Τα Δυτικά ΜΜΕ όταν αναφέρονται στο νόμιμα εκλεγμένο Σύριο πρόεδρο, Μπασάρ αλ Ασαντ κάνουν πάντα λόγω για δικτάτορα, τύραννο, καθεστώς, αφοσιωμένους στον Ασαντ (Assad loyalists), κυβερνητικό στρατο κτλ.
Ωστόσο ουδέποτε ενίσχυσαν τις παραπάνω εικόνες με ντοκουμέντα.
Σε μια αντίστοιχη ανάλυση προβαίνει και ο Αυστραλός ακαδημαϊκός Τιμ Αντερσον ο οποίος λέει:
"Όταν γνώρισα τον πρόεδρο Ασαντ ως μέλος μιας ευρύτερης αυστραλιανής αντιπροσωπείας, οι τρόποι του και η συμπεριφορά του ήταν ακριβώς όπως πριν τα γεγονότα του 2011, ένας ήπιος οφθαλμίατρος. Εξέφρασε τη βαθιά του ανησυχία για τον αντίκτυπο στις παιδικές ψυχές το να βλέπουν τις φρικαλεότητες των τρομοκρατών με το μόνιμο μότο "ο αλλάχ είναι μεγάλος". Ο άνθρωπος δεν είναι σε καμία περίπτωση βίαιος όπως ήταν ο Σαντάμ Χουσεΐν ή ο Τζορτζ Μπους!» σημειώνει στο άρθρο του για το Global Research.
Αν ο Ασαντ ήταν όντως ένας βίαιος τύραννος, τότε τόσο ο ίδιος όσο και ο στρατός του θα είχαν εγκαταλειφθεί από το λαό και ηττηθεί από χρόνια σε αντίθεση με την εικόνα των δυτικών περί ενός αλαουίτικου καθεστώτος που βομβαρδίζει συνέχεια περιοχές αμάχων, επιτίθεται χημικα΄όπλα σε παιδιά και καταλύει "ειρηνικές διαδηλώσεις".
Ο Αντερσον θα επισημάνει σωστά το μύθο περί μετριοπαθών ανταρτών ο οποίος δεν υφίσταται καθώς πρώτοι αυτοί ξεκίνησαν το χορό των φρικτών εγκλημάτων και το μύθο περί αφοσιωμένων στον Ασαντ ή καθεστωτικές δυνάμεις, ενώ στην πράξη πρόκειται για ένα μεγάλο αφοσιωμένο εθνικό στρατό με ευρύτατη απήχηση στο λαό και υποστήριξη από αυτόν.
Επιπλέον παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι Σύριοι εκτοπίστηκαν από τις εστίες τους, οι περισσότεροι δεν εγκατέλειψαν τη Συρία αλλά μετανάστευσαν εσωτερικά σε άλλες περιοχές οι οποίες απολαμβάνουν της προστασίας του στρατού.
Εππρόσθετα ο Αντερσον αναδεικνύει το γεγονός ότι πολλές φρικαλεότητες που αποδόθηκαν στο Συριακό Αραβικό Στρατό αποδείχθηκαν ψευδείς και για να ενισχύσουμε την άποψη του αυστραλού ακαδημαϊκού απλά θα υπενθυμίσουμε την προβοκάτσια στη Γκούτα τον Αύγουστο του 2013 με την επίθεση με χημικά όπλα η οποία εξαπολύθηκε από τους αντικαθεστωτικούς τη στιγμή κατά την οποία όλα έδειχναν ότι ο πόλεμος θα έληγε πολύ σύντομα.
Ακόμη και αυτοί οι "μετριοπαθείς" αναγνωρίζουν πως ο Ασαντ και η κυβέρνηση απολαμβάνουν ένα 70% λαϊκής υποστήριξης. Άρα για ποιο λόγο να αποχωρήσει;
Ωστόσο υπάρχουν ομάδες που κατηγορούν τον Ασαντ αλλά για το ακριβώς αντίθετο από ότι η ΔΥση, χαρακτηρίζοντάς τον ως υπερβολικά πράο.
Αντίθετα ο FSA (Ελεύθερος Συριακός Στρατός) που δημιουργήθηκε από λιποτάκτες το 2011, είναι αυτός που βομβάρδισε νοσοκομεία, σκότωσε αλαουίτες και έστειλε γενικά στο θάνατο φιλήσυχους πολίτες της Συρίας.
Ο Αντερσον θα κλείσει την ανάλυσή του υπενθυμίζοντας το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών τον Ιούνιο του 2014 όταν ο Μπασάρ αλ Ασαντ συγκέντρωσε το 88% των ψήφων παρά τον 3ετη τότε πόλεμο και με ποσοστά συμμετοχής που άγγιξαν το 73%. Ακριβώς αυτή η ευρεία του νική έρχεται να ανατρέψει την άποψη ότι υπήρχε εναντίωση στο πρόσωπό του. Απεναντίας, ο πόλεμος τον κατέστησε περισσότερο δημοφιλή!
Ίσως γιατί οι σύριοι γνωρίζουν πως όταν έπρεπε στάθηκε όρθιος, όχι γονυπετής.