Στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και ο ΥΠΕΞ κ.Κοτζιάς και ο κ.Τσίπρας ανέφεραν πως η Ελλάδα αποκτά μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.Η χώρα παίρνει μέρος στο γεωπολιτικό παιχνίδι.
Ανέφεραν τη συνέχιση των ιστορικά καλών σχέσεων με τη Ρωσία,το άνοιγμα προς τη Κίνα,σχέσεις με το Ισραήλ αλλά και με τον αραβικό κόσμο, φυσικά με τις ΗΠΑ και τάσσονται υπέρ της ίδρυσης Παλαιστινιακού κράτους. Όλα καλά, με όλους φίλοι αλλά αυτή είναι μια ιδανική εικόνα σε έναν κόσμο που μόνο ιδανικός δεν είναι.
Ας δεχθούμε πως μια χώρα έρμαιο των δανειστών,μια χώρα που παλεύει η ηγεσία της για την ενοποίηση της Ευρώπης,μια χώρα μέλος του ΝΑΤΟ μπορεί να έχει ανεξάρτητη και πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική και πάμε παρακάτω...
Καμία ουσιώδη αναφορά ,ούτε στις προγραμματικές δηλώσεις ούτε γενικότερα,για τον επεκτατικό ισλαμισμό, την όποια δίοδο βρίσκει μέσω των προσφυγικών ροών προς τη χώρα μας και τους κινδύνους που μπορεί να υπάρξουν.
Καμία αναφορά για τη κατάσταση στη Συρία και γενικότερα στη Μέση Ανατολή.Μας αφήνουν με παλιότερες αντιφατικές δηλώσεις τους σαν αντιπολίτευση, να τις διαβάζουμε και να ανησυχούμε περισσότερο. Καμιά αναφορά για οικονομική και θρησκευτική διπλωματία στη Μέση Ανατολή, στα Βαλκάνια και όπου αλλού θα μπορούσαμε να έχουμε αυτή τη δυνατότητα.
Καμιά αναφορά σε τίποτα γιατί η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική για την οποία μας μιλούν είναι κενό γράμμα,ούτε καν πολιτική ίσων αποστάσεων, παρά μόνο αποχή από όσα συμβαίνουν στη περιοχή μας και όχι μόνο...
Το να απέχεις και να σιωπάς ή να κρύβεσαι πίσω από άλλες χώρες ανακουφισμένος (βλέπε διέλευση Ρώσων και Βουλγαρία) θα πετύχει μία, δύο φορές, τη τρίτη θα πρέπει να πάρεις θέση...
Πολλά ζητήματα θα μπορούσαν να τεθούν στην ανάπτυξη μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής,αρκεί μια ικανή πολιτική ηγεσία,μη εξαρτώμενη και με όραμα.
Από τα χείλη του κ.Κοτζιά ακούσαμε πως αυτή η κυβέρνηση (εκτός ΑΝΕΛ) είναι μια κυβέρνηση διεθνιστική και πατριωτική. Μπορεί και να είναι αλλά πλέον ζώντας μέσα σε έναν "αριστερό" νεοφιλελευθερισμό έπαψα να δίνω βάση στις λέξεις όταν μιλούν οι πράξεις.Ας δούμε τις θέσεις τους στην καρδιά της εξωτερικής πολιτικής που είναι τα εθνικά μας θέματα...
Σκόπια: Σύνθετη ονομασία με τον όρο "Μακεδονία"χωρίς αλυτρωτισμούς από τη γείτονα χώρα. Είναι δύσκολό να κατανοήσουμε πως αυτο το κράτος οικοδομήθηκε πάνω σε αυτό το ψέμα και πως φέρνοντας μια τέτοια συμφωνία απλά συμφωνούμε στη συνέχιση του προβλήματος;
Αλβανία:Βρίσκονται σε διάλογο σύμφωνα με τον κ.Κοτζιά χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις.Ελπίζω να έχουν ως θέμα την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας και οχι την αναγνώριση του Κοσσόβου.
Κύπρος: Στήριξη των συνομιλιών Ε/Κ και Τ/Κ,να φύγει ο στρατός κατοχής,να φύγουν οι εγγυήτριες δυνάμεις,να ενωθεί το νησί πάνω σε ένα νέο ρατσιστικό σχέδιο "Ανάν" καταργώντας τη νόμιμη Κυπριακή δημοκρατία.
Τουρκία: Καμία αναφορά στο νόμιμο δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων, στην ανακήρυξη ΑΟΖ... Το δόγμα "Δεν διεκδικούμε τίποτα" οδηγεί στην υποχωρητικότητα.Διεκδικούμε τα νόμιμα δικαιώματά μας που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συμφωνίες. Για τη Θράκη πολύ σωστά δεν υπήρξε αναφορά,έτσι κι αλλιώς οι προθέσεις τους φάνηκαν στις τελευταίες εκλογές. Μια ευκαιρία να αντιπροσωπευθεί η περιοχή με κάτι διαφορετικό (εκλογές με λίστα) χάθηκε με ευθύνη του Σύριζα και άλλων κομμάτων.
Καμία αναφορά της κυβέρνησης στην ενίσχυση κι ενεργοποίηση των Ελλήνων του εξωτερικού. Καμία αναφορά στον πολιτισμό και την παιδεία,θέματα που θα πρέπει να είναι μέρος της εξωτερικής μας πολιτικής.
Μέσα από αυτή τη ρητορεία περί πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής δεν διαφαίνεται ως επιλογή η εξωστρέφεια,αντιθέτως θα συνεχιστεί η ίδια υποχωρητική πολιτική στα εθνικά θέματα και θα συνεχίσουμε να χάνουμε ευκαιρίες απέχοντας από όσα συμβαίνουν στη περιοχή μας και ευρύτερα.