Ένα έθνος που είναι έτοιμο να τα θυσιάσει όλα για μια προοπτική επιβίωσης και όχι ζωής, είναι χαμένο.
«Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή» έγραφε ο Ρήγας στο Θούριο.
Κάποια έθνη κάνουν τους στίχους του Ρήγα πράξη.
Η Αρίν Μιρκάν -αυτό ήταν το κωδικό της όνομα- μητέρα δυο παιδιών, στις αρχές του Οκτώβρη του 2014, όρμησε πάνω στους τζιχαντιστές που είχαν προωθηθεί σε έναν στρατηγικής σημασίας λόφο στο Κομπάνι, ζωσμένη με βόμβες και ανατινάχθηκε, αφού ζήτησε από τους συντρόφους της να κάνουν λίγο πίσω. Θυσιάστηκε στα 22 της, δεν θυσίασε αθώους για να τα ρίξει σ έναν γενικόλογο ιμπεριαλισμό, έδωσε την ζωή της για τα παιδιά της, για την γη της, για το έθνος της, για την ανθρωπότητα. Όλα τα αδέρφια της πολεμούσαν στην Ροτζάβα το 2014, μακάρι να ζουν.
Κάποτε, όταν διεκδικούσαμε και εμείς αυτό για το οποίο παλεύουν οι Κούρδοι… κράτος για το έθνος, απελευθέρωση από ξένους δυνάστες, είχαμε και εμείς τέτοιες ηρωίδες.
Η Δέσπω Σέχου Μπότση ήταν μια από αυτές.
Κατέφυγε με τις νύφες, τις κόρες και τα εγγόνια της, στο χωριό Ρηνιάσα, μεταξύ Πρέβεζας και Άρτας. 27 Σουλιώτικες οικογένειες, κυρίως γυναικόπαιδα, είχαν φτάσει εκεί, μετά την συνθηκολόγηση των Σουλιωτών με τον Αλή Πασά.
Μετά από τρία χρόνια πολιορκίας, η πείνα (τις τελευταίες μέρες ζούσαν με αγριόχορτα), η έλλειψη πυρομαχικών αλλά και η προδοσία, τους είχαν καταβάλλει.
Η συνθηκολόγηση προέβλεπε ότι θα φύγουν με τον οπλισμό τους και τα γυναικόπαιδα.
Φυσικά ο Αλής… δεν σεβάστηκε την υπογραφή του.
Όρμησαν λοιπόν οι Τουρκαλβανοί στην Ρηνιάσα για να εξοντώσουν τα γυναικόπαιδα.
Η Δέσπω πρόλαβε να κλειστεί με την οικογένεια της στον Πύργο Κούλα του Δημουλά, οχύρωσαν την είσοδο και πυροβολούσαν τους εισβολείς.
Όταν αυτοί βρήκαν ένα άνοιγμα και μπήκαν μέσα, η Δέσπω ανατινάχτηκε μαζί με όλη την οικογένεια της.
Η Αρίν και η Δέσπω, έστω και αν τις χωρίζουν 211 χρόνια, πέθαναν για τον ίδιο σκοπό. Την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την πραγματική ζωή!
Εμείς πια, δεν έχουμε τέτοιες ηρωίδες, όχι γιατί δεν γεννήθηκαν άτομα με ικανότητες, αλλά γιατί οι προδοτικές ηγεσίες φρόντισαν να καταργήσουν τις συνθήκες που δημιουργούσαν και αποκάλυπταν εκείνα τα άτομα με την ικανότητα να εμπνεύσουν χιλιάδες.
Φρόντισαν να απαξιωθεί η παράδοση.
Η παράδοση κράτησε τους σκλαβωμένους Έλληνες για 400 χρόνια και γι αυτό έπρεπε να βρεθεί τρόπος να υποτιμηθεί και να αλλοιωθεί.
Συκοφάντησαν, έκρυψαν, διαστρέβλωσαν την ιστορία μας, για να γίνουμε ένας λαός χωρίς μνήμη και όπως γράφει ο Φώτης Κόντογλου… «Ένας λαός που ΄χει χάσει την παράδοση του, είναι σαν τον άνθρωπο που έχει χαμένο το μνημονικό του»…
Και ένας λαός χωρίς μνήμη, γίνεται πειθήνιος σκλάβος ή αντιδρά για την αντίδραση, ποτισμένος με ιδεοληψίες που προωθεί το ίδιο το σύστημα, γιατί ξέρει ότι δεν θα απειληθεί ποτέ από αυτές, καθώς δεν θα συσπειρώσουν ποτέ την κρίσιμη μάζα που χρειάζεται για την ανατροπή του.
Η διαφορά μας με τους Κούρδους, δεν είναι το υπόδουλο και εξαρτημένο κράτος από το 1824 και τα αγγλικά δάνεια, είναι ότι σιγά σιγά πριόνιζαν τις ρίζες μας για να μην ξαναγίνει ποτέ ένα έπος σαν του 40, μια εθνική αντίσταση, μια ΕΟΚΑ, να μην υπάρξει ποτέ ξανά ένας Κώστας Γεωργάκης, που αυτοπυρπολήθηκε το 1970 ζητώντας δημοκρατία, διαμαρτυρόμενος για την χούντα.
Ποτέ δεν είχαμε έντιμους πολιτικούς.
Ο Τζόρτζ Χόρτον, Αμερικανός πρόξενος στην Σμύρνη το 1922 γράφει…
«Ακόμα ένα πράγμα που έχει σημαντικά δυσχεράνει τους Έλληνες, είναι η ολέθρια και διεφθαρμένη πολιτική τους, είναι απίστευτο μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι Έλληνες πολιτικοί για να κρατήσουν το κόμμα τους στην εξουσία, έστω για λίγες εβδομάδες»
Αυτό που επέτρεψε στην Ελλάδα να επιβιώσει, ήταν ή ένωση του λαού σε κρίσιμες στιγμές, για να υπερασπίσουν το κοινό οικόπεδο, την Πατρίδα.
Για να τελειώσει η Ελλάδα και για να επιβιώσουν τα παράσιτα που την κυβερνούν διαχρονικά, έπρεπε οι Έλληνες να ξεχάσουν αυτά που τους ενώνουν, για να γίνει ο λαός μια μάζα χωρίς μνήμη, επιρρεπής στην χειραγώγηση.
Για να μπορέσει να υπάρξει ελπίδα, πρέπει να θυμηθούμε ποιοί είμαστε. για να ενωθούμε σ ένα ελάχιστο σημείο συναίνεσης.
Πρέπει -παραφράζοντας τον Κόντογλου- να τραφούμε από τα περασμένα, δημιουργώντας ένα σήμερα που θα θρέψει το μέλλον… αφού διασφαλίσει πρώτα την ύπαρξη του.