Κάθε μέρα υφαίνεται το δράμα της μεγάλης ελληνικής περιπέτειας. Με την Ελλάδα να μετατρέπεται όχι απλώς σε αποικία, αλλά και σε μια "χαβούζα" των πιο αντικρουόμενων εκδηλώσεων και ακραίων αντιδράσεων ως απόρροια της διαβρωτικής αλλοίωσης της κοινωνίας.
Με την αθλιότητα της πολιτικής υποκρισίας να προσπαθεί να συντηρήσει τις "ρακένδυτες" προσδοκίες ενός λαού, που έχει χάσει τον προσανατολισμό του και κινείται ανάμεσα στα κοινωνικά γκρεμίσματα και τη μιζέρια, έχοντας χάσει την αίσθηση για το βασικό αίτημα της κοινωνικής και εθνικής αξιοπρέπειας.
Με την κυριαρχία της μαζικής επιβολής να οδηγεί τους πολίτες και τις ελεύθερες συνειδήσεις ακόμη να ενταχθούν σε μια τεράστια φάλαγγα άβουλων και φοβισμένων, καθορίζοντας έτσι το εύρος,τις κλίσεις και τις ιδέες της κοινωνίας.
Και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να θυμηθούμε τον Ροίδη, είναι συντεθειμένη από τα νοσηρά στοιχεία της απάθειας συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων της "κουτσοπόρεψης" ή της "καλοπόρεψης" και του βολέματος, αλλά και της παρακμής σ' όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Και ενεργεί σαν ανασταλτική δύναμη σε κάθε "σκίρτημα" της ελληνικής ψυχής.
Η προχθεσινή εξευτελιστική εικόνα της "ουράς" των επίδοξων αγοραστών των "προιόντων" της νέας συλλογής Balmain στα καταστήματα H&M σε Αθήνα και θεσσαλονίκη, την ίδια ώρα που στα οργανωμένα συσσίτια στην οδό Αθηνάς και στην οδό Αριστοτέλους διαγκωνιζόταν εξαθλιωμένοι πολίτες για ένα πενιχρό γεύμα, αποτυπώνει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τη διαρκή κατάφαση ομάδων πολιτών στην ανήθικη επιταγή της άγνοιας του κοινωνικού πόνου.
Καταγράφει την άμβλωση της λογικής και του ελληνικού πνεύματος. Τον ακρωτηριασμό της κοινωνικής συνείδησης. Με τους "αγωνιούντες" να αποκτήσουν ένα "συνολάκι" Balmain, ακόμη και σε προσφορά προφανώς ακριβοπληρωμένο, να είναι προσδεμένοι στις συμβατικές εκείνες αποδοχές των καθιερωμένων σχημάτων της παρακμιακής λογικής, που εμποδίζουν την ελεύθερη πορεία των συνόλων για την κατάκτηση της όποιας ευτυχίας τους και της δικαίωσης της ζωής τους!
Η προχθεσινή εικόνα των αγωνιούντων για την απόκτηση ενός φορέματος ή μιας μπλούζας Balmain σε αντιδιαστολή με τους αγωνιούντες στην ουρά των συσσιτίων να εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαγητό, καταδείχνει την κοινή συνισταμένη του "διπρόσωπου" εξευτελισμού μιας κοινωνίας, που έχει χάσει την "πυξίδα" της. Με το κάθε μέλος της, τελικά, να ζει στο δικό του φυσικό επίπεδο.
Και όλοι μαζί να ζούμε τη μετατόπιση των αξιών με την παγερή αδιαφορία του αναχωρητή. Κι ας περνάει καθημερινά από τη ρυτίδα της περίσκεψης το αυλάκι της αδυσώπητης καθημερινότητας των πολλών και των δεινοπαθούντων..
Και το ακόμη χειρότερο. Με το κοινωνικό αδιέξοδο και αλαλούμ να δείχνουν στο μηδέν, με τον πολυμέριμνο και εν πολλοίς αμαθή βίο μας να καθίσταται αβίωτος, γινόμαστε κριτές και επικριτές, σπερμολόγοι και εριστικοί, ενίοτε δε με λεκτική ευήθεια κατακριτές ακόμη και των συγκροτημένων απόψεων, ενώ με ευκολία "ακροβάτη" μεταπηδάμε από τη μια άποψη στην άλλη και ζούμε συνήθως με δανεικές σκέψεις, για να μην πω ότι κάποιοι με "δανεικά" στήνονται στην ουρά για να αγοράσουν ως "πιθηκίζοντες" το "συνολάκι" Balmain!..
Καθαρή φρεναπάτη; Υποκριτικός παραλογισμός; Επιτομή του σουρεαλισμού; Ανοψία και τυφλότης; Σύγχυση και ένδεια πνεύματος; Ακόμη και ένα από τα παραπάνω "ερωτηματικά", πολλώ μάλλον η συστοίχηση όλων προς μια κατεύθυνση, εξοβελίζουν τη λογική, πολλές φορές και την ευγένεια και την ευπρέπεια. Και εγκαθιστούν στην καθημερινότητά μας την ελαφρότητα, την επιπολαιότητα, με τη σκέψη μας να παραπαίει και να επιδίδεται σε αθροίσματα μωρίας και γελοιότητας!..