...Και την κοιτά στα μάτια, διαπιστώνουμε τα ολέθρια λάθη μας! Αντιλαμβανόμαστε πως ό,τι δεν μπορούμε να δούμε το κουβαλάμε στην πλάτη μας. Και ότι σε πολλούς Ελληνες δεν έμεινε τίποτα. Εκαψαν όλα τα σπίρτα τους και καμία πια δεν μπορούν να ανάψουν φωτιά.
Ακόμα και το παμπάλαιο τόπι του παππού, φτωχική κληρονομιά γλυκών και πανάκριβων αναμνήσεων, που έκρυβε τα ανεκπλήρωτα όνειρα μιας παρωχημένης γενιάς, το κλέψανε κι αυτό εν ονόματι της "σωτηρίας" της χώρας.
Οι Ελληνες δεν είναι πια "οδοιπόροι" ανάμεσα στο "χθες", στο "σήμερα" και στο "αύριο". Δεν οραματίζονται και δεν σχεδιάζουν μελλούμενους και ανώτερους κόσμους. Κοιτάζουν μακριά τη "γραμμή των οριζόντων", αλλά χάνουν αυτό που μπορούν να βλέπουν τα μάτια τους. Απομακρύνθηκαν καιαπό το τόπο των ιδεών και του πνεύματος. Από τον πολιτισμό τους. Φαίνεται μάλιστα ότι αγνοούν ότι ο κόσμος που τους περιβάλλει ούτε ουσιώδης είναι, ούτε όλος. Είναι ένα θραύσμα του όλου!..
Αδυνατούν να συλλάβουν το ελλείπον, να εκβάλουν μέσα στους κόλπους του. Αν και η συνείδησή τους είναι ελεύθερη και χρεωμένη να υπηρετεί διαιώνιες αξίες, δεν έδωσαν τη "μάχη" τους για την αναπόδραστη ανάγκη να έχει Ηθική το προβάδισμα της πολιτικής.
Ετσι διαμορφώθηκε η "δασκαλεμένη", φαινομενικά πειθαρχημένη, ενίοτε φανατισμένη και πάντως άβουλη μάζα. Πως αυτή η άμορφη μάζα, που κατρακυλάει στην κλίση των επιπέδων που της στήνουν οι διάφοροι δημοκόποι, μπορεί να μεταποιηθεί σε πολίτες σκεπτόμενους, με προσωπική ταυτόχρονα ελεύθερη βούληση και ευθύνη;
Στο βασανιστικό αυτό ερώτημα, η απάντηση είναι ότι μόνο με την αυτογνωσία και την επίγνωση, μπορεί να κατανοηθεί η ιερότητα της εκλογής και της ψήφου, καθώς και η προσμέτρηση της ευθύνης για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Και βέβαια στη χώρα που θάλλει η μηλέα και η φαιδρά πορτοκαλέα, η αμετροέπεια του λαού, η αλαζονεία της εξουσίας και η νερώνεια αδιαφορία των κυβερνώντων, είναι αυτοφυή οπωρικά. Μια "ηδονική" εμμονή στο επίπλαστο, στο εύκολο και στο ανάλαφρο σε επίπεδο φτερού και φελλού αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα της λειτουργίας της κοινωνίας.
Από τότε μάλιστα που ανακαλύψαμε την αμφισβήτηση και την αλλοτρίωση, τα πράγματα οξύνθηκαν. Την αμφισβήτηση ως πρόσχημα διανοουμενίστικο, για να περάσουμε στην ισοπέδωση των κυρίαρχων αξιών, αλλά και των αξίων. Την αλλοτρίωση ως αποτέλεσμα της διάβρωσης των ριζών μας, για να δικαιολογήσουμε την κατάντια μας.
Το αποτέλεσμα; Οι αμφισβητίες, εν πολλοίς ουτιδανοί, μη μπορώντας σοβαρά να μελετήσουν τα αμφισβητέα, ρίχτηκαν με μανία στο ξεθεμελίωμα των ριζών αυτής της φυλής από το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο", την κακοποίηση της γλώσσας, την απαξίωση του φιλοσοφικού λόγου, μέχρι οτιδήποτε σχετίζεται με τη θεογνωσία.
Και βραδυπορούντες, ενταγμένοι στη λογική του "δεν βαριέσαι και...άσε μωρέ", στη λογική του "μια ζωή την έχουμε κι ό,τι αρπάξουμε", με τα αξιολογικά μας κριτήρια σε ληθαργική κατάσταση,φτάσαμε 'ασφαλώς" στο χρονικό όριο "μηδέν" για την κοινωνία, επιλέγοντας και τους πολιτικούς εκπροσώπους μας που "εντυπωσιάζουν" ως γελωτοποιοί στα τσίρκα της Ευρώπης , αλλά και των ΗΠΑ εσχάτως...
Φτάσαμε οι Ελληνες να ακούμε τα βήματα μας να χάνονται μέσα στο χρόνο. Πολλά προβλήματα γεωμετρούν τα μάτια μας. Και ήχοι φαιδροί σκωπτικού θιάσου συνοδεύουν την περιφερόμενη πολιτική γελοιότητα. Και πίσω από τις πόρτες της Ελλάδας συνεχίζουν να κρυφακούνε ακόμα προδότες και ρουφιάνοι. Ολοι αυτοί με μικρό πάντα παρελθόν,που είναι δίχως μέλλον.