Είναι κάποια αγαθά που μόνον η πολιτεία παρέχει, τα οποία μόνον από κοινού μπορούν να καταναλώνουν και να απολαμβάνουν οι άνθρωποι, που είναι κυρίαρχοι εν ελευθερία. Πέρα από την ατομική αυτονομία και ελευθερία, που είναι ο αυτοέλεγχος συν την ατομική ευθύνη, επίσης αθροιστικά προστίθενται η κοινωνική συν η πολιτική ελευθερία.
Τι να τα κάνουμε λοιπόν τα ατομικά δικαιώματα, όταν ήδη έχουμε ατομική ελευθερία; Τι να τα κάνουμε τα κοινωνικά δικαιώματα, όταν ήδη απολαμβάνουμε κοινωνική ελευθερία;
Και τι να τα κάνουμε τα πολιτικά δικαιώματα, όταν ήδη έχουμε πολιτική ελευθερία; Δοσμένα ελέω θεού από το καθεστώς εξουσίας, όλα τα δικαιώματα είναι για τους δούλους, τους σκλάβους ιθαγενείς-υπηκόους του δεσποτικού καθεστώτος εξουσίας, όχι για τους πραγματικούς πολίτες ανθρώπους, που είναι κυρίαρχοι εν ελευθερία.
Χάρη στην πρωτοπορία της αρχαίας Ελλάδος, η πολιτεία αναδύεται στην κλασική Ελλάδα, αναδεικνύοντας τους τότε ιθαγενείς-υπηκόους σε παραγματικούς πολίτες, ήτοι ανθρώπους κυριάρχους εν ελευθερία. Ίσως είναι δύσκολο να δημιουργήσουμε ξανά σήμερα τις δομικές προϋποθέσεις για την ανάδυση της πολιτείας, όμως γίνεται, εάν συμφωνήσουμε θεμελιακά στα δεοντολογικά, ηθικά και πολιτικά ιδανικά της αρχαίας και της κλασικής Ελλάδος.
Δεν είμαστε βέβαιοι εάν ήταν λάθος η καταδίκη του άρδην καθεστωτικού Σωκράτους και η καταδίωξη του μετριοπαθώς ολιγαρχικού Αριστοτέλους. Το λάθος μάλλον ήταν η γενική αμνηστία στους καθεστωτικούς λάγνους της παρά-φύσιν εξουσίας, το 403 π.Χ.
Διότι το 322 π.Χ., οι ίδιοι καθεστωτικοί δολοφονούν την πολιτεία και βίαια αφανίζουν όλες τις οικογένειες, που είναι ταγμένες υπέρ της πολιτειότητος εν ελευθερία. Εκείνο το λάθος ―της γενικής αμνηστίας στους καθεστωτικούς λάγνους της παρά-φύσιν εξουσίας― πληρώνουμε σήμερα, όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά επάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.