Ακόμη και ο θεός του "μηδενός" απαιτεί τη συνείδηση του καθενός αγωνιούσα και να ζητά απελπισμένα την έξοδο από το κυκλωμένο κάστρο. Και όχι επαναπαυόμενη και με "ελαστική" ικανότητα να "περιφέρεται" στους διαδρόμους του κάστρου, το κυκλωμένο από τις κραυγές απόγνωσης της κοινωνίας. Μια συνείδηση κυριαρχημένη αποκλειστικά και μόνο από οικονομικά και ατομικά συμφέροντα.
Εχουμε έτσι τον φαύλο κύκλο των αλληλοεξουδετερούμενων επιδράσεων. Η αδιαφορία και η απιστία του ατόμου, ιδιαίτερα όταν κατέχει θεσμική ιδιότητα, στην ικανότητα της ολότητας να θεμελιώσει μια βιώσιμη κοινωνία με δημοκρατικές μεθόδους, φέρνει την τυραννία της προσωπικής εξουσίας στα αυταρχικά καθεστώτα. Τέτοια άτομα με θεσμικό περίβλημα προσπαθούν με τον τρόπο τούτο τη δική τους αυτάρκεια, που τη χρησιμοποιούν σαν ένα ανάχωμα άμυνας και αυτοσυντήρησης, ακόμα και επίθεσης.
Η "αυτάρκεια" αυτή όμως είναι μια άλλη μορφή απομόνωσης, περιχαρακωμένη από τα ατομικά και πρόσκαιρα ίσως συμφέροντα καιροσκοπικού χαρακτήρα, που επηρεάζει τη στάση του όποιου θεσμικού παράγοντα απέναντι της ίδιας της έννοιας της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Και από τη μια μεριά του εμπνέει το αίσθημα της ασφάλειας στα σύνορα των συμφερόντων του, ενώ από την άλλη μεριά του αφοπλίζει τη διάθεση να εργασθεί για το κοινωνικό καλό.
Τέτοια άτομα, τέτοιοι πολιτικοί, είναι αδύνατον να σταθούν όρθιοι και να ατενίσουν τη "Μοίρα" τους που δεν είναι μοίρα. Και αναπόφευκτα γίνονται υπαίτιοι νέων δειλιών και της διαιωνιζόμενης ανεπάρκειας. Τέτοιοι πολιτικοί όχι απλώς "ταλαιπωρούν" την κοινωνία και σωρεύουν δεινά, αλλά τεμαχίζουν μέρα με τη μέρα την έννοια της κοινωνικής αξιοπρέπειας και της ελευθερίας, την φτωχαίνουν!..
Με αυτούς τους πολιτικούς, τους πολιτικούς χωρίς συνείδηση και με εύκαμπτη σπονδυλική στήλη,η Ελλάδα έχει περιπέσει σε μια εσωτερική αστοργία. Την βλέπουμε σαν ξένη γη και νιώθουμε επιδρομείς ενίοτε, προσπαθώντας ο καθένας να αρπάξει ό,τι προλάβει. Με την εξουσία να ακολουθεί την προτροπή του λαικού άσματος "μια φορά μονάχα ζούμε μέσ' στον ψεύτη τον ντουνιά, κοίτα λίγο να χαρούμε...". Αν και δεν αρκούνται στη "λίγη χαρά" και με περίσσεια αιδώ εκτροχιάζονται στη χλιδή και στην απάτη.
Ο Αλέξης Τσίπρας, γνήσιος επίγονος της προσωποιημένης πολιτικής απάτης, αποφλοιώνοντας τη συνείδησή του από τις περιστάσεις, χωρίς τις οποίες η τελευταία δεν έχει χρονικότητα (ιστορικότητα δηλαδή), βυθίζεται σε μια άχρονη ουσιαστικά κατάσταση,που συμπτύσσεται με τη χωρική ομογένεια, που δεν γνωρίζει αλλαγές, ούτε μεταβολές.