Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης τελικά αποφάσισε να εκτεθεί κι αυτός ως υποψήφιος για αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Σημειώνω "τελικά" διότι είναι προφανές πως ο κ. Μεϊμαράκης το σκεπτόταν, δεν αισθανόταν σίγουρος ότι επιθυμούσε πράγματι αυτό το πόστο.
Νομίζω ότι η υποψηφιότητά του είναι λάθος, χάσει / κερδίσει.
Αν χάσει, θα τρωθεί το κύρος του. Θα είναι κι ένας εσωκομματικά ηττημένος πρόεδρος της ΝΔ.
Αν κερδίσει τα πράγματα θα καταστούν ακόμη χειρότερα τόσο για τον ίδιο όσο και τη Νέα Δημοκρατία.
Πράγματι ανέλαβε όπως είπε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Δε λιποτάκτησε. Ωστόσο κατάφερε να χάσει με μεγάλη διαφορά, είτε μιλάμε με ψήφους είτε με ποσοστά, από έναν πολιτικό ψεύτη που έκλεισε τις τράπεζες, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια το 62% του ΟΧΙ, ταπεινώθηκε στη Σύνοδο Κορυφής.
Ο Βαγγέλας ο σέξι αντί να σκίσει τον Αλέξη, σκίστηκε από αυτόν που πήγε στις ΗΠΑ και έγινε ρεζίλι μη μπορώντας ούτε να καταλάβει τι του έλεγαν αλλά και να απαντήσει λέγοντας μόνο κάτι "Ahhh, yeah, hmmm, its a crucial hahaha question but...".
Ο κ. Μεϊμαράκης δεν έχει μέλλον. Κάηκε. Η μόνη του πιθανότητα ήταν αυτό που είχαμε σημειώσει εξαρχής στην προεκλογική περίοδο. Να ηττηθεί με 2-3 μονάδες διαφορά. Δεν το πέτυχε ενώ με τα παρακάλια του να πάει για καφέ στην Κουμουνδούρου και να καλεί σε συγκυβέρνηση έναν «ψευτράκο» και «βαρεμένο από τον ήλιο» περιόρισε δραματικά τις όποιες ελπίδες του να το πετύχει.
Τώρα άραγε τι προσδοκά; Να ενώσει; Να εμπνεύσει; Ας σοβαρευτούμε.
Η Νέα Δημοκρατία χρειάζεται το Σπύρο Σούλη, να βάλει στο στόμα τη σφυρίχτρα και να πει «γκρεμίστε αυτό το σπίτι τώρα!».
Ο κ. Μεϊμαράκης θα πρέπει να μάθει ότι καμιά φορά οι πολιτικές ευκαιρίες είναι όπως τα μαλλιά. Αν πέσουν, δεν ξαναβγαίνουν...