Αν συνειδητοποιούσαμε αυτή την αλήθεια, δεν θα τοποθετούσαμε τον εαυτό μας στο ασφυκτικό πλαίσιο των κομματικών σκοπιμοτήτων, τον περιφραγμένο με την πολιτική βλακεία και την κακογουστιά. Ούτε θα είμασταν αδρανείς και φοβισμένοι, μη τυχόν και χάσουμε τα λίγα κεκτημένα και τις ανομολόγητες συνήθειές μας.
Θα συγκινούμασταν από τις υποθήκες του παρελθόντος. Θα ανατρέχαμε στους μεγάλους του Ελληνισμού και θα συνειδητοποιούσαμε με συγκίνηση τι σημαίνει ελληνική παρουσία. και κυρίως αυτό θα το εισέπρατταν οι Ευρωπαίοι, όσοι τέλος πάντων έχουν βλέψεις συμφεροντολογικές απέναντι στην Ελλάδα και περιμένουν σαν τους γύπες να αρπάξουν ό,τι προκαλεί το ενδιαφέρον...
Και βέβαια δεν θα επιτρέπαμε κανέναν εκλεγμένο πολιτικό, ιδίως τον πρωθυπουργό που εκπροσωπεί τις αξίες και την μοναδική ιστορία αυτής της χώρας, να μη σέβεται στοιχειωδώς ακόμη και τον εθνικό της ύμνο! Δεν θα επιτρέπαμε να ασκείται η πολιτική χωρίς ειλικρίνεια, με τη ψυχρότητα των υπολογισμών και το διαβλητό των επιχειρούμενων ελιγμών, με αποτέλεσμα να γίνεται αυτοσκοπός των διαφόρων απαίδευτων και στοιχειωδώς αστοιχείωτων, με παντελή έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς και διαγκωνιζόμενους στην αγένεια...
Αξίζει στη χρονική αυτή θέση να λεχθούν λίγα λόγια, μάλλον όχι ευχάριστα για πολλούς, για τη στάση του νεοέλληνα,ο οποίος "μετασχηματίζεται" σ' ένα απονευρωμένο όν, ανασφαλές και φοβισμένο μπροστά στο εύρος των προβλημάτων.Και ο φόβος αυτός δεν έχει να κάνει μόνο με όσους βρίσκονται σε εξαθλίωση, αλλά και για τους εν δυνάμει να εξαθλιωθούν, με εξαίρεση πάντα τους μονίμους "βολεμένους" και τα τρωκτικά των κομματικών διαδρόμων.
Ο νεοέλληνας λοιπόν, με το υδροχαρές εκτόπλασμα του φόβου να τον συνοδεύει, με την όλη του συμπεριφορά να στηρίζεται σε ατελείς πνευματικές διαδικασίες,με τη μωροπιστία του και μιας επικούρειας λογικής καθημερινότητα, με παραλείψεις εξαρτήσεων και συνδέσεων, ήταν βέβαιο ότι οποιαδήποτε πορεία στεριωμένη σ' αυτή τη συμπεριφορά, θα παρουσιάζει αργά ή γρήγορα τα ελαττώματα μιας αναπόφευκτης και βιαστικής εξέλιξης με δυσάρεστες προεκτάσεις...
Και ενώ παλαιότερα ο δυναμισμός του πάθους ήταν για τον Ελληνα καθημερινό γεγονός και συνιστούσε το πραγματικό πρόσωπο της ιστορίας, ο νεοέλληνας σήμερα, αντί να προσφεύγει στους παροξυσμούς του πάθους για ελευθερία και εθνική αξιοπρέπεια, εκλέγει πολιτικούς να τον εκπροσωπούν με κανένα έρμα ευθύνης. και αυτοπαγιδεύεται και αυτοπροδίδεται ως "χαρακτήρας" που υποκύπτει απλώς σε συνήθειες και πάθη ευκαιριακά. Και σε καταστάσεις πρόσκαιρες.
Δίνει την εντύπωση πως δεν ξέρει τι να κάνει, πως να διαχειριστεί την αρετή που κληρονόμησε...
Η τελευταία δεν έχει θέση σε τούτη την κοινωνία. Είναι κάτι που επιφαίνεται ανεξήγητα, αρνητικά για τον μέσο Ελληνα, θα έλεγα, σε σχέση με το ρυθμό της ζωής. Γιατί οι εκφραστές του δυναμικού πάθους πηγαίνουν πιο πέρα, φτάνουν στις έσχατες συνέπειες, στην αντίδραση απέναντι στην αθλιότητα που του επιβάλλουν οι υπαίτιοι της παρακμής του...