Οι "συστροφές της ψυχής" είναι απροσμέτρητες και επιστρέφουν καταιγιστικά στη γυμνή συνείδηση, για να την πληροφορήσουν και να την αποπληροφορήσουν. Ο ούριος άνεμος της αισιοδοξίας, της αλήθειας και της αίθριας προοπτικής συχνά ατονεί, για να αφήσει τη γραφίδα και το λόγο να πτερωθούν ιδιότυπα χωρίς σπουδή.
Και τούτη η γραφίδα, όπως κι άλλες στο δημοσιογραφικό χώρο, "βλέπουν" τα πράγματα σε τέτοιο βάθος, ώστε επιχειρούν και να τα εξηγούν, έστω κι αν προσκρούουν στην εθιστική αδιαφορία των πολλών, που ταυτίζεται με τη "φαστφουντάδικη" και την ευκαιριακή λογική αντιμετώπισης της αναπόδραστης πραγματικότητας...
Οπλο του δημοσιογράφου, άλλωστε, θα πρέπει να είναι αποκλειστικά οι αποδείξεις, όσο όμως και το όραμα.Μας αποδείχνει τι υπάρχει και πως χαλκεύεται η αλήθεια από τους επιτήδειους της πολιτικής αθλιότητας του τόπου τούτου. Ο δημοσιογράφος οφείλει να συναισθάνεται τον κόσμο. Και επειδή τα συναισθήματα δεν είναι κάτι το αφηρημένο, γι' αυτό η όποια γραφίδα ή ο όποιος δημοσιογραφικός λόγος, δεν πρέπει να "νοιάζεται" για τη μοίρα των εννοιών, αλλά για τη μοίρα των ανθρώπων.
Ο Πλάτων αναρωτιέται με αγωνία για το τι είναι δικαιοσύνη. Ο Σοφοκλής όμως νιώθει πάνω στο πετσί του την αγωνία της Αντιγόνης. Και ενώ ο φιλόσοφος μας κάνει να κατανοήσουμε, ο δημοσιογράφος, ο "γραφιάς" θέλει να μας κάνει να νιώσουμε και να αντιληφθούμε την αλήθεια των πραγμάτων.
Οφείλει να μπαίνει στην ψυχή των ανθρώπων και να την εκφράζει. Γι'αυτό και η ιστορία της αληθινής αρθρογραφίας και δοκιμιογραφίας είναι μια απέραντη πινακοθήκη προσωπικοτήτων και μια συνεχής ψυχοστασία.
Αυτό όμως που μονίμως σχεδόν διαπιστώνεται στον ελλαδικό χώρο, είναι ότι εν πολλοίς ο δημοσιογραφικός λόγος θυμίζει τις ακριβές ή φτηνές εταίρες που ικανοποιούν πρόσκαιρα τις καθημερινές ανάγκες των πάσης φύσεως "ερωτιδέων" του πολιτικού κατεστημένου, τις κομματικές σκοπιμότητες και τα "μαγειρέματα"πολιτικών και διαπλεκόμενων επιχειρηματιών...
Και αντί οι λέξεις που εκστομίζονται από δημοσιογραφικά χείλη ή αποτυπώνονται στα δημοσιογραφικά κείμενα να γίνονται η φωνή των μυρίων μουγγών πολιτών, που αδυνατούν να εκφραστούν, αντί να "τρυπάνε" τα αυτιά των κυβερνώντων, ελέγχοντας και στηλιτεύοντας, μετατρέπονται με αγοραία κυνικότητα σε "όργανα" στρέβλωσης και παραχάραξης της αλήθειας.
Αυτό επιβάλλει η "προκάτ" λογική στο χώρο των ΜΜΕ. Δημοσιογράφοι απαίδευτοι και ανερμάτιστοι μετατρέπονται σε κήνσορες και εισαγγελείς, χωρίς καμία προσπάθεια στοιχειώδους προσέγγισης της αλήθειας. Οι εξαιρέσεις ελάχιστες στις παρυφές της προσωπικής εξαθλίωσης. Οι πολλοί, ημιμαθείς, εμπαθείς με τα απωθημένα που σώρευσαν από τις μόνιμες επικύψεις τους στην εργοδοσία και στα συμφέροντα που υπηρετούν, μεταλλάσσονται σε αθύρματα και καταγέλαστα ανθρωπάκια, θλιβερά ένσαρκα εξαμβλώματα ηθικής γυμνότητας.
Και στην απέναντι όχθη η διαλυτική φαιδρότητα των ψευδομανών της πολιτικής. Η "ολιγαρχία" των υποκριτών της πολιτικής. Ολοι αυτοί που έχουν ανατρέψει την προοπτική του αύριο. Με την αυτογνωσία και την αυτοδυνειδησία να μην τους χαρακτηρίζει.
Πολιτικοί με το αχαλίνωτο ψέμα και τα "παπαγαλάκια" τους με τη μικροαστική νοοτροπία δημοσιογράφοι. Καμία σχέση με την αυτοσυνειδησία πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Γιατί η αυτοσυνειδησία είναι μια "κοφτερή" επίγνωση έλλειψης ενός "ούπω οίδα" και ένα κριτήριο για την ποιότητα του ανθρώπινου Είναι. Ο δε βαθμός της γνώσης μετρείται με το βαθμό της αυτογνωσίας.
Και η άσκηση της πολιτικής και της δημοσιογραφίας είναι δυνατόν να ορισθεί
και ως Αυτοκριτική, στοιχείο ανύπαρκτο για τα πολιτικοδημοσιογραφικά δεδομένα.
Και ως Αυτοστοχασμός, παράμετρος παντελώς άγνωστη για μέσο ακαλλιέργητο πολιτικό και δημοσιογράφο.
Και ως Αυτοέλεγχος, έννοια ασυμβίβαστη με την κυνική λαιμαργία για χρήματα, αλλά και για σπίλωση όσων τους ενοχλούν.
Και ως κοπιώδης και καταπονούσα Αποστολή, που για το ελλαδικό πολιτικό και δημοσιογραφικό περιβάλλον εντοπίζεται στον αδυσώπητο και ανθρωποφαγικό ανταγωνισμό, στην ακόρεστη διάθεση για περισσότερα και περισσότερα ψέματα!..