Τότε, έγινε μια μυστική συνάντηση κεντρικών τραπεζιτών και η Fed συμφώνησε να μειώσει τα επιτόκια των ΗΠΑ για να προσπαθήσει να βοηθήσει την Ευρώπη και έτσι να αντιστρέψει εισροές κεφαλαίων πίσω στην Ευρώπη.
Το ακριβώς αντίθετο εκτυλίχθηκε σαν αποτέλεσμα της συνάντησης και ακόμη περισσότερα χρήματα εγκατέλειψαν Ευρώπη και εισήλθαν απευθείας στην αγορά μετοχών των ΗΠΑ.
ΤΟ ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΠΡΟΕΞΟΦΛΗΤΙΚΟΥ ΕΠΙΤΟΚΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1920 ΕΩΣ ΤΟ 1938Το 1927, η Fed μείωσε τα ποσοστά των ΗΠΑ για να προσπαθήσει να βοηθήσει την Ευρώπη, που ήταν και τότε στη μέση μιας οικονομικής κρίσης χρέους παρόμοια με σήμερα.
Είναι πολύ περίεργο το πώς επαναλαμβάνεται η ιστορία και μόλις είδαμε την Fed να ενδίδει στις διεθνείς πιέσεις για μια ακόμη φορά.
Με τον τρόπο αυτό, καταδικάζουν τα αμερικανικά συνταξιοδοτικά ταμεία, καθώς και τους ηλικιωμένους σε οικονομική καταστροφή και θέτουν σε κίνηση την επόμενη οικονομική κρίση.
ΠΗΓΗ http://www.zerohedge.com/news/2015-09-18/martin-armstrong-warns-fed-just-made-same-mistake-it-did-1927
ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ
Xθες η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ δεν αύξησε τα επιτόκια, όπως πολλοί προέβλεπαν ή φοβούνταν.
Η μη απόφαση ήταν πολύ σοφή κίνηση για την τρέχουσα οικονομική κατάσταση.
Τα προεξοφλητικά επιτόκια σήμερα είναι πολύ χαμηλότερα από τις δεκαετίες του 1920 , του 1930 και του 1940.
Τα επιτόκια είναι πολύ χαμηλά, γιατί όλοι προεξοφλούν και θεωρούν ότι τα κεφάλαια, που κυκλοφορούν στις διεθνείς αγορές, είναι υπερβολικά πολλά και δύσκολα μπορούν να αποφέρουν μακροχρόνιες υψηλές αποδόσεις.
Αναγκαστικά σε ένα παρόμοιο περιβάλλον οι επενδυτές πρέπει να επενδύσουν στον κίνδυνο.
Αυτό κάνουν ως σήμερα και γι' αυτό τα χρηματιστήρια έφθασαν τόσο ψηλά.
Τον τελευταίο καιρό υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι οι αποτιμήσεις στα χρηματιστήρια θα διορθωθούν σημαντικά σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα.
Είναι λοιπόν καιρός για δυναμικές πωλήσεις μετοχών και για αύξηση της ρευστότητας των επενδυτών.
Η μεγάλη πτώση ξεκίνησε στα χρηματιστήρια της Κίνας και διαχέεται ήδη και σε άλλες αγορές.
Η διαδικασία αυτή έχει ήδη καταστρέψει σημαντικά διεθνή κεφάλαια.
Πολλοί επενδυτές για να σωθούν επιδιώκουν την έξοδο από τις πτωτικές αγορές και την είσοδο στις αγορές των ΗΠΑ.
Αν τα επιτόκια ανέβουν στις ΗΠΑ, η ισοτιμία του αμερικανικού νομίσματος σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα αναμένεται να αυξηθεί περαιτέρω.
'Οσο τα επιτόκια των ΗΠΑ δεν ανεβαίνουν, τόσο πιο κερδοφόρα φαντάζει η είσοδος στις αγορές των ΗΠΑ.
Αντίθετα, αν τα επιτόκια έπεφταν και άλλο, ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ομόλογα και μετοχές θα ευνοούσε την απόκτηση μετοχών σε βάρος της κατοχής ομολόγων.
Όπως φαίνεται στο παραπάνω διάγραμμα , από το 1927 έως και το 1929 τα επιτόκια ανέβηκαν από το 4% στο 6%.
Η άνοδος των επιτοκίων συμβάδιζε με ταυτόχρονη άνοδο του χρηματιστηρίου.
Το 1929, όπως ήταν φυσικό, το χρηματιστήριο κατέρρευσε.
Η συνταγή άλλαξε και τα επιτόκια έπεφταν έως και το 1931 και έφτασαν σε επίπεδα κατώτερα του 2%.
Το 1931 προέκυψε παγκόσμια συναλλαγματική κρίση και τα επιτόκια ανέβηκαν και πάλι σε επίπεδα λίγο κατώτερα του 4% έως και το 1932.
Από το 4% στο 6% η άνοδος είναι 150% και οι τιμές των παλαιών ομολόγων (χρέος) πιέστηκαν κατά 50%.
Από το 6% στο 2%,οι τιμές του παλαιού χρέους ( περίοδος 1929-1931) ενισχύθηκαν κατά 200%.
Από το 2% στο 4% η αύξηση είναι 100%.
'Ενας συντηρητικός επενδυτής, κάτοχος ομολόγων μεταβλητού επιτοκίου, από το 1927 έως και το 1932 θα μπορούσε να κερδίσει , πουλώντας, αγοράζοντας και ξαναπουλώντας τα ομόλογα του, με συνολική απόδοση 400% στην πενταετία. (=300*200/150)
Οι κεντρικοί τραπεζίτες είναι συντηρητικοί επενδυτές, αλλά συμπεριφέρθηκαν σαν φτηνοί κερδοσκόποι.
Τα κέρδη τους νομισματοποιήθηκαν μέσω του συνολικού δημόσιου χρέους των χωρών.
Σε κάποιες χώρες (Γερμανία) ο υπερπληθωρισμός εξαφάνισε την αξία του εγχώριου χρήματος και συγχρόνως και τις αποταμιεύσεις των πολιτών.
Σήμερα οι κεντρικοί τραπεζίτες χρησιμοποιούν τους ίδιους μηχανισμούς, αλλά τα κέρδη τους τα επενδύουν στο χρηματιστήριο.
Αυτό γίνεται με κεκαλυμμένο τρόπο μέσω των μεγάλων επενδυτικών τραπεζών και με σύνθετα εργαλεία.
Ο φόβος τους σήμερα είναι ότι μπορεί να καταρρεύσουν συγχρόνως και τα ομόλογα, αλλά και οι μετοχές.
Διατηρούν λοιπόν τα επιτόκια σε πολύ χαμηλά επίπεδα για να μην κινδυνεύσουν με απώλειες οι μετοχές τους.
Αυτή η πολιτική έχει οδηγήσει στον παραλογισμό των αρνητικών επιτοκίων.
Οι επενδυτές ωθούνται να δανείζονται υπέρογκα και να επενδύουν συνεχώς τα κέρδη τους.
Αν τα αποταμιεύσουν σε νέα ομόλογα , πληρώνουν αντί να κερδίζουν.
'Ετσι διατηρείται υψηλή η ζήτηση των παλαιών ομολόγων και οι κάτοχοι τους κερδίζουν ρευστότητα, όταν τα πουλάνε.
Αν όμως κάποια στιγμή τα επιτόκια ανέβουν πολύ ψηλά πχ 7%, όπως το 1920, πού θα βρεθεί η ρευστότητα και το επίπεδο των τιμών στα χρηματιστήρια?
Tα επίπεδα των επιτοκίων μπορούν να μην φτάσουν στο 7% μόνο, αν κάποια μεγάλη χώρα αναγκασθεί να διορθώσει ξαφνικά τη συναλλαγματική ισοτιμία του νομίσματός της.
Κάτι ανάλογο έγινε την 31.1.1934 , όταν υποτιμήθηκε το δολάριο κατά 40,4% και ορίσθηκε συγχρόνως η τιμή του χρυσού σε 35 δολάρια η ουγγιά.
Για τον λόγο αυτό, η καμπύλη των επιτοκίων εμφανίζεται παράλληλη με τον οριζόντιο άξονα από το 1934 έως το 1938 περίπου σε επίπεδο επιτοκίων 1%.
Η ιστορία μπορεί να επαναληφθεί (ίσως στην Ιαπωνία με 230% χρέους ως προς το ΑΕΠ)
θα μπορούσαν τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά?
Aν ενδιαφέρεστε, σας παραθέτω την απάντηση:
ΠΗΓΗ http://www.ramnousia.com/2012/09/lysh-sto-pagkosmio-problhma-xreoys-diethnhs-antallagh-xreon.html
OI OIKONOMIKOI AΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ