Του Στρατή Μαζίδη
Κοντεύουν σχεδόν τέσσερις μήνες από τότε που επεβλήθησαν τα capital controls στην οικονομική ζωή της χώρας. Επί του πρακτέου τα χρήματα του ελληνικού λαού βρίσκονται ουσιαστικά σε μια κατάσταση μεταξύ δέσμευσης και κατάσχεσης.
Υποτίθεται οτι στο ενδιάμεσο ο πάλαι ποτέ Έλληνας επαναστάτης πρωθυπουργός μπροστά στο φόβο της καταστροφής που του σέρβιραν, υπέκυψε και κατα συνέπεια συνθηκολόγησε.
Υποτίθεται πάλι οτι με τη συμφωνία του Ιουλίου που αποτελεί ήδη ιστορία 3 1/2 μηνών πως η χώρα άρχισε να επανέρχεται στην ομαλότητα, απέφυγε οριστικά το grexit και όλα όσα έχουμε συνηθίσει να ακούμε κάθε φορά πριν τη συμφωνία ενός νέου, χειρότερου του προηγούμενου, μνημονίου.
Κι όμως! Παρά την ύπαρξη της συμφωνίας, παρά την ψήφιση μιας σειράς μέτρων, παρά το γεγονός οτι η ελληνική κοινωνία συμπεριφέρθηκε με ωριμότητα και πρωτοφανή ψυχραιμία τις πρώτες ημέρες των capital controls και το γεγονός οτι σχεδόν από τα μέσα του Ιουλίου εξαφανίστηκαν οι ουρές στα ΑΤΜ, οι κεφαλαιακοί περιορισμοί δεν έχουν χαλαρώσει ούτε στο ελάχιστο.
Τα χρήματα του ελληνικού λαού, ο μόχθος του, το υστέρημά του, παραμένουν δεσμευμένα - κατασχεμένα και ο ίδιος έγκλειστος σε μια χώρα - φυλακή. Πχ ποιος μπορεί να (ξε)πουλήσει ότι έχει και δεν έχει, για να σηκωθεί να φύγει;
Γιατί άραγε τόσο καιρό δεν αυξήθηκε το όριο της ημερήσιας ανάληψης; Τι εμπόδιζε το 60αρι να γίνει πχ από τα μέσα Αυγούστου 70αρι και από τα τέλη Σεπτεμβρίου 85αρι;
Τι εμπόδισε μπροστά στα γενικότερα θετικά στοιχεία την προσπάθεια μιας προοδευτικής χαλάρωσης των μέτρων; Αν πάλι αυτό φαινόταν στην πράξη να αποτυγχάνει, θα μπορούσε ξανά να επιστρέψει το όριο των € 60,00 ημερησίως. Αν και εκτιμώ οτι μια προσεκτική χαλάρωση των περιορισμών μάλλον θα χορηγούσε μια ένεση εμπιστοσύνης παρά θα έφερνε αντίθετα αποτελέσματα.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο εκτιμώ οτι το άμεσο κούρεμα των καταθέσεων υπάρχει ακόμη ως γερό ενδεχόμενο στο τραπέζι καθώς το έμμεσο συντελείται με επιτυχία τα τελευταία χρόνια ροκανίζοντας με την υπερφορολόγηση τους κουμπαράδες του λαού.
Επιπρόσθετα με το κούρεμα δε θα πρέπει να μας διαφεύγει οτι η χώρα μας χρησιμεύει πάλι ως πειραματόζωο για την εξαφάνιση του φυσικού χρήματος το οποίο θα αποτελέσει προάγγελο μιας σειράς μελλοντικών δεινών με πρώτο και καλύτερο την κατάργηση της ελευθερίας και της ιδιωτικότητας των ανθρώπων.