Και με τη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα το βράδυ κλείνει η προεκλογική περίοδος. Πορευόμαστε εντός δύο 24ωρων προς την κάλπη με σύγχυση απόλυτη. Πραγματικότητα και προσδοκίες σε πλήρη διάσταση. Σταθερή πορεία προς το στρόβιλο της αυταπάτης.
Μια κοινωνική αυταπάτη που ενισχύεται από τις προσχηματικές παραχωρήσεις των κομμάτων που διεκδικούν εναγώνια τη ψήφο μας, από τις παραπαίουσες έστω προσπάθειες κάποιων πολιτικών, από την ανάγκη του πολίτη να προσδεθεί στην ελπίδα, με την έννοια ότι η ελπίδα έχει μέλλον...
Η κοινωνική συνείδηση εξακολουθεί ωστόσο, μη φυσιολογικά βραδυπορούσα, να βλέπει την πολιτική ντυμένη με τη λιβρέα του χθές. Και έτσι βλέπουμε τις κομματικές σημαίες να "λικνίζονται" με τη θρασύτητα της βλακείας στις προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Η αδυναμία μάλιστα πολλών, δυστυχώς, αφελών και εύπιστων,μονίμως ευαπάτητων ή εσωτερικά μακάριων πολιτών, να επικοινωνήσουν με τη συνείδησή τους στην αλγεβρική της γλώσσα, να αναμοχλεύσουν την ιστορική τους μνήμη και να αναπτύξουν την αξιολογική τους κρίση, επιτείνει την προσφυγή τους στα παλιά ή αναπαλαιωμένα πολιτικά σχήματα. Στην εξειδίκευση της πολιτικής διαδικασίας, όσο κι αν εμφανώς διαθέτει στοιχεία γκροτέσκο, απάτης ή και βλακείας...
Η εγρήγορση της πολιτικής αθλιότητας ανάγλυφα αποτυπώθηκε κατά την προεκλογική περίοδο. Η "λαμπρότητα" του κοινωνικού δικαίου ταπεινώθηκε στα λεκτικά σχήματα και στα επιχρυσωμένα λόγια των υποψηφίων. Και τα περισσότερα πρόσωπα, που διεκδικούν την ψήφο μας για να διαχειριστούν την τύχη του τόπου τούτου, είναι τα ίδια που γονυκλινώς υπηρέτησαν την απληστία του μηδενός στην πολιτική...
Και χαμογελάνε. Ειρωνικά "χαμογελάνε" με τη λήθη της κοινωνίας,με την αγνοούμενη ευτυχία της, που στην ατσάκιστη κλωστή της μοίρας της φορτώθηκε τη μαθητεία των παθημάτων της και αναμένει παθητικά τη γεωμετρική σαφήνεια κάποιας ανώνυμης σύνεσης...
Με τις αδέσποτες μνήμες των νεοελλήνων να αδυνατούν να συνδέσουν το ιστορικό παρελθόν με το άθλιο παρόν. Και είναι πολλοί οι δεινοπαθούντες πολίτες, που κουβαλάνε το φορτίο της μιζέριας τους, επικλήσεις στη θεία παρέμβαση, στη σκιά της "πεθαμένης" ζωής τους. Και η πολιτική πονηρία "φλυαρεί" την εκλογή του "μηδενός" αιωρούμενου προκλητικά μεταξύ κενού και πληρότητας. Με το θόρυβο του ήχου του κοινωνικού θανάτου να μην φτάνει στα αυτιά των "βολεμένων" ή των εγκλωβισμένων στις ψευδαισθήσεις τους, που εκτρέφονται από το "κομματικό λίπος" της πολιτικής παχυδερμίας.
Ελα να κλάψουμε Ελλάδα!..
Τίποτα δεν έμεινε γνήσιο. Μόνο το κλάμα των θηλαζόντων νηπίων είναι γνήσιο. Μόνο το βλέμμα των αδέσποτων σκύλων, που κι αυτά υφίστανται συχνά την αναλγησία μας. Μόνο η Ακρόπολη συνεχίζει να ορθώνεται επιβλητική και αγέρωχη, έστω αν κι αυτή για είκοσι και πλέον χρόνια περιβαλλόμενη με σκαλωσιές, καταδείχνει τη "βάρβαρη" αδιαφορία των ανερμάτιστων πολιτικών ηγεσιών του υπουργείου Πολιτισμού.
Ελα να κλάψουμε Ελλάδα!..
Κάθε μέρα που περνά το πρόσωπο του προδομένου Ελληνα συναπαντά την παρουσία του στο σταυρό της οδύνης και την απουσία του στην πολιτική αποκτήνωση και στον θρίαμβο της πλαστότητας. Με τους πολιτικούς της πρόσκαιρης λογικής να απαγγέλλουν "στιχάκια" περί "σωτηρίας" και καλύτερης διαχείρισης των "μνημονίων", με παράτονους και πολυκαιρισμένους ήχους , που "λογχίζουν" μανιασμένα τις αρχές του ηθικού επανοπλισμού των Ελλήνων.
Για να εξασφαλίζουν έτσι την δια του φόβου αποδοτική σιωπή του λαού. Και με την γνωστική και πάσχουσα κοινωνική συνείδηση, με την κάθε απελπισμένη συνείδηση, να αφανίζεται διαπορούσα.
Ελα να κλάψουμε Ελλάδα!..
Τίποτα δεν θα απομείνει πια για να πεθάνει. Μόνο ο θάνατος θα περιμένει το θάνατό του!..