Και με τη λεκτική κορώνα του προέδρου της Βουλής για το επίμαχο θέμα του "πόθεν έσχες" των δύο υπουργών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή "θα εκπλαγούμε πόσα καθαρά είναι όλα", αποθεώνεται όχι μόνο το κιτς, αυτό το αντι-αισθητικό αντίθετο της αισθητικής κατηγορίας του υψηλού στην πολιτική έκφραση και συμπεριφορά, αλλά και αποκτά θεσμική "θωράκιση" , για μια ακόμη φορά, η πολιτική ανομία...
Γιατί, πέραν της αντι-αισθητικής εικόνας του προέδρου της Βουλής, ο οποίος από την απόλαυση του "τιραμισού" του στα υπουργικά έδρανα πριν μερικούς μήνες βρέθηκε "αγραβάτωτος" να προεδρεύει της ολομέλειας της Βουλής αποδεικνύοντας την "οπισθοδρομική" προοδευτικότητά του, πολλοί από τους σημερινούς πολιτικούς στην Ελλάδα είτε έχουν διαπράξει σωρεία " πολιτικών εγκλημάτων", είτε ανέχθηκαν και "κουκούλωσαν" άνομες πολιτικές ενέργειες.
Οι πολιτικοί αυτοί, ανεξάρτητα σε ποιο κόμμα ανήκουν, δεν υπήρξαν ποτέ προοδευτικοί, ούτε εκφραστές του ανθρωπισμού, γιατί δεν τον θεραπεύουν. Υπήρξαν εκμεταλλευτές μιας ξεπερασμένης πολιτικής πρακτικής, ενίοτε και δοξασίας, ενδεδυμένοι το σοσιαλιστικό ή φιλελεύθερο μανδύα και εσχάτως αυτόν τον "κουρελιασμένο" ήδη της υποτιθέμενης αριστεράς.
Ο χαρακτηρισμός του προοδευτικού, εξάλλου, δεν έχει να κάνει αν οι υπουργοί είναι "αγραβάτωτοι" ή κυκλοφορούν με ένα "δισάκι" στον ώμο του, περιφέροντας την έλλειψη σεβασμού και της αγένειάς τους προς τους θεσμούς, αλλά αρμόζει μόνο σ' αυτόν που δουλεύει και παράγει πολιτική, για την ανακούφιση των κοινωνικών ομάδων. Η "προοδευτικότητα" δεν έχει να κάνει με τα οκνηρά παράσιτα της πολιτικής, που η αποτυχία και τα συμπλέγματά τους καλλιεργούν το κοινωνικό μίσος.
Στις προηγμένες κοινωνίες, η εμπειρία, η αισθητική στην πολιτική έκφραση και ο ορθός πολιτικός λόγος, γκρέμισαν τους μύθους.Ο νέος κόσμος που ήρθε διαπιστώνει πως στην ιστορία του πολιτικού πολιτισμού, τα αυθαίρετα αξιωματικά συστήματα δεν λύνουν τα κοινωνικά προβλήματα, ούτε μπορούν να αποτελέσουν τελικό σκοπό. Κι αυτό, γιατί στην κοινωνική και γενικότερα στην ανθρώπινη εξέλιξη, ούτε τέλειο ούτε αμετάβλητο πρότυπο υπάρχει.
Η πρόοδος και η αντιμετώπιση της πολιτικής απάτης δεν καθορίζονται με εμμονές και προσκόλληση σε ευκαιριακά συμφέροντα και κομματικές σκοπιμότητες, ούτε με δογματικές αγκυλώσεις και επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Η κοινωνική εξαθλίωση απομυθοποίησε τα πολιτικά φαντάσματα του παρελθόντος και ανέδειξε τα πολιτικά εγκλήματα του παρόντος. Είναι παραλογισμός και νοητική καθυστέρηση να θεωρείται σήμερα η δεσποτεία της "μνημονιακής εξουσίας" ως πρόοδος και ανέλιξη του κοινωνικού συνόλου. Και το πολιτικό ψέμα να έχει καταντήσει έμφυτη ιδιότητα των πολιτικών τούτης της χώρας, της δακρύβρεκτης από τον πόνο και τους κόπους της κοινωνίας των πολιτών διαχρονικά.
Η εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας, με έναν πρωθυπουργό σε κατάσταση έκδηλης ανικανότητας, εξαιρουμένης της πολιτικής του πονηρίας, με θεσμικούς παράγοντες να παραμένουν εγκλωβισμένοι στην αντι-αισθητική τους, με άλλους σε κατάσταση νευρικής κρίσης, η εικόνα της χώρας είναι μίζερη και απογοητευτική. Πρόκειται για την παράκρουση των τεχνοκρατών και των ανεπαρκών πολιτικών, που μαθαίνουν την τέχνη τους διοικώντας υπουργεία δίχως να έχουν διαχειριστεί προηγουμένως ούτε περίπτερο. Κι αυτό, ξεπερνά κάθε μεταφυσική προχειρότητα.