Η εξέλιξη των γεγονότων τόσο στη Συρία όσο και στο εσωτερικό της Τουρκίας φανερώνει πως ο άλλοτε κραταιός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έπεσε ο ίδιος μέσα στην παγίδα την οποία "φιλοτέχνησε" για τον πάλαι ποτέ "αδερφό" του, τον Μπασάρ αλ Άσαντ.
Για έναν αγωγό ο οποίος δεν προχώρησε ποτέ αλλά και για έναν άλλο που προωθήθηκε από τη Δαμασκό, μια χώρα αιματοκυλίστηκε. Η Άγκυρα διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη συριακή κρίση καθώς αποτέλεσε το κανάλι εισόδου ξένων τζιχαντιστών αλλά και των γραμμών τροφοδοσίας τους.
Κάπως έτσι ο Άσαντ βρέθηκε να αμφισβητείται μέσα απο μια κατασκευασμένη και κατευθυνόμενη ένοπλη σύρραξη.
Όμως το ίδιο δε συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Τουρκία;
Σε ένα μόνο διαφέρει η θέση του Τούρκου προέδρου από το σύριο ομόλογό του. Οτι στην περίπτωσή του, τίποτε δεν ειναι μεθοδευμένο.
Εδώ και λίγους μήνες η νοτιοανατολική Τουρκία δε θυμίζει, ειναι εμπόλεμη ζώνη κι αυτό ως συνέπεια του βομβαρδισμού Κούρδων αμάχων στο βόρειο Ιράκ από τα τουρκικά μαχητικά.
Επίσης όπως πλέον διαπιστώνουμε, αιματηρά συμβάντα διαδραματίζονται πλέον σε όλη την τουρκική επικράτεια. Πίσω από τα δραματικά γεγονότα της Άγκυρας βρίσκεται ο ίδιος ο Ερντογάν καθώς ακόμη κι αν δεχτούμε πως η επίθεση οργανώθηκε απο την ISIL, ποιος είναι αυτός που με ντοκουμέντα την ενίσχυσε ποικιλοτρόπως;
Επιπρόσθετα ας μη μας διαφεύγει οτι συχνά πυκνά διοργανώνονται διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στον Τούρκο πρόεδρο. Σε τι λοιπόν διαφέρουν αυτές απο τις αντίστοιχες το 2011 στη συριακή επικράτεια; Ίσως στο οτι δεν ειναι υποκινούμενες και δεν υποδαυλίζοντας.
Σε κάθε περίπτωση ο Ταγίπ Ερντογάν παρατηρεί να παγιδεύεται καθημερινά ολοένα και περισσότερο στην παγίδα που έστησε στο "γείτονά" του.
Τέλος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τον ορατό πλέον κίνδυνο όχι μόνο να μην αναβιώσει την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που οραματιζόταν αλλά να την οδηγήσει σε ένα νέο διαμελισμό περίπου 100 χρόνια μετά τον πρώτο, ο οποίος θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερος αν στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου υπήρχε μια ισχυρή αλλά πρωτίστως ικανή ηγεσία.