Ο τίτλος του σημερινού κειμένου, θα μπορούσε να προσδιορίζει μια ποιητική συλλογή με σαφείς αναφορές στον κοινωνικό πόνο. Γιατί ο άνθρωπος της ευαισθησίας με τον οραματισμό του και το όραμα του ανθρώπου είναι ακριβώς ο ποιητής. Από τον ποιητή δημιουργήθηκε η απορία...
Και όταν εδώ λέμε "ποιητής" εννοούμε τον οραματιστή με την ευρύτερη σημασία της λέξης. Αυτός που βγήκε από τα καθημερινά καθήκοντα της ζωής και οδηγούμενος από την ευαισθησία του, την κοινωνική του συνείδηση και την "απορία" του συνέλαβε τον κοινωνικό πόνο και έγραψε σε στίχους την ερμηνεία του.
Και ένας τέτοιος "ποιητής" θεμελιώνει με βαθύτατο στοχασμό και φιλοσοφική συνέπεια την παρουσία του μηδενός στην κοινωνία, που αποτελεί συγχρόνως και την ολοκληρωτική απουσία. Και πέραν από τις θεωρητικές απόψεις και τις διάφορες ερμηνείες για την παρουσία του μηδενός ή την απουσία, έρχεται η ποίηση πληθωρική και συναρπαστική, αληθινό μεγαλείο της ανθρώπινης αισθαντικότητας, για να καταργήσει το μηδέν στην κοινωνία και να υπογραμμίσει την ανθρώπινη παρουσία, τη συγκλονιστική ανθρώπινη περιπέτεια.
Αν το μηδέν υπάρχει στην ανυπαρξία του, η ποίηση που αγγίζει τον κοινωνικό πόνο, υπάρχει με τη δραματική της ίσως έξαρση, με τη συντελεσμένη αισθητική της μορφή.
Και δεν πρέπει να την υποτιμούμε με την εξυπναδίστική νεοελληνική έκφραση του συρμού "Τι θέλει να μας πει ο ποιητής...". Γιατί η ποίηση καταργεί το μηδέν του ωχαδερφισμού και της αναισθησίας ή και της αναλγησίας,ιδίως των εχόντων την ευθύνη για τα δεινά μιας κοινωνίας. Γίνεται λόγος και μαρτυρία, ενίοτε τραγούδι που πυροδοτεί δράση και αντίδραση, γίνεται μύθος και όνειρο...
Κάποιοι με ειρωνικό μειδίαμα θα αντιτάξουν ότι όλα τα παραπάνω είναι ολισθήματα στο λυρισμό. Δικαίωμά τους. Κανείς δεν τους υποχρεώνει να διαβάζουν τούτες τις αράδες. Σε άλλους οι παραπάνω σκέψεις ίσως να ηχούν ανεδαφικές, γιατί έχουν εθιστεί να αντιμετωπίζουν τις προσωπικές τους αβύσσους ή κολάσεις με "κονσερβοποιημένη λογική" και χωρίς να μετακινούνται από το πλαίσιο της εθιστικής τους λειτουργίας, πολύ περισσότερο όταν έτσι εξυπηρετούνται συγκυριακά τους συμφέροντα...
Η αλήθεια πάντα πονάει τα άτομα μιας κοινωνίας, που χρόνια πορεύεται με δανεικά και κυρίως με "δανεικές" σκέψεις και "ατάκες", που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα και εδώ στο facebook, για να καλύψουν τη ματαιόδοξη λειτουργία τους ή τη στάση του "δηθεναριού", που με τόση ευκολία υιοθετούν κατά καιρούς...
Τι σχέση έχει όλος αυτός ο εσμός των δήθεν με τον κοινωνικό πόνο; Τι σχέση έχουν όλοι , όσοι από εμάς ως αείποτε αφελείς του τόπου τούτου, εγκλωβιζόμαστε στη μυθοπλασία την πολιτική, αδύναμοι να διακρίνουμε τη σύγκρουση ανάμεσα στο εφικτό και στο αφηρημένο, που απλώς γίνεται με λεξικογραφικές παραστάσεις;
Ετσι οδηγούμαστε σ' ένα κοινωνικά "αμφίβολο μεταίχμιο". Με το μάτι του κοινωνικού θανάτου που αμηχανεί το πνεύμα να παραμονεύει αμετάθετο στην κοσμική επιφάνεια. Η σημερινή Ελλάδα δεν είναι μόνο ταυτισμένη με την...έπαρση την ισόθεη των κυβερνώντων. Είναι ταυτισμένη και με την ελαφρότητα ορισμένων κοινωνικών ομάδων.
Ομως, υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Ολων εκείνων που όταν νυχτώνει στο μυαλό τους κυριαρχεί η καρδιοφάγος οδύνη της επιβίωσης.Είναι όλοι αυτοί που δεν "παραμυθιάζονται". Αγκαλιάζουν την πλανόδια θλίψη τους και γυρίζουν αβοήθητοι στον άσωτο χρόνο. Και δεν μπορούν να κρύψουν το πρόσωπό τους πίσω από πρόσκαιρες και στιγμιαίες απολαύσεις ως εφήμεροι δραπέτες της πραγματικότητας.
Εκαψαν όλα τα σπίρτα τους για να ζεσταθούν και έπλασαν ένα δικό τους θάνατο για να τους σκοτώσει!..