Τα "προαπαιτούμενα" ψηφίζονται από τους αβούλευτους της Βουλής εντός των ημερών, με τη λογική της πολιτικής κοροιδίας να μην επιμετράται το σταθμητό. Πολιτική σε πλήρη αποσύνθεση και κοινωνία σε πλήρη σύγχυση να μεταφέρονται στο χώρο του αστάθμητου. Στη συμβατική σήμανση του αδιατύπωτου.
Φτάσαμε σ' αυτή την άθλια κατάσταση ως κοινωνία και ως χώρα, γιατί πολλά χρόνια αρκετές γενιές, ιδίως την τελευταία πενταετία, τρεφόντουσαν με ψευδαισθήσεις. Οχι απαραίτητα όλοι από δειλία, αλλά γιατί όσοι μπορούσαν να αποτελέσουν την "πρωτοπορία" για να βγεί η χώρα από τα αδιέξοδα, για να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη κι όχι απλώς πολιτική μυθοπλασία, θεώρησαν πως η φρεναπάτη ήταν πιο δική τους υπόθεση από την αλήθεια. Η φρεναπάτη άλλωστε είναι δημιούργημά μας. Η αλήθεια όχι.
Ετσι χάθηκε το "ρυθμιστικό ένστικτο" της κοινωνίας.Και περάσαμε στην αντίπερα όχθη. Να θεωρούμε την πολιτική όπως εκδηλώνεται "φυσιολογική σχιζοφρένεια", χωρίς να υπολογίσουμε τις επιπτώσεις στο νευρικό μας σύστημα!..
Το επείγον χρέος της πολιτικής δεν μας αφορά. Μας απασχολούσε και εν πολλοίς μας απασχολεί η ικανοποίηση των πρόσκαιρων επιθυμιών μας, όπως τροφοδοτούνται από την οργανωμένη "πολιτική μαφία" . Γιατί περί "μαφίας" πρόκειται. Το "βόλεμα", η ευκολία της "αρπακτής", κάτι που καλλιέργησαν και εκμεταλλεύτηκαν,οι εκάστοτε κυβερνώντες.
Και αντιμετωπίσαμε την αναγκαιότητα των κοινωνικών αλλαγών, των πραγματικών μεταρρυθμίσεων που χρειάζεται η χώρα, με την ουσιαστική τους έννοια και απόδοση, με την αταραξία των στωικών και ενίοτε με την έκσταση των περιστρεφόμενων δερβίσιδων...
Αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε, αν και τίθεται βάναυσα το ερώτημα αν το συνειδητοποιήσαμε, ότι είναι περιττό να τρεφόμαστε με μύθους και προσδοκίες. Η ελληνική κοινωνία ανέκαθεν πίστευε σε μύθους.Και άλλες κοινωνίες πίστευαν σε μύθους, αλλά ήταν ταυτόχρονα προσκολλημένες στην πίστη του απτού. Η κοινωνική ανάγκη πάντα ή σχεδόν πάντα κατέλυε τους μύθους για χάρη της αλήθειας,αφήνοντας την πολιτική εξουσία να ποντοπορεί καταμεσίς στον ωκεανό ενός απροσδιόριστου στόχου.
Η συνθετική σκηνογραφία της ελληνικής κοινωνίας χάνει σταδιακά την υλική της στερεότητα και πίσω από την επιφάνεια των εξελίξεων,θα αρχίσουν να τρεμίζουν οι ίσκιοι μιας ακαταμάχητης υποψίας, όλο και πιο ανησυχητικής.Και η πλάστιγγα θα αρχίσει να γέρνει προς την πλευρά των ανήσυχων.
Η πίστωση εξαντλείται για κάθε σύστημα ιδεών, έωλων προσδοκιών και πολιτικής απάτης...