Της Μελίνας Κονταξή
Μεγαλώσαμε κατηγορώντας τους ξένους για τις εθνικές τραγωδίες μας, ξεχνώντας τον βασικό αίτιο, την ανύπαρκτη ηγεσία διαχρονικά και την τάση μας να προσαρμόζουμε την πραγματικότητα στις ατομικές οπτικές μας κάθε φορά.
Την μόνη φορά που βρέθηκαν πραγματικοί Έλληνες να παλέψουν, κέρδισαν.
Το 1974, μια ομάδα Ελλήνων πέτυχε την επιβολή εμπάργκο στην πώληση όπλων στην Τουρκία, με πρωτεργάτη τον τότε αρχιεπίσκοπο Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβο, που όταν προσεγγίστηκε για να συμβάλλει στην προώθηση των Ελληνικών και Κυπριακών δικαίων - γιατί ήταν δίκαια, όχι απλά συμφέροντα- δέχτηκε αμέσως να βοηθήσει.
Βασισμένοι στο ότι η Τουρκία χρησιμοποίησε όπλα που της δόθηκαν για άμυνα για επιθετικούς σκοπούς, κάτι που απαγορευόταν από την Αμερικανική νομοθεσία που προέβλεπε ότι τα όπλα δινόταν για σκοπούς εσωτερικής ασφάλειας και αυτοάμυνας, πέτυχαν ώστε το κογκρέσο από το 1974 ως το 1978 να απαγορεύσει την πώληση όπλων στην Τουρκία.
Εκμεταλλεύτηκαν την ευνοϊκή συγκυρία, όταν μετά το σκάνδαλο Γουότερ Γκέιτ το κογκρέσο ήθελε να ελέγξει την διοίκηση και να πάρει την διαχείριση των εξωτερικών υποθέσεων, σε αντίθεση με ότι ήθελε ο Κίσινγκερ που πίστευε ότι η κοινή γνώμη και η βουλή των αντιπροσώπων δεν έπρεπε να είχαν λόγο στην εξωτερική πολιτική.
Αργότερα το κογκρέσο είχε δηλώσει ότι το εμπάργκο δε θα αίρονταν αν δεν έφευγαν όλα τα Τουρκικά στρατεύματα από την Κύπρο και δεν επιτυγχανόταν συμφωνία.
Στο μεταξύ είχε ήδη κοπεί η βοήθεια προς την Τουρκία εξαιτίας μιας προηγούμενης ψηφοφορίας στο κογκρέσο, όπου ο πρόεδρος Νίξον είχε ζητήσει από την κυβέρνηση του να ξεκαθαρίσει στους Τούρκους ότι θα κοβόταν κάθε Αμερικανική βοήθεια αν καθοριζόταν ότι οι Τούρκοι δεν έκαναν αρκετά για να αποτρέψουν την είσοδο στις ΗΠΑ ναρκωτικών που παράγονταν στην Τουρκία.
Η Τουρκία δεν υποχώρησε ούτε στο ελάχιστο, ανέστειλε όλες τις επιχειρήσεις σε όλες τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις των ΗΠΑ στην Τουρκία, εκτός από αυτές που γίνονταν κάτω από την αιγίδα του ΝΑΤΟ.
Την διαφορά αυτής της πολιτικής από αυτήν που ακολουθούσαμε εμείς, από την έξοδο δηλαδή μόνο από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ χωρίς καμιά αναφορά στις βάσεις, την βλέπουμε…
Η Τουρκία έκανε το θέμα Αμερικανοτουρκικό, δεν έβαλε σε κίνδυνο την συμμετοχή της σε οργανισμό που της έδινε δυνατότητα επιρροής, γιατί οι Τούρκοι εκμεταλλεύονταν τα πάντα ενώ εμείς δίναμε τα πάντα, μετείχαμε παντού χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Κατά την διάρκεια του εμπάργκο η Τουρκία έπαιρνε όπλα από το ΝΑΤΟ και από την Σοβιετική Ένωση.
Εμείς … «Ανήκαμεν εις την Δύσην» …χωρίς κανένα αντάλλαγμα.
Η άρση του εμπάργκο έγινε επί προεδρίας Κάρτερ. Βασικό ρόλο έπαιξε η απόλυτη αδιαφορία της Ελληνικής κυβέρνησης, που υιοθέτησε το ρόλο ουδέτερου παρατηρητή λες και η απαγόρευση πώλησης όπλων στην Τουρκία δεν την αφορούσε.
Δεν είναι ότι δεν μπορούμε, δεν είναι ότι οι Τούρκοι είναι πιο σημαντικοί, είναι ότι από το 1922, που δεν νίκησαν οι υποστηριζόμενοι από όλους Τούρκοι αλλά χάσαμε εμείς, οι Ελληνικές κυβερνήσεις αποφάσισαν να θυσιάσουν τα πάντα για να κρατήσουν την καρέκλα.
Και οι καρέκλες τους, ακόμα και σε μια διαλυμένη αποικία, θα βρουν τρόπο ύπαρξης, εμείς… όχι.
Οι απόγονοι αυτών που το 1920 αποφάσισαν ότι δεν τους ενδιαφέρει η μεγάλη Ελλάδα, γιατί η αύξηση στο μέγεθος του χωραφιού τους δεν ήταν αντιληπτή, μας οδηγούν να χάσουμε και το ελάχιστο χωράφι που απέμεινε.
Όποιος θυσιάζει τον αδερφό του… Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος, Τένεδος, Βόρειος Ήπειρος… δεν θα προστατέψει ούτε το σπίτι του.