Του Στέλιου Συρμόγλου
Στο "πρωτόκολλο" και στο σεβασμό των θεσμών θα μείνουμε τώρα; Για την τήρηση των στοιχειωδών κανόνων της ευγένειας και της ευπρέπειας θα αναλώνουμε λέξεις και εκφράσεις; Στην αισθητική στην πολιτική θα προσδενόμαστε, όταν η όλη μας αντι-αισθητική συμπεριφορά έγινε "κανόνας" έως και "μόδα" της καθημερινής μας ζωής;
Σιγά να μη στάξει η ουρά του γαϊδάρου, αν οι "αξιωματούχοι" της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, προεξάρχοντος αυτής της "ένσαρκης πομφόλυγας", που ακούει στο όνομα Αλέξης Τσίπρας, επιδείκνυαν μια ενιαία συμπεριφορά ευπρέπειας και τήρησης του "πρωτοκόλλου" κατά την επίσημη επίσκεψη του Γάλλου προέδρου στην Αθήνα, όταν έχουν μάθει "όλα να τα σφάζουν και να τα μαχαιρώνουν", εν ονόματι μάλιστα του καταχειμαζόμενου λαού...
Γιατί η πολιτική παχυδερμία και απάθεια, η φοβία σε απόλυτο εναγκαλισμό με το ασύστολο πολιτικό ψέμα, ισοδυναμεί με τη χειμερινή νάρκη. Οποιος λαός οποιασδήποτε χώρας πάσχει από πολιτική απάθεια και φοβία, είναι καταδικασμένος να υποφέρει καταμεσής του ιστορικού χειμώνα!..
Είναι καταδικασμένος να δοκιμάζεται η ανοχή του και να χειμάζεται, χωρίς μάλιστα να οραματίζεται ένα "γλυκύ έαρ". Γιατί δεν εννοεί πόσο "ακριβή" είναι, όπως τραγουδάει ο Ελύτης, η Ανοιξη. Επειδή ακριβώς κατανοεί ο λαός αυτός ότι "για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή".
Ετσι, αντί για δουλειά πολλή και αντίδραση με συνείδηση κοινωνική, αντί για ουσιαστικές θυσίες κι ΄χι επιβαλλόμενες από ανομολόγητα συμφέροντα ξένων και εγχώριων προπαγανδιστών, προκρίνει τον κατωφερή δρόμο της απάθειας και της σιωπής υπό το κράτος πάντα του φόβου, που τόσο μεθοδικά φροντίζουν να του ενσπείρουν οι πηδαλιούχοι της πολιτικής...
Δεν διαμαρτύρεται. Φέρεται "ωσεί νεκρός". Και βρίσκει τις μύριες όσες δικαιολογίες, προσχηματικές και μη, για να συγκαλύψει την απάθεια και τη φοβία του. Γιατί τελικά εθίζεται και θεωρεί "βολικό"το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζει, το οποίο βέβαια οι άλλοι φρόντισαν να το διαμορφώσουν, ώστε να παραμένει φοβισμένος και σιωπηλός, ενώπιον του "κινδύνου" να χάσει τα όποια λίγα ή πολλά κεκτημένα και τις συνήθειές του.
Εχουμε παύσει οι Ελληνες προ πολλού να διατηρούμε ευαίσθητα τα δημοκρατικά μας αντανακλαστικά και αυστηρά τα ηθικά μας κριτήρια, απαλλαγμένοι από κάθε Μιθριδατισμό και μιμητισμό. Εχουμε παύσει να διασφαλίζουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια.Και δυστυχώς δεν υπάρχουν , εμφανώς τουλάχιστον, εκείνοι ή εκείνος που ως άλλος Ρήφας Φεραίος, θα πολεμήσει εναντίον των κακών συνήθειων μας, με στίχους κεραυνούς μα κόψει το δένδρο της φοβίας και να μεταδώσει το ελληνικό του ρίγος στις ναρκωμένες από τη σύγχρονη δουλεία συνειδήσεις.
Την ίδια ώρα που οι πολιτικοί της "ξεφτίλας" απεργάζονται κάθε είδους επικοινωνιακά τεχνάσματα, όπως την επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ στην Αθήνα, για να επιμηκύνουν την παραμονή τους στην εξουσία, οι Ελληνες βρίσκονται στα έσχατα της ταπείνωσης. Και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες ζουν από τη θλίψη των Ημερών και τον πόνο της Ζωής, που είναι αγωνία και αγώνας επιβίωσης, δηλαδή πραγματικότητα αδυσώπητη...
Σιγά να μη στάξει η ουρά του γαιδάρου, λοιπόν, αν ο αγενής Αλέξης Τσίπρας δεν γνωρίζει να αποτίει φόρο τιμής στον εθνικό μας ύμνο. Αν με ραθυμία και "εξυπναδίστικό" ύφος ταυτόχρονα επιδεικνύει τον ωχαδερφισμό του, ακολουθούμενος από ένα εσμό κακόγουστων υπουργών και συμβούλων, συμπαρασύροντας μαζί τους το λαό, αυτόχειρες και αυτόκτονοι, "εις οδόν απωλείας".
Τι σημασία έχει; Εχουμε πέσει σε μια ατελεύτητη χειμερία νάρκη. Μια ζωή που προχωρεί ράθυμα, όπως ράθυμα προχωρεί και ο πρωθυπουργός μας βαρύφορτος ωστόσο όχι μόνο από ευθύνες, αλλά και πολιτική πονηρία και βλακεία. Μια ζωή που προχωρεί ράθυμα. Και επαναλαμβάνεται χωρίς να βιώνεται σαν ριζική πραγματικότητα. Απονευρώνεται και μεταμορφώνεται σ' ένα δίχως ορμή προόδου γεγονός!...