Ο τίτλος του κειμένου συνοψίζει την απεικόνιση της ελληνικής πραγματικότητας και τις προοπτικές της χώρας στη διάρκεια του αιώνα από ομογενή στις ΗΠΑ. Αυτό που το καθιστά ιδιαίτερα ενδιαφέρον για το κοινό στην Ελλάδα είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτει την εικόνα που σήμερα προσλαμβάνουν για την παλαιά πατρίδα τους οι καταξιωμένοι γόνοι της στο εξωτερικό.
Παρουσιάζει έτσι χαρακτηριστικά της πραγματικότητας, των οποίων η ωμή σαφήνεια συγκαλύπτεται εδώ στην Ελλάδα από τον εθισμό της ρουτίνας, τον μιθριδατισμό του πληθυσμού και την πλύση εγκεφάλων, με γλωσσικά απορρυπαντικά. Επενεργεί έτσι σαν εγχείρηση καταρράκτη.
Γράφτηκε από ομογενή της Καλιφόρνιας , με δίπλωμα PhD στα Οικονομικά και απευθύνεται στον Όμιλο Ομογενών Καθηγητών Πανεπιστημίων και διπλωματούχων PhD στις ΗΠΑ. Και αυτό αποτελεί πρόσθετο τίτλο ενδιαφέροντος, δοθέντος πως πρόκειται για τους ομογενείς ανώτερης μόρφωσης και επομένως διαμορφωτές κοινής γνώμης.
Ιδού σε σχεδόν πλήρη μετάφραση πως φαίνεται εκεί η Ελλάδα:
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού 5-11-15
«Από Αναστάσιο Ρέτζιο προς τον Ηλεκτρονικό ΄Ομιλο Ελλήνων Καθηγητών και Ph Ds.
Αγαπητοί φίλοι του Ομίλου,
Στο έκτο έτος της κρίσης νομίζω ότι είναι πια ολοφάνερο πως ο όρος «κρίση» είναι λάθος. Η Ελλάδα υφίσταται μια δραματική μεταμόρφωση, από κυρίαρχο κράτος σε χώρα εξαρτώμενη από τον πυρήνα της ΕΕ (κυρίως τη Γερμανία). Μετά την αρχική κρίση η χώρα στάθηκε ανήμπορη να διαμορφώσει μιαν εναλλακτική από τις πολιτικές προτεκτοράτου που αξίωναν οι μηχανισμοί εξουσίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Πιστεύω πως η αίσθηση της απόλυτης ήττας και της απουσίας διεξόδου έχει τώρα παγιωθεί στην ελληνική πολιτική σκηνή και ότι η πολιτική της υποταγής είναι σε πλήρη εφαρμογή.
Μετά από τα δύο μνημόνια, η Ευρωζώνη δεν είχε πρόβλημα αυτή τη φορά να αξιώσει την πλήρη παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, αμέσως εκεί στη πρώτη διάταξη του 3ου Μνημονίου, μνημονίου που η ελληνική Βουλή υιοθέτησε με συντριπτική πλειοψηφία 222 ψήφων. Με αυτόν τον νόμο, το κοινοβούλιο διέλυσε ουσιαστικά το σύγχρονο ελληνικό κράτος και το μεταμόρφωνε σε ένα προτεκτοράτο, κυβερνώμενο από έναν, διορισμένο από την Ευρωζώνη, Ανθύπατο (τώρα τον Μαρτέεν Φερβέυ) ο οποίος ελέγχει τους Έλληνες υπουργούς, τους νευραλγικούς κρατικούς τομείς (όπως τη στατιστική υπηρεσία, η οποία δεν αναφέρεται πια στην «ελληνική κυβέρνηση»), το τραπεζικό σύστημα και όλη την κρατική περιουσία (και η λέξη «όλη» δεν είναι υπερβολή).
Η «ελληνική κυβέρνηση» δεν είναι παρά μια συλλογή από συνεργαζόμενες μαριονέτες, που περνούν τους νόμους που διατάσσουν οι αυθέντες της Ευρωζώνης (οι οποίοι υπαγορεύουν ακόμη και την ταχύτητα με την οποία θα πρέπει να ψηφιστεί αυτή η νομοθεσία). Αυτά τα συνεργαζόμενα ανδρείκελα, που φέρουν το τίτλο πρωθυπουργός ή υπουργός, δεν κοκκινίζουν καν με τον βομβαρδισμό ταπεινώσεων, με τον οποίο τους λούζουν καθημερινά τα μέλη του Γιουρογκρούπ. Αυτό το θέαμα μάλιστα καθιερώθηκε σε καθεστώς καθημερινής ρουτίνας, σε βαθμό που ο πληθυσμός ούτε καν δίνει σημασία ούτε ανακατεύεται…
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι πραγματικά μοναδικό στην ιστορία της Ευρώπης. Χώρες έχουν εξαφανισθεί, σε μεγάλο βαθμό για τους ίδιους λόγους που εξαφανίστηκε το ελληνικό κράτος (και έχει όντως εξαφανιστεί οι τίτλοι και οι κομπασμοί των ανδρεικέλων που ποζάρουν ως «κυβέρνηση» δεν πρέπει να προκαλούν σύγχυση). Η Σκωτία για παράδειγμα απορροφήθηκε από την Αγγλία, μετά μιαν οικονομική κρίση στις αρχές του 18ου Αιώνα. Όπως στην Ελλάδα, η άρχουσα τάξη της ήταν «δοσμένη» στο Λονδίνο.
Η Πολωνία αποτελεί ένα παρόμοιο παράδειγμα. Εκεί το δράμα προκάλεσε η αρπακτικότητα της άρχουσας τάξης η οποία, σε περίοδο οικονομικής και πολιτικής κρίσης, πούλησε το στέμμα στον μεγαλύτερο πλειοδότη και κατάφερε να διαλύσει ένα από τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κράτη και να το σβήσει από τον χάρτη για 250 χρόνια.
Σε μεγαλύτερη βαθμό, η σημερινή κρίση παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με την κρίση του ελληνικού κόσμου στον 14ο και 15ο Αιώνα. Και τότε όπως και τώρα κλειδί της κρίσης ήταν η αντίληψη της «ταυτότητας». Τα μέλη της άρχουσας τάξης (σημειωτέον και η Εκκλησία) έπεισαν τα πλήθη ότι ο ουμανισμός και ο Δυτικός κόσμος αντιπροσώπευαν υπαρξιακές απειλές και ότι η σωτηρία βρισκόταν στον θρησκευτικό μυστικισμό του «Ησυχασμού».* Παρόμοια νοοτροπία έχει εμφυσήσει στη σύγχρονη Ελλάδα ότι μοναδική οδός σωτηρίας είναι η «Ευρώπη» και οτιδήποτε αντιστρατεύεται το ευρωπαϊκό πιστεύω μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή.
Παρά τον απόλυτα «θρησκευτικό» χαρακτήρα αυτού του δόγματος, φαίνεται πως το έχει εγκολπωθεί η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και καμιά δυστυχία δεν φαίνεται ικανή να προκαλέσει επανεξέταση της ορθότητάς του. Το πέσιμο στα πόδια ενός Οθωμανού πασά αντικαταστάθηκε τώρα με το γονάτισμα μπροστά στον Ζ. Κ. Γιούνκερ. Μικρή η διαφορά..
΄Ετσι η χώρα θα εγκατασταθεί στην «κρίση» για δεκαετίες. Θα παραμείνει προτεκτοράτο για πολλά χρόνια ( το Μνημόνιο μάλιστα θέτει μια ημερομηνία, το 2072). Θα πρέπει να δεχθεί συντριπτική ανεργία ( που μπορεί να ανέβει σύντομα επισήμως σε 28% και πραγματικά στο 35% ή και ψηλότερα). Θα πρέπει να δεχθεί χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης, υποβαθμισμένη εκπαίδευση και ιατρική περίθαλψη, καταρρέουσες υποδομές, φτωχή ανάπτυξη και αθρόα φυγή εγκεφάλων για το μεγαλύτερ μέρος του αιώνα.
Η διαρροή εγκεφάλων (μετανάστευση του εκπαιδευμένου και με δημιουργικές ικανότητες τμήματος του πληθυσμού) θα έχει δραματικές επιπτώσεις στο μέλλον, κλείνοντας πολλές προοπτικές ανάπτυξης και επιφέροντας απώλεια παραγωγικότητας. Η πολιτική τάξη θα γίνεται ολοένα και δουλικώτερη και πιο πρόθυμη στις αξιώσεις του Ανθύπατου. Και μολονότι ο σημερινός, ο Μαρτέεν Φερβέυ κρατάει πολύ χαμηλό προφίλ, βλέπω την ώρα όπου, όπως συμβαίνει στη Βοσνία, θα ξεπροβάλει από τις σκιές σε πιο ακάλυπτο ρόλο, καθώς τα χαρακτηριστικά του προτεκτοράτου θα γίνονται ολοένα αδρότερα στην τοπική «πολιτική»- αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί πια αυτόν το όρο.
Φυσικά πολλά μπορούν να συμβούν καθώς προχωρεί ο αιώνας. Είναι δυνατό –αλλά όχι πιθανό- να μειωθεί η δύναμη της Γερμανίας. Είναι δυνατό μια νέα μεγάλη κρίση να αναγκάσει τον ευρωπαϊκό πυρήνα να αποβάλει την Ελλάδα και να την αφήσει να παραδέρνει. Πολλά σενάρια μπορεί να φανταστεί κανείς, μερικά πιο ρεαλιστικά από άλλα. Ένα πάντως πάντως παραμένει βέβαιο. Η Ελλάδα υπέστη μια ήττα των διαστάσεων του Βατερλώ (η οποία καταδίκασε τη Γαλλία να μείνει δεκαετίες υπό επιτήρηση) επειδή η πολιτική ηγεσία, τρομοκρατημένη, εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης και επειδή ο λαός αρνήθηκε να πολεμήσει. Σο Βατερλώ τουλάχιστον η αυτοκρατορική φρουρά πολέμησε μέχρις εσχάτων. Στην Ελλάδα δεν φαίνεται να υπάρχει πια τέτοιο αγωνιστικό σθένος.
*Το κείμενο μαρτυρεί άνθρωπο που έχει υιοθετήσει μια φρανκολεβαντίνικη εκδοχή της βυζαντινής Ιστορίας, αντλημένη προφανώς από Δυτικούς ιστορικούς. Αλλ’ αυτό είναι παρεμπίπτον.
Παρουσιάζει έτσι χαρακτηριστικά της πραγματικότητας, των οποίων η ωμή σαφήνεια συγκαλύπτεται εδώ στην Ελλάδα από τον εθισμό της ρουτίνας, τον μιθριδατισμό του πληθυσμού και την πλύση εγκεφάλων, με γλωσσικά απορρυπαντικά. Επενεργεί έτσι σαν εγχείρηση καταρράκτη.
Γράφτηκε από ομογενή της Καλιφόρνιας , με δίπλωμα PhD στα Οικονομικά και απευθύνεται στον Όμιλο Ομογενών Καθηγητών Πανεπιστημίων και διπλωματούχων PhD στις ΗΠΑ. Και αυτό αποτελεί πρόσθετο τίτλο ενδιαφέροντος, δοθέντος πως πρόκειται για τους ομογενείς ανώτερης μόρφωσης και επομένως διαμορφωτές κοινής γνώμης.
Ιδού σε σχεδόν πλήρη μετάφραση πως φαίνεται εκεί η Ελλάδα:
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού 5-11-15
«Από Αναστάσιο Ρέτζιο προς τον Ηλεκτρονικό ΄Ομιλο Ελλήνων Καθηγητών και Ph Ds.
Αγαπητοί φίλοι του Ομίλου,
Στο έκτο έτος της κρίσης νομίζω ότι είναι πια ολοφάνερο πως ο όρος «κρίση» είναι λάθος. Η Ελλάδα υφίσταται μια δραματική μεταμόρφωση, από κυρίαρχο κράτος σε χώρα εξαρτώμενη από τον πυρήνα της ΕΕ (κυρίως τη Γερμανία). Μετά την αρχική κρίση η χώρα στάθηκε ανήμπορη να διαμορφώσει μιαν εναλλακτική από τις πολιτικές προτεκτοράτου που αξίωναν οι μηχανισμοί εξουσίας της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Πιστεύω πως η αίσθηση της απόλυτης ήττας και της απουσίας διεξόδου έχει τώρα παγιωθεί στην ελληνική πολιτική σκηνή και ότι η πολιτική της υποταγής είναι σε πλήρη εφαρμογή.
Μετά από τα δύο μνημόνια, η Ευρωζώνη δεν είχε πρόβλημα αυτή τη φορά να αξιώσει την πλήρη παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, αμέσως εκεί στη πρώτη διάταξη του 3ου Μνημονίου, μνημονίου που η ελληνική Βουλή υιοθέτησε με συντριπτική πλειοψηφία 222 ψήφων. Με αυτόν τον νόμο, το κοινοβούλιο διέλυσε ουσιαστικά το σύγχρονο ελληνικό κράτος και το μεταμόρφωνε σε ένα προτεκτοράτο, κυβερνώμενο από έναν, διορισμένο από την Ευρωζώνη, Ανθύπατο (τώρα τον Μαρτέεν Φερβέυ) ο οποίος ελέγχει τους Έλληνες υπουργούς, τους νευραλγικούς κρατικούς τομείς (όπως τη στατιστική υπηρεσία, η οποία δεν αναφέρεται πια στην «ελληνική κυβέρνηση»), το τραπεζικό σύστημα και όλη την κρατική περιουσία (και η λέξη «όλη» δεν είναι υπερβολή).
Η «ελληνική κυβέρνηση» δεν είναι παρά μια συλλογή από συνεργαζόμενες μαριονέτες, που περνούν τους νόμους που διατάσσουν οι αυθέντες της Ευρωζώνης (οι οποίοι υπαγορεύουν ακόμη και την ταχύτητα με την οποία θα πρέπει να ψηφιστεί αυτή η νομοθεσία). Αυτά τα συνεργαζόμενα ανδρείκελα, που φέρουν το τίτλο πρωθυπουργός ή υπουργός, δεν κοκκινίζουν καν με τον βομβαρδισμό ταπεινώσεων, με τον οποίο τους λούζουν καθημερινά τα μέλη του Γιουρογκρούπ. Αυτό το θέαμα μάλιστα καθιερώθηκε σε καθεστώς καθημερινής ρουτίνας, σε βαθμό που ο πληθυσμός ούτε καν δίνει σημασία ούτε ανακατεύεται…
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα δεν είναι πραγματικά μοναδικό στην ιστορία της Ευρώπης. Χώρες έχουν εξαφανισθεί, σε μεγάλο βαθμό για τους ίδιους λόγους που εξαφανίστηκε το ελληνικό κράτος (και έχει όντως εξαφανιστεί οι τίτλοι και οι κομπασμοί των ανδρεικέλων που ποζάρουν ως «κυβέρνηση» δεν πρέπει να προκαλούν σύγχυση). Η Σκωτία για παράδειγμα απορροφήθηκε από την Αγγλία, μετά μιαν οικονομική κρίση στις αρχές του 18ου Αιώνα. Όπως στην Ελλάδα, η άρχουσα τάξη της ήταν «δοσμένη» στο Λονδίνο.
Η Πολωνία αποτελεί ένα παρόμοιο παράδειγμα. Εκεί το δράμα προκάλεσε η αρπακτικότητα της άρχουσας τάξης η οποία, σε περίοδο οικονομικής και πολιτικής κρίσης, πούλησε το στέμμα στον μεγαλύτερο πλειοδότη και κατάφερε να διαλύσει ένα από τα ισχυρότερα ευρωπαϊκά κράτη και να το σβήσει από τον χάρτη για 250 χρόνια.
Σε μεγαλύτερη βαθμό, η σημερινή κρίση παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με την κρίση του ελληνικού κόσμου στον 14ο και 15ο Αιώνα. Και τότε όπως και τώρα κλειδί της κρίσης ήταν η αντίληψη της «ταυτότητας». Τα μέλη της άρχουσας τάξης (σημειωτέον και η Εκκλησία) έπεισαν τα πλήθη ότι ο ουμανισμός και ο Δυτικός κόσμος αντιπροσώπευαν υπαρξιακές απειλές και ότι η σωτηρία βρισκόταν στον θρησκευτικό μυστικισμό του «Ησυχασμού».* Παρόμοια νοοτροπία έχει εμφυσήσει στη σύγχρονη Ελλάδα ότι μοναδική οδός σωτηρίας είναι η «Ευρώπη» και οτιδήποτε αντιστρατεύεται το ευρωπαϊκό πιστεύω μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή.
Παρά τον απόλυτα «θρησκευτικό» χαρακτήρα αυτού του δόγματος, φαίνεται πως το έχει εγκολπωθεί η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και καμιά δυστυχία δεν φαίνεται ικανή να προκαλέσει επανεξέταση της ορθότητάς του. Το πέσιμο στα πόδια ενός Οθωμανού πασά αντικαταστάθηκε τώρα με το γονάτισμα μπροστά στον Ζ. Κ. Γιούνκερ. Μικρή η διαφορά..
΄Ετσι η χώρα θα εγκατασταθεί στην «κρίση» για δεκαετίες. Θα παραμείνει προτεκτοράτο για πολλά χρόνια ( το Μνημόνιο μάλιστα θέτει μια ημερομηνία, το 2072). Θα πρέπει να δεχθεί συντριπτική ανεργία ( που μπορεί να ανέβει σύντομα επισήμως σε 28% και πραγματικά στο 35% ή και ψηλότερα). Θα πρέπει να δεχθεί χαμηλότερο επίπεδο διαβίωσης, υποβαθμισμένη εκπαίδευση και ιατρική περίθαλψη, καταρρέουσες υποδομές, φτωχή ανάπτυξη και αθρόα φυγή εγκεφάλων για το μεγαλύτερ μέρος του αιώνα.
Η διαρροή εγκεφάλων (μετανάστευση του εκπαιδευμένου και με δημιουργικές ικανότητες τμήματος του πληθυσμού) θα έχει δραματικές επιπτώσεις στο μέλλον, κλείνοντας πολλές προοπτικές ανάπτυξης και επιφέροντας απώλεια παραγωγικότητας. Η πολιτική τάξη θα γίνεται ολοένα και δουλικώτερη και πιο πρόθυμη στις αξιώσεις του Ανθύπατου. Και μολονότι ο σημερινός, ο Μαρτέεν Φερβέυ κρατάει πολύ χαμηλό προφίλ, βλέπω την ώρα όπου, όπως συμβαίνει στη Βοσνία, θα ξεπροβάλει από τις σκιές σε πιο ακάλυπτο ρόλο, καθώς τα χαρακτηριστικά του προτεκτοράτου θα γίνονται ολοένα αδρότερα στην τοπική «πολιτική»- αν μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί πια αυτόν το όρο.
Φυσικά πολλά μπορούν να συμβούν καθώς προχωρεί ο αιώνας. Είναι δυνατό –αλλά όχι πιθανό- να μειωθεί η δύναμη της Γερμανίας. Είναι δυνατό μια νέα μεγάλη κρίση να αναγκάσει τον ευρωπαϊκό πυρήνα να αποβάλει την Ελλάδα και να την αφήσει να παραδέρνει. Πολλά σενάρια μπορεί να φανταστεί κανείς, μερικά πιο ρεαλιστικά από άλλα. Ένα πάντως πάντως παραμένει βέβαιο. Η Ελλάδα υπέστη μια ήττα των διαστάσεων του Βατερλώ (η οποία καταδίκασε τη Γαλλία να μείνει δεκαετίες υπό επιτήρηση) επειδή η πολιτική ηγεσία, τρομοκρατημένη, εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης και επειδή ο λαός αρνήθηκε να πολεμήσει. Σο Βατερλώ τουλάχιστον η αυτοκρατορική φρουρά πολέμησε μέχρις εσχάτων. Στην Ελλάδα δεν φαίνεται να υπάρχει πια τέτοιο αγωνιστικό σθένος.
*Το κείμενο μαρτυρεί άνθρωπο που έχει υιοθετήσει μια φρανκολεβαντίνικη εκδοχή της βυζαντινής Ιστορίας, αντλημένη προφανώς από Δυτικούς ιστορικούς. Αλλ’ αυτό είναι παρεμπίπτον.