Και ενώ ο υπουργός Εργασίας "προειδοποιεί", εκ του ασφαλούς πάντα και με εκατομμύρια στους τραπεζικούς του λογαριασμούς, αλλά και με "ερωτηματικά" για φοροδιαφυγή του, ότι το ύψος των συντάξεων μπορεί να προσεγγίσει το επίπεδο της εξαθλίωσης για τους "ισοπεδωμένους" ήδη συνταξιούχους, ενώ υπουργοί της "ψευτοαριστερής" κυβέρνησης με "αυταρέσκεια" διαγκωνίζονται να εφαρμόσουν τους μνημονιακούς όρους και κάποιοι προκαλούν με τον πακτωλό των χρημάτων που διαθέτουν, χωρίς μάλιστα να είναι "καθαροί" φορολογικά, οι εγκλωβισμένοι στην ανεργία νέοι βρίσκονται σε απόγνωση...
Και δεν είναι μόνο οι νέοι φυσικά. Ομως, οι νέοι, με το αίσθημα του αδιεξόδου που καταθλίβει κάθε συνείδηση γρηγορούσα, αφού κρέμασαν τα όνειρά τους στα μπαλκόνια των γονιών τους, άρχισαν να συγκροτούν τις αποικίες των αρνητών, αφού η απόγνωση γεννάει ίσκιους αμνημόνευτων προγόνων.
Γιατί, όσες φορές με τα χέρια τους επιχείρησαν την ελπίδα να αγκαλιάσουν, του τα κόψανε της πολιτικής η αναλγησία και της κοινωνίας η εξωλογική αδιαφορία. Γι' αυτό, πολλοί απ' αυτούς, καταμεσίς μιας παροξυστικής έντασης του πολιτικού παραλόγου και του κοινωνικού αρνητικού λογισμού, όσοι δεν είχαν την τάση προς το παράλογο και το αναχωρητικό, άλλοτε απογοητευμένοι κι άλλοτε οργισμένοι, κρατούν στην αγκαλιά τους ένα κομμένο χέρι αγάλματος αρχαίου, που όλους μας μουτζώνει και την ευθύνη μας ως ιστορικά αμνήμονες μας υπενθυμίζει...
Τελικά ζούμε ανέστιοι στην ίδια μας την πατρίδα. Με πάμπολλες βεβαιότητες του παρελθόντος να έχουν στην άκρη τους αδυσώπητα ερωτηματικά.Με τον ιστορικό χρόνο να διαρρέει ερήμην ημών. Αδιάκοπα διέρχεται τοιστορικό Μέλλον από την αφαιρετικά σχηματισμένη γραμμή του Παρόντος και μετατρέπεται σε ιστορικό Παρελθόν. Η επισώρευση αυτή και η προεξοφλούμενη εξακολούθησή της καταλήγει να κάνει καταθληπτικό το βάρος της "μακροιστορίας". Το άγχος του ιστορικού Ελληνας επιτείνεται αναλόγως.
Εσχατολογικές κατασκευές και παραμυθίες πολιτικές μπορούν να προσφέρουν παρηγοριά μόνο σε κλειστά αιρετικά περιβάλλοντα ή σε εύπιστους διαδρομιστές του απροσδόκητου. Ο πραγματικός διανοητής θεωρεί την ιστορία να είναι μέσα σ' αυτή. Το ίδιο και ο πολίτης που έχει εθνική συνείδηση και ιστορική επίγνωση. Κατ' ακολουθίαν ο στοχασμός τους είναι γόνιμος, όταν συμμετέχουν οργανικά με το έργο τους ή τη δράση τους στο "πάθος της ιστορίας".
Ζούμε ως κοινωνία την αποθέωση και εν πολλοίς τη δικαίωση του γελοίου.
Ζούμε την "απονεύρωση" της διαμαρτυρίας, της αναγκαίας σαρωτικής εξέγερσης κατά των συμβάσεων, υπερβάσεων και αντιθέσεων της πολιτικής.
Ζούμε την απώλεια των δικών μας νόμων, αισθητικών και ηθικών. Και προσκρούομε καθημερινά στις αντιξοότητες, τα παράξενα και τα παράλογα, καθώς η σύγκρουση ανάμεσα στο εφικτό και στο αφηρημένο, γίνεται μ' ένα είδος θεαματικών ή και λεξιγραφικών πολιτικών παραστάσεων, που εκ των πραγμάτων οδηγούν σ' ένα αμφίβολο έως επικίνδυνο μεταίχμιο.
Και οι φόβοι μας είναι μέρος της διαδικασίας που μας υπερβαίνει και που υποτάσσεται στην άποψη της ευθύνης. Αυτοί οι φόβοι μας, ο κοινωνικός πόνος, αντί να οδηγήσουν τους πολιτικούς στο "σταυρό" της οδύνης και της ακεραιότητας, τους οδηγούν στο βάθρο της ματαιοδοξίας και της αλαζονείας, συχνά της αυθαιρεσίας, με δήθεν αισθήματα ευθύνης και ενίοτε ενοχής. Δίνοντας μάλιστα με τις δηλώσεις τους την εντύπωση κάποιες φορές ότι είναι "ερασιτέχνες της εξομολόγησης"..
Και στο πολιτικό παρασκήνιο τα πάντα είναι πιο κοντά στην εξαθλίωση της αλήθειας, ενώ στο προσκήνιο κυριαρχεί η κυνική υποκρισία, που απογυμνωμένη στήνει το χορό στης κοινωνίας τα αλώνια...Με τους σκεπτόμενους πολίτες να διερωτώνται αν η ζωή τους ήτανε γραφτό να είναι μια συνεχής Μεγάλη Εβδομάδα!
Κι αν το μόνο που απέμεινε είναι το βεβιασμένο χαμόγελο στα χείλη, κι αυτό ιχνογραφημένο από το ίδιο τους το αίμα, έχοντας όψη κεριών τα μάτια τους πάρει, με την απελπισία στους πολλούς να θορυβεί στα βάθη της ψυχής τους...