Σήμερα η «τεχνολογία» της πειθώ έχει αλλάξει τους κανόνες της επικοινωνίας. Το περιβάλλον όπου δραστηριοποιούνται εταιρίες διαφήμισης και δημοσίων σχέσεων έχει αναπτύξει εξαιρετικές ικανότητες στο πεδίο της διαχείρισης της κοινής γνώμης, συμπεριφορών, πιστεύω και συστήματα αξιών κι έτσι, έγινε αυξανόμενα αναγκαίο αυτές οι τεχνικές να γίνονται όλο και πιο μυστικές, δηλαδή να μην υπάρχουν διαθέσιμες εύκολα στην κοινά διαθέσιμη γνώση, έτσι ώστε οι διαχειριστές να συνεχίζουν το έργο τους ανενόχλητοι.
Η συνεχής αυτή διαχείριση των μαζών, μπορεί να πετύχει μόνο στον βαθμό που η ύπαρξή της παραμένει αόρατη στην συνείδηση των υποκειμένων της. Γι αυτόν τον λόγο, η διαχείριση αυτή λαμβάνει χώρα στα υποσυνείδητα και ασυνείδητα πεδία της ψυχολογίας των μαζών. Η επίσημη έρευνα στην γλώσσα και γλωσσολογία ξαφνικά πήραν μια κατεύθυνση στείρα και άσχετη με την πραγματική πρόοδο που υπάρχει σήμερα στον τομέα αυτόν.
Το ήμι-θρησκευτικό δόγμα της μηχανιστικής προσέγγισης στις κοινωνικές επιστήμες διασφαλίζει ότι η ενασχόληση με τις επιστήμες αυτές θα οδηγούσε στην σπατάλη τους σε μηδαμινές, ανούσιες και χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα ασχολίες οι οποίες βεβαίως ποτέ μα ποτέ δεν θα διαφωνούσαν με το υπάρχον κατεστημένο. Με αυτόν τον τρόπο εγκαταστάθηκε στις κοινωνικές επιστήμες ένα σύστημα το οποίο συμβαδίζει μέχρι και σήμερα, με τις επιθυμίες των «διαχειριστών».
Η κοινωνιολογία μαζί με την γνωστική ψυχολογία και την ανθρωπολογία έγιναν οι κύριες ακαδημαϊκές απόψεις ενώ από την άλλη η μεμονωμένη μηχανιστική θεώρηση ήρθε να βγάλει στην ουσία από όλες τις εξισώσεις το υποσυνείδητο και το ασυνείδητο, καταδικάζοντας οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια ως επιστημονικά αντιδεοντολογικές απόψεις στις οποίες αρμόζει μόνο η χλεύη, η απαξίωση και η σύνδεση τους με αποκρυφιστικές ή ψευδοεπιστημονικές μεθόδους. Κι έτσι, η έρευνα για το υποσυνείδητο και το ασυνείδητο με πρακτικούς όρους, εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά από την ακαδημία, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους διαχειριστές των μαζών να την κρατούν κρυφή και να την εξελίσσουν ανενόχλητοι.
Όπως είδαμε παραπάνω, ο συνδυασμός της παθητικής, στείρας, μετριοπαθούς ανάπτυξης των κοινωνικών επιστημών, σε συνδυασμό με την ανάθεση της πραγματικής εργασίας σε αυτούς τους τομείς στην υπερ-διεθνή ιδιωτική πρωτοβουλία αλληλοϋποστηρίζονται αμοιβαία και έχουν καταλήξει να είναι ο μόνος αποδεκτός τρόπος ύπαρξης αυτών των θεματικών: Το μεν διαπλεκόμενο σύστημα της ακαδημίας διασφαλίζει την στειρότητα της επιστήμης και την ενασχόλησή της με ασημαντότητες, και η «αγορά» αναπτύσσει ανεξάρτητα την σχετική «τεχνολογία».
Όποιος επαγγελματίας έχει βρεί τον εαυτό του να κάνει την μετάβαση από το ακαδημαϊκό επίπεδο σε κάποιον χώρο της αγοράς, θα σας επαναλάβει την ίδια ακριβώς ιστορία: Το πως δηλαδή αναγκάστηκε να πετάξει στα σκουπίδια ένα μεγάλο μέρος των ακαδημαϊκών γνώσεων του, για να τις αντικαταστήσει με πρακτικές, τακτικές και μεθόδους της συγκεκριμένης «αγοράς» οι οποίες εδώ και χρόνια έχουν αποδειχθεί δεινές και τρομερά αποτελεσματικές. Αυτό εξηγείται, διότι όποιος θέλει σημαντικά και μετρήσιμα αποτελέσματα στην «δουλειά» του, δεν μπορεί παρά να αφήσει στην άκρη τις μετριοπαθείς και απόλυτα στείρες θεωρίες, και να ασχοληθεί επιτέλους με πράγματα που έχουν αποτέλεσμα στον πραγματικό κόσμο.
Όσο η κοινωνία μας βρίσκεται καθημερινά θύμα των βομβαρδισμών της με ψυχολογικό πόλεμο και χειραγώγηση, τόσο το σύστημα προωθεί και νομιμοποιεί «ακαδημαϊκά» την ιδέα ότι τέτοια πράγματα αποτελούν άρρωστες φαντασίες οι οποίες δεν υπάρχουν. Ολόκληρο το σύστημα έχει βαλθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει καμιά «τεχνολογία» της πειθώ, κι ούτε μηχανισμοί χειραγώγησης. Με αυτόν τον τρόπο, η μάζα - οι οποία πιστεύει βεβαίως ότι σκέπτεται μόνη της και για λογαριασμό της - απεμπόλησε την κοινή λογική και αρνείται έστω και να μελετήσει τις σοβαρότατες διαφορές που έχει η πρακτική που εφαρμόζεται στην πραγματικότητα, από την θεωρία η οποία διδάσκεται ως δόγμα.
Κι έτσι φτάνουμε στο δια ταύτα: Εν μέσω της σκληρότατης χειραγώγησης των μαζών και του ψυχολογικού πολέμου που επιτελείται, το μοναδικό αντίδοτο τους, η εκπαίδευση, σήμερα έχει λάβει έναν οξύμωρο και αποκρουστικό χαρακτήρα. Έχει χάσει σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά της ουσιαστικής παιδείας. Το αποτέλεσμα που έχει στο θύμα της, είναι πρώτα και κύρια, η φαντασίωση ότι έχει λάβει γνώση και τρόπο σκέψης, όταν στην πραγματικότητα οι τρομακτικά τεράστιες ελλείψεις είναι κάτι παραπάνω από φανερές.
Υπάρχει παντελής απουσία της συνειδητοποίησης για το τι εστί να είναι κανείς επιστήμων, τι εστί επιστήμη, μέθοδος, έρευνα, γνώση και προ πάντων, πως ακριβώς η παιδεία πρέπει πάντα να κάνει την ζωή μας πιό πλούσια και παραγωγική πνευματικά, υλικά και ψυχικά. Σήμερα, το να αποκτήσει κανείς ένα πτυχείο είναι πολλές φορές ακόμη ένας λόγος για να αυξηθεί η μιζέρια, η απραξία, η άγνοια, η δεισιδαιμονία και ο σκοταδιστικός δογματισμός.
Τα αρνητικότατα αποτελέσματα αυτά της ακαδημίας και γενικότερα της «παιδείας» σήμερα θα τα αποκαλούσε κανείς υποκειμενικά, εκτός βεβαίως, εάν είχε ανάγκη από έναν πραγματικό επιστήμονα, στην οποία περίπτωση έστω και χωρίς να το κάνει φανερά, θα έπρεπε να παραδεχθεί την κατάντια της σήμερα.
Υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη ανικανότητα σε απόφοιτους ανώτατων ακαδημαϊκών ιδρυμάτων στην μελέτη, την συγγραφή σοβαρών πονημάτων κι ακόμη και την ίδια την ικανότητα της απλής ανάγνωσης και ορθογραφίας. Τα μαθήματα που διδάσκονται είναι είτε κατακερματισμένα, είτε υπέρ-εστιασμένα, είτε παρέχουν επιφανειακή συγκεκριμενοποίηση έτσι ώστε να μην υπάρχει η συνολική άποψη, βάθος γνώσης και πλούσια οξυδέρκεια πάνω στο ευρύτερο γνωσιακό πεδίο. Οι στόχοι της ακαδημίας πλέον, δεν είναι η δημιουργία πραγματικών επιστημόνων και η πλούσια και πολύπλευρη ανάπτυξη της σκέψης και των δεξιοτήτων. Ο στόχος της, είναι η παραγωγή οριακά παραγωγικών δυνάμεων, που χωρίς να το γνωρίζουν, υπηρετούν την χειραγώγηση της κοινωνίας, και την εξυπηρέτηση γνωστών, αλλά κρυφών ως προς τα κέντρα ελέγχου τους, συμφερόντων.
Όποιος επιστήμονας σήμερα δεν δρα κατ αυτόν τον τρόπο, δεν είναι διότι του αυτό του το παρείχε το υπάρχον σύστημα αλλά το κάνει παρά και ενάντια στην ακαδημία και το σύστημα που την στηρίζει.
stavroskatsoulis.blogspot.gr