Σε λίγο συμπληρώνονται 70 χρόνια από τον ματωμένο Δεκέμβρη του 1944 που έβγαλε στην επιφάνεια την βρομερή και απαίσια διχόνοια που μας δέρνει σαν λαό! Πριν λίγες ημέρες όλα τα ΜΜΕ, ιδίως τα social media πρόβαλαν τις εμπρηστικές δηλώσεις, από τον Κορυδαλλό του νεαρού «αναρχοεπαναστάτη» που καλεί για ένα «μαύρο Δεκέμβρη» σαν και αυτόν του 2008 τους «συντρόφους» του. Δηλώσεις σε «έφορο έδαφος» μια και η διχόνοια και ο διχασμός έχουν αρχίσει και επανέρχονται στην κοινωνία της κρίσης, που είναι σήμερα η Ελλάδα... Από την άλλη κάθε ημέρα και περισσότερο διαπιστώνει κανείς ότι η πλειοψηφία των νέων, αλλά και μεγαλύτερων γενιών αγνοούν το τι έγινε τον Δεκέμβρη του ’44, που στην ουσία σηματοδοτεί την έναρξη του εμφυλίου και διαψεύδει όσους ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες ενωμένοι μεγαλουργούν. Μόνο τις πρώτες ημέρες του ’40 και στο Γοργοπόταμο έγινε αυτό, πουθενά αλλού!...
Γι’ αυτό και μόνο, πάμε να δούμε τι έγινε τον «κόκκινο» Δεκέμβρη του ’44, γιατί αν δεν αντιμετωπίσουμε κατάμουτρα τις παθογένειες μας δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ τον κακό εαυτό μας, ενώ ο κίνδυνος μιας νέας τέτοιας αδελφοκτόνας κτηνωδίας θα επανέρχεται. Τι έγινε λοιπόν, 70 χρόνια πριν:
Οι Γερμανοί φεύγουν κακήν κακώς, τα μέσα του Οκτώβρη ‘44 δεν έχει μείνει κανείς. Ο Βελουχιώτης αφού «καθάρισε» στην Μεσσηνία τους δοσίλογους, με εντολή του ΚΚΕ, γυρίζει στα βουνά θριαμβευτής, αλλά έχει αρχίσει να υποψιάζεται ότι το κόμμα κάτι «μαγειρεύει» με τους Εγγλέζους. Το ΚΚΕ τα μαθαίνει και τον φοβάται. Ο καπετάν-Γιώτης ή Χαρίλαος Φλωράκης τον επιτηρεί στην Ευρυτανία. Στα μέσα Οκτώβρη, ο Γ. Παπανδρέου με την κυβέρνηση έρχονται στην Αθήνα και ο «Γέρος» πετάει από το μπαλκόνι του Συντάγματος εκείνο το παράξενο «Είμαστε και με την Λαοκρατία»!.. Έρχονται και οι Εγγλέζοι «μα ο λαός τους χέζει», τραγουδάει ο κόσμος... Ο Τσώρτσιλ θέλει τον βασιλιά μανιασμένα και την Ελλάδα χωράφι του, γιατί έτσι έχει συμφωνήσει με τον Στάλιν. Προσπαθεί να σαμποτάρει τον αφοπλισμό και σε αυτό τον βοηθάει η Αριστερά με τις επιπόλαιες κινήσεις της. Στην Αθήνα καραδοκούν ένα σωρό ένοπλες οργανώσεις: ΟΠΛΑ, Χίτες, ατιμώρητοι ταγματασφαλίτες, Εαμίτες με το όπλο παρά πόδα, χωροφύλακες, τσολιάδες, η εθνικιστική ταξιαρχία του Ρίκινι και βεβαίως οι Άγγλοι. Στις 3 Δεκεμβρίου το ΕΑΜ ανακοινώνει αντιμοναρχικό συλλαλητήριο.
Η Αστυνομία το απαγορεύει την προηγούμενη νύχτα. Ο κόσμος δεν προλαβαίνει να το μάθει. Κατεβαίνει κατά χιλιάδες στο Σύνταγμα. Διαδηλώνει ειρηνικά. Ξαφνικά ο Άγγελος Έβερτ, διοικητής της αστυνομίας, διατάσσει πυρ. Οι αστυνομικοί πυροβολούν στο ψαχνό, ακόμα κι αυτούς που προσπαθούν να περιθάλψουν τους τραυματίες. 28 νεκροί και πάνω από εκατό οι τραυματισμένοι. Κάποιοι μαζεύουν το αίμα των θυμάτων σε τενεκεδάκια. Την επόμενη γίνεται μεγαλειώδης πορεία-κηδεία των θυμάτων. Τα πανό είναι γραμμένα με το αίμα που μαζεύτηκε την προηγούμενη. Οι Χίτες εφορμούν. Πάνω από τριάντα, ξανά, οι νεκροί. Ο Ελάς μπαίνει στην πόλη και καταλαμβάνει αστυνομικά τμήματα. Η παραστρατιωτική του ΚΚΕ, Οργάνωση Προστασίας Λαϊκών Αγωνιστών (ΟΠΛΑ), ξεκινά εφόδους και συλλήψεις. Η αστυνομία αντεπιτίθεται. Η μάχη της Αθήνας ξεκινά και θα αιματοκυλήσει τις γιορτές του Δεκέμβρη του 1944.
Ελεύθεροι σκοπευτές ακροβολίζονται, από Θησείο μέχρι το τέρμα Πατησίων. Μάχες διεξάγονται από το Φάληρο μέχρι την Κηφισιά. Οι σκοπευτές πυροβολούν αδιακρίτως όποιον κινείται. Στα Εξάρχεια γίνεται σφαγή. Η Ο.Π.Λ.Α. μπαίνει στα σπίτια και με συνοπτικές διαδικασίες συλλαμβάνει κόσμο και τους εκτελεί πίσω από την τότε ΟΥΛΕΝ, στο Γαλάτσι. Αντίστοιχα, οι Χίτες καταδιώκουν κάθε Αριστερό ή συμπαθούντα. Ο οποιοσδήποτε καταγγέλλει τον οποιοδήποτε και τα ντουφέκια αναλαμβάνουν δράση. Ο γείτονας καρφώνει τον γείτονα, ανάλογα με την οργάνωση που δρα στη γειτονιά του, πότε ως κομμουνιστή, πότε ως φασίστα. Οι ιδεολογίες τινάζονται στον αέρα. Οι οπλοφόροι κάνουν μαζικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Οι οργανώσεις τάχιστα φέρονται σαν κοινοί γκάνγκστερ. Εκτελούνται πολίτες αδιάκριτα, τροτσκιστές ως εχθροί του Στάλιν και του κόμματος, ό,τι προσωπικό έχει ο ένας για τον άλλο γίνεται καταγγελία. Κάθε ίχνος λογικής εξαφανίζεται. Οι ένδοξες μέρες της Αντίστασης αμαυρώνονται.
Γίνεται χαμός! Βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα βρώμικα ένστικτα και απωθημένα του Έλληνα. Ξεκαθαρίζονται προσωπικοί λογαριασμοί με μαφιόζικο στυλ. Ένα μικρό παράδειγμα: Η Ελένη Παπαδάκη είναι ηθοποιός κλάσεως, μορφωμένη και με μνημειώδη ομορφιά! Συνάδελφοι της, δυστυχώς άνδρες, την καρφώνουν σαν φίλη του κατοχικού πρωθυπουργού, φωνάζοντας μέσα στην συνέλευση των ηθοποιών «θάνατος στην πουτάνα»!.. Οι πιστολάδες του ΟΠΛΑ την βρίσκουν σε φιλικό της σπίτι και την εκτελούν, μαζί με τους άλλους συλληφθέντες...
Το χάος συνεχίστηκε μέχρι την Πρωτοχρονιά του 1945. Λίγο μετά ο ΕΛΑΣ κατέθεσε τα όπλα στην περίφημη συμφωνία της Βάρκιζας, ενώ τον Ιούνιο του 1945 το κεφάλι του Βελουχιώτη κρεμόταν στον φανοστάτη των Τρικάλων...
Η συνέχεια γνωστή: Οι Αριστεροί ανέβηκαν στα βουνά, το κράτος της Δεξιάς τους κυνήγησε μέχρι το 1949 που τους έδιωξε στα κομμουνιστικά τότε Ανατολικά κράτη. Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο: Αν μετά το τέλος του Εμφυλίου οι δεξιές κυβερνήσεις και οι βασιλιάδες σταματούσαν τις διώξεις και τον στιγματισμό (όπως μόνο ο Πλαστήρας προσπάθησε), θα ξεπερνούσαμε σημαντικά την εθνική μας διχόνοια. Όμως, η εκδίκηση σε αυτόν τον τόπο δεν τελειώνει ποτέ!
Ο Δεκέμβρης του ‘44 δεν ήταν θυσία. Ήταν χαμένος θάνατος. Ήταν ντροπή για όλους. Και επιτέλους ας το παραδεχτούμε: κάποιοι από την ηρωική γενιά των παππούδων μας και στα δεξιά και στα αριστερά, ήταν μεγάλα καθάρματα. Ας μην κατηγορούμε λοιπόν την γενιά του Πολυτεχνείου μόνο. Και οι άλλες γενιές δεν ήσαν καλύτερες...
Και τέλος, θα ρωτήσει κάποιος: Γιατί τέτοιες δυσάρεστες θύμησες τώρα; Γιατί φοβάμαι ότι το κλίμα του 2015 «μυρίζει» πάλι από εκείνο το απαίσιο άρωμα του εθνικού διχασμού και της εμφύλιας σύρραξης και τουλάχιστον οι νέοι που καλούνται σε νέο «μαύρο Δεκέμβρη» ας μάθουν σαν ένα δυσάρεστο αφήγημα τι ήταν «εκείνος» ο Δεκέμβρης!...
* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)