Ράγισε ουρανός της Ελλάδας και απόδημο σκότος χοροστατεί πάνω στην ελληνική γη. Οι χάρτινες καμπάνες στα χέρια των αρχαίων αγαλμάτων χτυπάνε πένθιμα για να μας θυμίσουν την κατάντια της κοινωνίας μας.
Κατάντια με δύο πρόσωπα. Το ένα "πρόσωπο" η ματαιότητα των πάντων. Η πολιτική αναλγησία. Οι "θεομπαίχτες" της πολιτικής, συλλέκτες ονείρων και μεταπράτες ελπίδων, με το δόλο να κατοικεί στις κόρες των ματιών τους. Αυτοί οι "μακάριοι" επίδοξοι σωτήρες της Ελλάδας, βυθισμένοι στο πνεύμα του μηδενός, που συνάχτηκαν να κρίνουν τη ζωή μας και συναθροισθέντες απεργάζονται τον ευτελισμό της κοινωνίας.
Και η επίδειξη πλούτου των ολίγων. Των ολίγων της ισοπέδωσης κάθε ενοχής και ο γλυκασμός της ηδονής τους με κάθε τρόπο προκλητικό. Η κατασπατάληση του "εύκολου" χρήματος, που εξαργυρώνεται με πανέρια λουλουδιών στις πίστες ασμάτων λαικών και σωρεύονται μπροστά στα πόδια κακόηχων αοιδών.
Το άλλο "πρόσωπο" η δυστυχία των πολλώ, όχι απλώς όσων ακόμα διατηρούν συνήθειες του πρόσφατου παρελθόντος και "διασκεδάζουν" τη μιζέρια των καιρών, αλλά όλων αυτών που αγωνιούν για το μεροκάματο της "μπουκιάς" που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν. Ολων αυτών των συνταξιούχων που περπατούν ή των άλλων που κοιμούνται νηστικοί και βλέπουν μονάχα τα όνειρά τους.
Τα μικρά δεν έχουν μέγεθος και τα μεγάλα είναι φορτωμένα με λύπη και κάνουν τον ύπνο τους εφιαλτικό. Και η ψυχή τους είναι μια θλίψη που γυρίζει μέσα στον άσωτο χρόνο. Και 'αγκαλιάζοντας" την πλανόβια θλίψη τους βλέπουν την αξιοπρέπειά τους να κατεβαίνει στης γης τα έγκατα. Η καρδιοφάγος οδύνη διατρέχει τη ζωή τους είτε "στριμώχνονται" στις ουρές των συσσιτίων, είτε στις άλλες της απέλπιδας προσπάθειας τους να "ρυθμίσουν" χρέη στις τράπεζες, εφορίες και οργανισμούς του δημοσίου.
Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Η Ελλάδα των εκατομμυρίων πολιτών κάτω από τα όρια της φτώχειας. Με τις εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά να πυκνώνουν τις ουρές των σχολικών συσσιτίων. Αυτή είναι η Ελλάδα όλων αυτών που ουδόλως ενδιαφέρονται για τις πολιτικές αλχημείες και τα κυβερνητικά επικοινωνιακά επινοήματα. Ολων αυτών που καταπροσωπούν τα έργα της μοίρας τους και χλευάζουν τα σπασμένα τους δάκτυλα, που λιώσανε κτυπώντας τον αμετακίνητο μεσότοιχο της ελπίδας, συλλαμβάνοντας τον εαυτό τους να μονομαχεί με χίμαιρες!..
Και ενώ οι δικτάτορες των αριθμών και της παραγωγής πολιτικής απάτης πανηγυρίζουν στις αίθουσες των τροπαίων την αναπηρία τους, ο αυλός των σκεπτόμενων αυτού του τόπου ορφανός αναπαύεται σε πικραμένα χείλη,μελωδώντας την υποστολή της ουτοπίας. Το μέγα έτος γι' αυτούς είναι το παρόν με τον ατελεύτητο πανικό του. Μέσα σ' αυτό είναι αυτό που ήταν. Το παρόν περιλαμβάνει τα πάντα. Δεν πουλάνε γι' αυτούς τα σύγχρονα καταστήματα των υποκριτών της πολιτικής τίποτα...
Για όσους λοιπόν απέβαλαν κάθε ένδυμα υποκρισίας και "άνευ οργάνων ορώσι", δεν διατηρούν καμία αμφιβολία ότι αυτή είναι η Ελλάδα των μνημονίων και των αυτόκλητων "σωτήρων" της. Και δεν πρόκειται για εκτροχιασμό στον λαικισμό, στον οποίο τόσο συχνά αναφέρονται οι Ούννοι της πολιτικής και οι Σκύθες της αποπληροφόρησης, για να αιτιολογήσουν τη βλακεία τους που αναπαράγεται σε ευρήματα και να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία επιτευγμάτων.
Δεν πρόκειται επίσης για ολίσθηση στο λυρισμό. Πρόκειται για "θηριωδία" που υφίσταται η ελληνική κοινωνία, πέντε χρόνια τώρα από τις εκτρωματικές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και εσχάτως από τις κυβερνήσεις της ψευδοαριστεράς με τις νεοφιλελεύθερες αποφύσεις της. Πρόκειται για πολιτικές με ωμό ρεαλισμό και αδίστακτη καταλυτική ειρωνεία, από τους "βανδάλους" κάθε έννοιας κοινωνικής ζωής...
Ας το συνειδητοποιήσουμε επιτέλους, "βολεμένοι" και μη...