Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια αδυσώπητη πραγματικότητα, ζωντανή και ζέουσα, που μας καθηλώνει και μας αναγκάζει να αντικρίσουμε άμεσες υποχρεώσεις, υποχρεώσεις βάναυσες. Και η πραγματικότητα τούτη δεν αποτελείται μονάχα από άτομα περιζωσμένα και σιδερόφραχτα από την ατομικότητα τους. Αποτελείται από τα πλήθη...
Μας χρειάζεται η καθαρή, η αθόλωτη όραση. Και η τόλμη της όρασης. Οπως θα πρέπει να αναζητήσουμε τον "ελλείποντα δεσμό", που θα συνδέσει την ατομική συνείδηση μετη συνείδηση του πλήθους και την ανάγκη της ατομικής αξιοπρέπειας και ελευθερίας με την ελευθερία την ομαδική. Ετσι μόνο η κοινωνική ερημιά θα γεμίσει από τη φωνή της ελπίδας και θα σιγάσει το λαχάνιασμα της αγωνίας, που είναι πλέον το μόνο γνώρισμα της ελληνικής κοινωνίας.
Οι "εξελίξεις" σε πολιτικό επίπεδο παρουσιάζουν πυρήνες απάτης και αβεβαιότητας, που συγκλίνουν σε μια σύνθεση, απραγματοποίητη και ακαθόριστη από το χαρακτήρα της. Και πολύπλοκη από την απλότητα των πολλών φάσεων γελοιότητας της.
Φαίνεται ότι ζούμε με την άγνοια της απάθειας μας και τη βουβαμάρα της.Μια βουβαμάρα ανύποπτη και "ξέγνοιαστη", αδιάφορη στο πέρασμα του χρόνου, κινούμενη σε μια επίπεδη λογική και ευθεία γραμμή, χωρίς την ποικιλία των δράσεων, που σχηματοποιούν τη "φυσιογνωμία" μιας κοινωνίας συνειδητοποιημένων πολιτών.
Αντικρίζοντας την κατάσταση με την αέναη βούληση της αλήθειας, βρισκόμαστε εμπρός στο σταυροδρόμι διλημμάτων, χωρίς ωστόσο να λαμβάνονται καινούργιες αποφάσεις. Η αναποτελεσματική πορεία που ακολουθείται, εμφανίζει πηγαίες κοινωνικές ανάγκες και πλήθος αντινομιών. Η δε επίθεση υπό μορφή κυναιγειρική για την κατάκτηση του "ευκαιριακού", όπως και από όσους αυτό εκδηλώνεται στην καθημερινότητά μας, εξελίσσεται σε μέτωπο φθοράς μας.
Με αμετάβλητες καταστάσεις που ωστόσο μεταβάλλουν τον Ελληνα και το ήθος του, τον Ελληνα και το σθένος του, με κοινό χαρακτηριστικό τη σφίγγα της ανασφάλειας και του φόβου, που τον περισφίγει σε κάθε βήμα και σε κάθε στιγμή.
Στην πορεία της αναζήτησης του "ευκαιριακού", όπου συναντούμε και την αστοιχείωτη "αισιοδοξία",όπως την προωθούν οι κυβερνώντες των αδιανόητων προσαρμογών, δοκιμάζονται όχι απλώς η αντοχή και η ανοχή μας, αλλά και η ενότητα της ανθρώπινης συνείδησης.
Ζούμε οι Ελληνες μέσα στη "μήτρα" του τρόμου, διανύοντας με τρομαγμένη συνείδηση την όποια διαδρομή μας καθορίζουν τα όποια συμπλέοντα συμφέροντα των αλλοφύλων πολιτικών μας. Βιαζόμενοι και καταπιεζόμενοι. Βιάζοντες και καταπιέζοντες ενίοτε οι λίγοι έχοντες και κατέχοντες, επισείουμε τον τρόμο του Τίποτα.
Και επιτρέπουμε αδίστακτα να μας εμπαίζουν οι τρομοκρατούντες οτιδήποτε ανθρώπινο αναπνέει. Το συμφέρον καθαγιάζει το όποιο έγκλημα εναντίον του κοινωνικού συνόλου. Το ανάγει σε υπηρέτηση του λαού. Η ελληνική κοινωνία κατάντησε φιδότοπος, όπου τα ανθρωποειδή φίδια της πολιτικής ναι μεν αλληλοσπαράσσονται χωρίς οίκτο, αλλά και "κατατρώγουν" τον κοινωνικό ιστό. Αυτή η φοβερά "υπερωριακή" πολιτική ενασχόληση, ονομάζεται χαριτωμένα στις μέρες μας "σωτηρία".
Θυμώστε, λοιπόν! Ας θυμώσουμε!..
Η κατάσταση της ανοχής μας έχει δημιουργήσει ένα παράδοξο πολιτικό σύστημα, εν πολλοίς ανεξέλεγκτο και αχειραγώγητο. Η κατάσταση της κοινωνικής αθλιότητας υπερβαίνει την ατομικότητα μας. Βρισκόμαστε σε μια ασυναίσθητη πορεία...
Πως θα μπορέσει να καθοριστεί και με ποια κριτήρια μια άλλη πορεία; Να ένα ερώτημα που εγείρεται συχνά πυκνά και μάλιστα από τους επίδοξους "σωτήρες"μας με την αναμασημένη ερώτηση "προτάσεις έχετε;" , σε όσους "τολμούν" να αρθρώσουν διαφορετική άποψη ή έστω διαφωνία.
Της απάντησης στο ερώτημα προηγείται ο...θυμός μας για όσα βιώνουμε. Για όσα μεθοδεύονται εν τη αγνοία μας. Ο θυμός θα προκαλέσει την αντίδραση. Και η αντίδραση την αναγκαιότητα,που θα προσδιορίσει τις αρχές, τα πρόσωπα που θα οδηγήσουν στον καινούργιο προορισμό.
Θέλουμε να πάμε "κόντρα" σε βασικές αλήθειες της κοινωνικής εξέλιξης; Αν θέλουμε καλώς αρκούμαστε στην πεπατημένη λογική του Τίποτα στη χώρα του Πουθενά.
Δεν θέλουμε; Ας θυμώσουμε τότε!..