Η θετική σκέψη απορροφημένη από τον εξωτερικό κόσμο ξέχασε να κοιτάξει τις τομές των επαφών με τον άλλο κόσμο, που τον αποτελούν κατ' εξοχήν ο ίδιος άνθρωπος και οι λοιποί άνθρωποι, που όλες μαζί οι σχέσεις οικοδομούν την ανθρώπινη υπόσταση. Εχει οδηγηθεί τώρα σε αδιέξοδο και κινδυνεύει από την κατάρρευση του ίδιου οικοδομήματος.
Η θέληση του ανθρώπου να κατανικήσει την αδυναμία του μπροστά στο Σύμπαν, του χάρισε μεν την νίκη εναντίον των τυφλών δυνάμεων του φυσικού κόσμου, αλλά τείνει τώρα να τον καταστήσει δούλο, όχι βέβαια των φεουδαρχών και της αρχαιότητας, αλλά των υλικών του επιδιώξεων, σε μια εξάρτηση κάθε άλλο παρά αξιοπρεπή για οιαδήποτε μορφή και μιλούμε απ'αυτές που ισχύουν στον κόσμο.
Ο θετικισμός δεν είναι πλέον ανεκτός σαν ηγετική σκέψη, γιατί η λογική που τον κατευθύνει δεν διαφέρει από εκείνη που οδηγούσε τον άνθρωπο στο Μεσαίωνα με τη σχολαστική αντίληψη. Και προπαντός με την ισχύ που αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό των μεσαιωνικών νοοτροπιών και αντιλήψεων.
Η θετική σκέψη υπηρέτησε και υπηρετεί το Νιτσεικό δόγμα, γιατί συνθλίβει την ανθρώπινη υπόσταση με επιδράσεις ανεξέλεγκτων και εξωφρενικών επηρειών, που δεν φωτίζουν ούτε την αλήθεια, ούτε απηχούν τη γνήσια και ειλικρινή έκφραση της ανθρώπινης υπόστασης.
Η πιο κραυγαλέα αντινομία μεταξύ θετικής σκέψης και ανθρώπινης υπόστασης είναι η έννοια της αγάπης, που ενώ αποτελεί παράγοντα και υπόστρωμα κοσμικής διάστασης, από τη θετική σκέψη κρίθηκε σαν σπατάλη και αγνοήθηκε εάν δεν καταπολεμήθηκε σαν περιττή και βλαβερή έννοια...
Να και μια άλλη διαφορά που ξεχωρίζει τη θετική σκέψη από τη φιλοσοφία της ανθρώπινης υπόστασης.Με την καταστροφή ενός αντικειμένου ή με την άμεση αχρήστευση ενός ανθρώπου μπορεί να προσεγγίσει κανείς άμεσα το σκοπό. Η ψυχή όμως ακολουθεί την τεθλασμένη αντίθετα προς τη λογική της φυσικής και των μαθηματικών.
Το καινούργιο πρόβλημα που προστίθεται σε τόσα άλλα είναι ο ναός που θα ανεγερθεί. Πως θα είναι, κατά ποιο τρόπο θα τον οικοδομήσουμε και πως θα ιερουργούν οι άνθρωποι μέσα σ' αυτόν, αφού αυτός που υπήρχε γκρεμίζεται ή θα γκρεμισθεί από την ίδια τη δημιουργό σκέψη του, όπως γκρεμίστηκαν τόσα άλλα στην ιστορία του ανθρώπου.
Το τελευταίο στάδιο των συλλογισμών στη γραμμή που βαδίζει η διατυπούμενη σκέψη είναι η ανακάλυψη των πηγών της εμπνεύσεώς της, ο σχηματισμός της λογικής των κοσμικών επηρειών, που ωθούν την ανθρώπινη βούληση και δημιουργούν την πνευματική διαβίωσή του.
Η σύνδεση αυτή απαιτεί τη συσσώρευση υλικών που θα εξηγήσουν πολλές καταστάσεις και θα χρησιμεύσουν σαν κρίκοι για την ερμηνεία αυτής της μετάβασης και της ενοποίησης της ίδιας της λογικής, για τον εξωτερικό κόσμο και τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου...