Ενα μεγάλο μέρος της κοινωνίας παγιδεύεται στα επιχρυσωμένα λόγια των πολιτικών, γραβατωμένων ή μη. Και προσδένει τις ελπίδες της στην παραμυθία που καλλιεργούν για λόγους τακτικής τα κόμματα. Κάθε μέρα παρακολουθούμε το λαικισμό να "ζευγαρώνει" με την υπερβολή, την ανακολουθία και το αχαλίνωτο πολιτικό ψέμα.
Ολα για τη "μαγεία" της εντύπωσης. Ολα προσαρμοσμένα στις ανομολόγητες επιθυμίες της μάζας. Ολα στην υπηρεσία της εξουσιαστικής αδηφαγίας. Ο σφαγιασμός της αλήθειας στο βωμό των κομματικών σκοπιμοτήτων.
Η μάζα των ψηφοφόρων, ο λαός, για τους περισσότερους πολιτικούς, προεξάρχοντος του σημερινού πρωθυπουργού, ο οποίος ενώ "ευαγγελίζεται" το νέο όζει παλαιοκομματικής "μούχλας", είναι μια φθηνή αγορασμένη πόρνη, απέναντι στην οποία οι ίδιοι συμπεριφέρονται εξουσιαστικά και επιδεικνύουν όλες τις πολιτικές τους διαστροφές.
Και καλούνται οι δυσπραγούντες πολίτες να "τρυγήσουν" από τις αλλοπρόσαλλες πρωθυπουργικές και υπουργικές δηλώσεις, πόθους, ευχολόγια και...ξόρκια. Ετσι, για την προσδοκία της...μπουκιάς!
Ακόμα και τα εθνικά θέματα συχνά ρευστοποιούνται σε κομματικό τακτικισμό. Εθνική στρατηγική εξάλλου δεν υφίσταται. Και έχει εκλείψει η υπεύθυνη στάση, που σταθμίζει με συγκεκριμένο τρόπο τα υπέρ και τα κατά. Και που προσπαθεί να εντάξει το συμβιβασμό σε μια δυναμική, που μεγιστοποιεί τα θετικά και ελαχιστοποιεί τα αρνητικά.
Και βέβαια η όλη συλλογιστική που καλύπτει και οριοθετεί την ακολουθητέα διαδικασία προς επίλυση των εθνικών θεμάτων, εγκλωβίζεται στις εκπτωχευτικές μονομέρειες της αρτηριοσκληρωτικής πολιτικής. Η δε ασκούμενη από την εκάστοτε κυβέρνηση εξωτερική πολιτική, δεν έχει αξιοποιήσει τα γεωπολιτικά και διπλωματικά μας ερείσματα και δεν εκμεταλλεύτηκε την επικαιρική σκοπιμότητα, για να ερεθίσει τις αδυναμίες και τις δυνατότητες των ισχυρών,να ευαισθητοποιήσει τα κέντρα αποφάσεων και να επιβάλει την επεξεργασία ρεαλιστικών και βιώσιμων πολιτικών σχεδίων...
Τα παραπάνω με αφορμή όσα με άκρατη επιπολαιότητα και υποδειγματική προχειρότητα ανέφερε ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στη Βουλή σε σχέση με τα εξωτερικά μας θέματα, στο πλαίσιο των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής του, για την ψήφο εμπιστοσύνης, την οποία ασφαλώς απέσπασε με τα χειροκροτήματα των 155 αβούλευτων της Βουλής...
Και το σπουδαιότερο: Η σύνεση δεν ανυψώνεται στην κορυφή της πυραμίδας της πολιτικής ευθύνης και ηθικής.
Για όλους τους προαναφερόμενους λόγους, και άλλους πολλούς, αυτή η χρονική περίοδος του μεγάλου προβληματισμού, του ασφυκτικού οικονομικού αδιεξόδου και της γενικότερης κρίσης αξιών, με τον παραγκωνισμό ταυτόχρονα των αξίων, της ιστορικής ευθύνης όλων των δυνάμεων του έθνους, οι Ελληνες φρόνιμοι και σκεπτόμενοι, άφρονες και έμφρονες, καιροσκοπούντες ή μετριόφρονες και υπερφίαλοι, δεν έχουμε άλλη επιλογή: Πρέπει να είμαστε άγρυπνοι!
Και μη ξεχνάμε: Η προσωπική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας. Και η διαπίστωση είναι πρόδηλη. Ο καθένας μας μολονότι κυμαίνεται ανάμεσα στις έννοιες της κοινής (κοινωνικής) και της ατομικής ευθύνης, δεν μπορεί να αποκλείει τη μια ή την άλλη.
Αν το κάνουμε, αν αποξενώσουμε την ατομική από την κοινωνική ευθύνη μας, αδιαφορώντας μάλιστα για όσα συμβαίνουν στον περιβάλλοντα χώρο μας, έχοντας προφανώς εξασφαλίσει τις συνθήκες της προσωπικής στερεότητας, δεν θα αργήσουμε να "ανταμώσουμε" με το συναίσθημα της αστάθειας και να γίνουμε, γρήγορα, μέρος του δράματος μιας κοινωνίας σε κρίση βαθιά και με απόγνωση που προσλαμβάνει διαστάσεις επιδημικές...
Μέσα σε τούτους τους καιρούς της θολής αναταραχής, αναπόδραστη προβάλλει η ανάγκη να προσδιορίσουμε την πορεία μας.Να διαμορφώσουμε εκείνη την πολιτική που μπορεί να "μεταφέρει" τις προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση ή να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τα "κατακάθια", που με τη δική μας ανοχή, ξεκόλλησαν από το βούρκο της βοθροειδούς περιοχής της πολιτικής και επιμένουν να μας βλέπουν ως,,,μια φθηνή αγορασμένη πόρνη!
Αν παραμείνουμε ως άτομα περιζωσμένα και σιδερόφρακτα από την ατομικότητά μας, αφήνοντας τις πλευρές της κοινωνικής πραγματικότητας στη σκιά, η ερημιά της κοινωνίας θα γεμίσει από τη φωνή της απελπισίας. και μπορεί αρχικά να την ακούμε ως υπόκωφο θόρυβο, αλλά δεν πρόκειται να αποφύγουμε στο τέλος το λαχάνιασμα της εναγώνιας αμφιβολίας για το αν θα βυθιστούμε κι εμείς στο βούρκο.
Γιατί το βύθισμα είναι δεδομένο!..