Το παρακάτω βίντεο δημοσιεύθηκε σε μέσα του εξωτερικού παρουσιάζοντας ένα μικρό αγόρι να φωνάζει τον πατέρα του κλαίγοντας πάνω στο κάδρο με τη φωτογραφία και χαϊδεύοντας το πρόσωπό του.
Δεν έχει εξακριβωθεί ακόμη η γνησιότητα του βίντεο ως προς την προέλευση ωστόσο μάλλον φαίνεται ότι πράγματι είναι από τη Συρία.
Εκτός από τις φρικαλεότητες των εγκλημάτων των τζιχαντιστών σε βάρος όλων όσων δε συντάσσονται μαζί τους, αυτό που θα μείνει στο τέλος είναι οι γκρεμισμένες πόλεις, τα σπίτια που ρήμαξαν, τα παιδιά που απήχθησαν, οι κόρες που βιάστηκαν, οι γιοι που δεν εγκατέλειψαν την πατρίδα τους, αγωνίστηκαν για αυτή αφήνοντας στο σπίτι γονείς, γυναίκα και παιδιά αλλά δεν ξαναγύρισαν ποτέ.
Ποιος από όλους αυτούς τους ιμπεριαλιστές ηγέτες θα εξηγήσει στο μικρό αγόρι, ένα από τα χιλιάδες στη μαρτυρική Συρία γιατί θα πρέπει να συμφιλιωθεί με την εικόνα ενός πατέρα σε μια φωτογραφία;
Αυτά είναι ψιλά γράμματα φυσικά για τη Δύση, την Τουρκία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία που οργάνωσαν το αιματοκύλισμα μιας φιλήσυχης και ευημερούσας χώρας.
Τι να σκέπτονται άραγε κι εκείνοι οι πρώτοι διαδηλωτές που βγήκαν στους δρόμους ενάντια στον Μπασάρ Αλ Ασαντ διαμαρτυρόμενοι για τις δικές του αστοχίες και ελλείμματα δημοκρατίας; Οι περισσότεροι μονολογούν πικρά κι αποστασιοποιημένοι πως ο αγώνας τους δεν ξεκίνησε για να οδηγήσει σε εμφύλιο κι αντάρτικο. Πώς να αισθάνονται βλέποντας ότι ξένα συμφέροντα υποδαύλισαν ή καλύτερα εξαρχής χειραγώγησαν αυτό που εκείνοι θεώρησαν ως αγνό κίνημα διαμαρτυρίας;
Όλοι θα απολογηθούν μια μέρα για τη στάση τους απέναντι σε αυτή την τραγωδία. Ακόμη κι εμείς. Τι πιστέψαμε, τι μεταφέραμε, σε ποιον συμπαρασταθήκαμε, τι υποστηρίξαμε.
Όλοι θα απολογηθούν στο παιδί αυτό και μέσα από το παιδί, στο Θεό.