Κάποτε περπατώντας, ένας άνδρας ξαφνιάστηκε όταν είδε μερικούς ελέφαντες στον δρόμο. Κοντοστάθηκε προβληματισμένος μόλις πρόσεξε ότι αυτά τα τεράστια πλάσματα συγκρατούνταν μεταξύ τους με ένα μόνον μικρό σχοινί, δεμένο γύρω από το ένα τους πόδι.
Ούτε με αλυσίδες ήταν δεμένα τα ζώα, ούτε μέσα σε κλουβιά ήταν περιορισμένα. Ήταν προφανές ότι οι ελέφαντες θα μπορούσαν να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους, οποιαδήποτε στιγμή ήθελαν, για κάποιον όμως λόγο δεν το έκαναν.
Βλέποντας λίγο πιο κάτω τον εκπαιδευτή-θηριοδαμαστή τους, ο άνδρας τον πλησίασε. Τον ρώτησε τον λόγο που αυτοί οι ελέφαντες παρέμεναν εκεί και δεν έκαναν καμμία προσπάθεια να αποδράσουν.
«Ακούστε», είπε ο εκπαιδευτής, «όταν είναι νεότεροι και πολύ μικρότεροι, χρησιμοποιούμε το ίδιο μέγεθος σχοινιού, με το οποίο τους δένουμε και σε αυτή την ηλικία. Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να τους συγκρατεί και να μη φεύγουν.
Μεγαλώνοντας, ήδη είναι προγραμματισμένοι να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να τραπούν σε φυγή. Πιστεύουν ότι το μικρό αυτό σχοινί είναι ικανό να τους συγκρατεί, όπως τότε, και έτσι ποτέ δεν προσπαθούν να απελευθερωθούν».
Ο άνθρωπος σάστισε. Άναυδος έμεινε.
Αυτά τα ζώα θα μπορούσαν να απελευθερωθούν ανά πάσα στιγμή, σκέφθηκε. Επειδή όμως νόμιζαν ότι δεν μπορούσαν να το καταφέρουν, εκεί παρέμεναν αιχμαλωτισμένα.
Όπως οι ελέφαντες, πόσες και πόσοι από εμάς περνάμε τη ζωή μας προσκολλημένοι στην πεποίθηση ότι δήθεν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι συγκεκριμένο, απλά και μόνον επειδή έχουμε αποτύχει την πρώτη φορά; Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας;
Η αποτυχία είναι μέρος της μάθησης. Ποτέ δεν πρέπει να σταματούμε να αγωνιζόμαστε στην ζωή.
Δεν αποτυγχάνουμε επειδή δήθεν είμαστε προγραμματισμένοι ή καταδικασμένοι στην αποτυχία. Αποτυγχάνουμε επειδή δεν λαμβάνουμε τα διδάγματα που πρέπει, στην πορεία της ζωής μας.
Ας συνειδητοποιήσουμε λοιπόν ότι διαθέτουμε, όχι τόσο ατομικά, αλλά κυρίως συλλογικά, απεριόριστες δυνατότητες. Μόλις σπάσουμε, όχι το σχοινί, αλλά την κλωστή, με την οποία μας έχουν δέσει οι τύραννοί μας, φαντάζεστε τότε το τι θα μπορούσαμε να καταφέρουμε για τη συλλογική μας ευημερία!
Μέσα στην δήθεν ‘οικονομική κρίση’ που αντιμετωπίζουμε τώρα στην Ελλάδα, τίποτε και απολύτως καμμία νοοτροπία δεν αλλάζει, με την εναλλαγή ατόμων υπό την πυραμιδική ιεραρχία της τυραννικής εξουσίας. Μόνον με την κατά τόπους δημιουργία μιας ενδογενώς σφαιρικής δομής λήψης κοινών αποφάσεων μπορούμε οι άνθρωποι ν' αλλάξουμε, στην ΠΡΑΞΗ, προς το κοινό ―άρα και το ατομικό― μας καλό, π.χ., την επιβίωση και την ευημερία μας: