Τα γεγονότα της τρέχουσας ζωής δεν προσαρμόζονται με την εξήγηση που προσπαθούν να τους δώσουν οι γνώριμες εγχώριες ψευτοπολιτικές, που έδρεψαν τις ελπίδες των πολιτών και "αδειασαν" τα στομάχια τους, για να εκθρέψουν την πολιτική παχυδερμία και να αναγάγουν την πολιτκολαγνεία σε τέχνη του υπογαστρίου...
Η κονιορτοποίηση του ατομικού παράγοντα από το πολιτικό σύστημα και η άρνηση σε τούτου μιας, λίγο ή πολύ, αποφασιστικής επιρροής στην πορεία της κοινωνίας, ανήκει στην νηπιακή περίοδο της ματεριαλιστικής θεωρίας και έχει απορριφθεί από την πράξη. Ο ψυχικός δυναμισμός και η ανεξαρτησία του ατόμου συγκροτούν την ατομική και κοινωνική ελευθερία. Προσδιορίζουν την κοινωνική ευθύνη.
Αν εκλείψει ο ψυχικός δυναμισμός του πολίτη, τότε αφήνεται έρμαιη η κοινωνία στα χέρια των πολιτικολάγνων και των "εξειδικευμένων" στη τέχνη του υπογαστρίου, που υφαίνουν το δράμα της μεγάλης εθνικής περιπέτειας. Η Ελλάδα, μια ολόκληρη χώρα, έχει γίνει εκτροφείο θηραμάτων και κυνηγών. Κι αυτό γιατί δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια κοινή συνείδηση του απόλυτου, της πρωταρχικής αναγκαιότητας. Δεν υπήρξαν αναζητητές του εφικτού και διερευνητές λύσεων, που να συνδυάζουν τη βατότητα με τη ρεαλιστική προσδοκία.
Τα προβλήματα πολλά. Τέλεια η περιφρόνηση της λαικής φρόνησης. Υπάρχει όμως λαϊκή φρόνηση; Δεν υπάρχει. Γιατί οι μεν χειροκροτούν τα σφάλματα των ημετέρων και οι άλλοι "μουτζώνουν" τα σφάλματα των αντιπάλων. Οπότε τα λάθη και των μεν και των δε, προσυπογράφονται τελικά ως αποδεκτά από το επιμερισμένο άβουλο σύνολο, προς τέρψη των αβούλευτων της Βουλής...
Και βέβαια η εποχή της αυτόνομης εθνικής ζωής έληξε. Ο φόβος, όσο κι αν συσσωματώνει, είναι ταυτόχρονα και στοιχείο αποσυνθετικό. Η πολιτική της αναμέτρησης με τα μεγέθη των προβλημάτων της χώρας στέκεται μόνο σε λεξιθηρικά επίπεδα. Στην πράξη είναι πολιτικής της αδιαφορίας, συχνά και της παχυδερμίας. Η πολιτική της αδιαφορίας όμως αφανίζει τη δημοκρατία.
Η δημοκρατία δεν είναι μια ιδέα. Είναι ψωμί, είναι δικαιοσύνη, είναι παιδεία, είναι υγεία, είναι ανάπτυξη, είναι σεβασμός του πολίτη στο κράτος και το αντίθετο. Απ' όλα αυτά τι έχουμε οι Ελληνες; Είμαστε οι φτωχοπάροικοι στο παλαιό Ουέστ, που ζούμε με τον καθημερινό φόβο για νέες επιδρομές φόρων, αποψίλωσης μισθών και συντάξεων, διόγκωσης της ανεργίας, αυξήσεις στα βασικά είδη διατροφής, αγωνίας για αποπληρωμή δανείων...
Και βέβαια το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν εντοπίζεται στο ποιο κόμμα, στην ποια πολιτική θα διαδεχθεί την πολιτική της αδιαφορίας. Δεν αναμένεται τίποτα από αλληλοδιαδοχές. Από τη Δεξιά στην πρώτη φορά Αριστερά, για παράδειγμα. Βιώνουμε την ίδια βοθροειδή κατάσταση. Είναι θέμα πολιτικής μεταλλαγής, θέμα πολιτικών συνειδήσεων.
Η θηλειά έχει περαστεί στο λαιμό του Ελληνα. Τι απομένει; Η αιώρηση φυσικά! Κανένας άλλωστε δεν μπόρεσε ποτέ να δει το πτώμα του!..