Βάσια
Ζαριφοπούλου • Νίκος Γεωργαντζάς
Χρήσιμο
είναι, στην νεο-μετα-μοντέρνα μας
προσωρινότητα, το να κατανοούμε την
διαδικασία του εξευρωπαϊσμού των
ελληνικών ανθρώπων. Η αρχή βέβαια της
αμοιβαιότητας μεταξύ των ειδών και των
εθνών, επίσης απαιτεί να κατανοούμε την
διαδικασία της επιστροφής των επιρροών
του ελληνικού πολιτισμού, στις δυτικές
κυρίως κουλτούρες.
Η
ελληνική αποστασία από τον δεσποτισμό
της Ανατολής
Από
τα πελασγικά, προ-ελληνικά κιόλας φύλα,
ήδη ξεκινά η διαδικασία του εξευρωπαϊσμού
εκείνων, που η κοσμική ειμαρμένη προόριζε
να γίνουν άνθρωποι ελληνικοί. Στην
πλειοψηφία τους, ήδη αποστατούν από τον
απολυταρχικό δεσποτισμό του ζωροαστρισμού
της Ανατολής, πριν ακόμη ή και κατά την
ανέλιξη της κυκλαδικής και της μινωικής
κουλτούρας.
Πνευματικά
λοιπόν, η πλειοψηφία τους μεγαλουργεί,
κατά τους κυκλαδικούς και μινωικούς
χρόνους, έτσι ώστε φτάνουμε πρώτα στους
αρχαίους ελληνικούς και αργότερα στους
επίσης ελληνικούς χρόνους της κλασικής
Ελλάδος. Ενώ ο Ορφεύς, ο Ησίοδος και ο
Όμηρος, από κοινού εξευγενίζουν την
αρχαία ελληνική κοσμοθέαση, τούτοι οι
πρωτοπόροι Ευρωπαίοι του ελλαδικού
χώρου, στην πλειοψηφία τους μεταλλάσσονται
σε ανθρωποκεντρικούς και κοινωνιοκεντρικούς
ανθρώπους· σε ανθρώπους αυθεντικά
ελληνικούς.
Δημιουργούν
έτσι κατά τόπους, από κοινού την σφαιρική
δομή λήψης των κοινών τους αποφάσεων,
από την οποία δομή αναδύεται η πολιτεία,
μια υψίστη τεχνολογία αυτο-οργάνωσης
και αυτο-διαχείρισης των ελληνικών
πόλεων της κλασικής Ελλάδος. Με την
ανάδυσή της, η κατά φύσιν κυρίαρχη
πολιτεία, αναίμακτα και ειρηνικά κάνει
περιττή την ενάντια στην φύση εξουσία
του απολυταρχικού δεσποτισμού της
Ανατολής.
Ταυτόχρονα,
με την ανάδυσή της, η κατά φύσιν κυρίαρχη
πολιτεία, επίσης μεταλλάσσει τις
ελληνικές κώμες και πόλεις, από καθεστωτικά
μορφώματα εξουσίας, σε κυρίαρχες ενότητες
ανθρώπων εν ελευθερία: σε πραγματικούς
πολίτες με ‘πολιτειότητα’, ήτοι σε
ανθρώπους που μέσω της πολιτικής αγωγής
και παιδείας αποκτούν την ιδιότητα του
πολίτου.
Το
κάθε παρά φύσιν καθεστωτικό μόρφωμα
εξουσίας είναι ένα συνονθύλευμα μελών,
τα οποία διαχρονικά αλληλεπιδρούν
μεταξύ τους, αποκλειστικά προς το επί
μέρους συμφέρον των εξουσιαστών-τυράννων
τους. Φυσικά τούτο είναι εις βάρος των
υπολοίπων μελών, που απαρτίζουν την
πλειονότητα των μελών υπό το επιβεβλημένο
καθεστωτικό μόρφωμα, ενώ μεταλλάσσει
αυτά τα μέλη, που υπερτερούν κατά πολύ
σε αριθμό, σε ενάντια στην φύση
εξουσιαζομένους ιθαγενείς-υπηκόους.
Αντιδιαμετρικά,
η κατά φύσιν κυρίαρχη πολιτεία είναι
ένα κατά φύσιν σύστημα, κατ’ ουδένα
δηλαδή τρόπο ένα σύνολο ή συνονθύλευμα,
αλλά μια ενότητα μελών. Τούτα τα μέλη,
επίσης διαχρονικά αλληλεπιδρούν μεταξύ
τους, τώρα όμως υπέρ του κοινού ―άρα
και του ατομικού― καλού όλων ανεξαιρέτως
των πολιτών της πολιτείας.
Τούτη
η κατά φύσιν κυρίαρχη πολιτεία επίσης
μεταλλάσει την καλλιέργεια ή κουλτούρα
των ανθρώπων σε πολιτισμό, ενώ επίσης
δημιουργεί την πολιτική, τους πολιτικούς
και τα πολιτεύματα ή πολιτικά συστήματα,
τα οποία η κάθε πολιτεία από κοινού
επιλέγει, για την υλοποίηση των κοινών
αποφάσεων των πολιτών της. Η σφαιρική
δομή λήψης των κοινών
αποφάσεων
των πολιτών της, από την οποία δομή
αναδύεται η πολιτεία, βασίζεται σε άμεσα
ανακλητούς, αιρετούς και κληρωτούς
άρχοντες, που ταυτόχρονα άρχονται από
τον δήμο ή το κοινό της κοινωνίας των
πολιτών επί των οποίων άρχουν.
Αν
και η κάθε πολιτεία έχει την ανάγκη
πολλών αρχόντων ή επιστατών, δεν είναι
δυνατόν όλοι οι πολίτες μονομιάς να
γίνουν αιρετοί και κληρωτοί άρχοντες,
π.χ., οι άμεσα ανακλητοί, διά ψήφου
εκλεγμένοι, αιρετοί ‘αντιπρόσωποι’
των πολιτών, και οι επίσης άμεσα ανακλητοί,
διά κληρώσεως επιλεγμένοι, κληρωτοί
‘εκπρόσωποι’
των πολιτών. Η ενδελεχής μελέτη του
έργου ‘Πολιτικά’ του Αριστοτέλους
δείχνει την άμεση αλληλεξάρτηση της
πολιτείας και των πολιτών της, όπως
επίσης και την αλληλεξάρτηση μεταξύ
της κατανομής των αρχών της πολιτείας,
μεταξύ των πολιτών και των πολιτευμάτων
μιας πολιτείας εν ελευθερία.
Η
κατανομή των αιρετών αντιπροσώπων και
των κληρωτών εκπροσώπων των πολιτών,
στις κυρίαρχες πολιτείες της κλασικής
Ελλάδος, σ’ ένα μεγάλο βαθμό καθορίζει
το πολίτευμα ή πολιτικό σύστημα, το
οποίο η κάθε πολιτεία επιλέγει, για την
υλοποίηση των κοινών αποφάσεων των
πολιτών της. Ήτοι, εάν στις περισσότερες
από τις κυρίαρχες αρχές της πολιτείας
εκλέγονται αιρετοί αντιπρόσωποι των
πολιτών, τότε το εν λόγω πολίτευμα τείνει
προς μια αντιπροσωπευτική
ολιγαρχία,
ενώ εάν στις περισσότερες από τις
κυρίαρχες αρχές της πολιτείας επιλέγονται
κληρωτοί εκπρόσωποι των πολιτών, τότε
το εν λόγω πολίτευμα τείνει προς μια
εκπροσωπευτική
δημοκρατία.
Εμφανής
είναι η διαφορά μεταξύ της κατανομής
των αρχών της πολιτείας, π.χ., στις
πολιτείες των Αθηναίων και των Σπαρτιατών
της κλασικής Ελλάδος, αντίστοιχα. Μεταξύ
των αιρετών αρχόντων στην πολιτεία των
Αθηναίων συμπεριλαμβάνονται, π.χ., οι
10 (δέκα) στρατηγοί, οι 10 (δέκα) ταξιάρχες
και οι 10 (δέκα) φύλαρχοι, όπως επίσης και
ο εκάστοτε έφορος των πηγών και ο ταμίας
των θεωρικών, ενώ οι κληρωτοί άρχοντες
στην πολιτεία των Σπαρτιατών είναι οι
5 (πέντε) έφοροι.
Οι
Αθηναίοι πολίτες, που παίρνουν τις
κοινές τους αποφάσεις στην εκκλησία
του δήμου ή ‘Πνύκα’, κατανέμουν τις
αρχές της πολιτείας τους, μόνον κατά
0.49 τοις εκατό στους αιρετούς, διά ψήφου
εκλεγμένους αντιπροσώπους τους, και
κατά 99.51 τοις εκατό στους κληρωτούς, διά
κληρώσεως επιλεγμένους εκπροσώπους
τους. Αντιδιαμετρικά, οι Σπαρτιάτες
‘όμοιοι’ ή πολίτες, που επίσης παίρνουν
τις κοινές τους αποφάσεις στην εκκλησία
του δήμου ή ‘Απέλλα’, κατανέμουν τις
αρχές της πολιτείας τους κατά 85.71 τοις
εκατό στους αιρετούς, διά ψήφου εκλεγμένους
αντιπροσώπους τους, συμπεριλαμβανομένων
των 2 (δύο) βασιλέων τους, ήτοι στα μέλη
της γερουσίας τους, και μόνον κατά 14.29
τοις εκατό στους κληρωτούς, διά κληρώσεως
επιλεγμένους εκπροσώπους τους.
Η
επιβολή ξανά μανά του δεσποτισμού της
Ανατολής
Η
ανάδυση λοιπόν της πολιτείας της κλασικής
Ελλάδος είναι το αποτέλεσμα της αποστασίας
της πλειοψηφίας των ελληνικών ανθρώπων,
από τον απολυταρχικό δεσποτισμό του
ζωροαστρισμού της Ανατολής. Μια μειοψηφία
όμως, ποτέ δεν αποστάτησε, παραμένοντας
τυφλά πιστή στην ενάντια στην φύση
εξουσία του απολυταρχικού δεσποτισμού
του ζωροαστρισμού της Ανατολής.
Για
χιλιάδες χρόνια, τούτη η μειοψηφία
πολεμούσε να ανατρέψει την ελληνική
αποστασία, προσπαθώντας με κάθε ευκαιρία
να επιβάλει το απολυταρχικό καθεστώς
εξουσίας στις πολιτείες της κλασικής
Ελλάδος. Το πέτυχε τούτο, π.χ., στην
πολιτεία των Σαμίων, όπως επίσης και
στην πολιτεία των Αθηναίων, το 411 π.Χ.
Όμως
η αλληλεγγύη και η συνοχή της κοινωνίας
των Αθηναίων πολιτών, πολύ σύντομα,
αναίμακτα και ειρηνικά, πάλι έκανε
περιττή την ενάντια στην φύση εξουσία.
Τότε περίπου τα καθεστωτικά φερέφωνα
συνέλαβαν την ιδέα του άρδην καθεστωτικού
κινήματος του άκρατου ατομικισμού και
της υποκειμενικότητος, ώστε δόλια να
αποδομήσουν την αλληλεγγύη και την
συνοχή της κοινωνίας των Αθηναίων
πολιτών.
Έτσι
κατάφεραν, το 322 π.Χ., να δολοφονήσουν
την πολιτεία των Αθηναίων και να επιβάλουν
τον απολυταρχικό δεσποτισμό της Ανατολής,
μέσω του καθεστωτικού μορφώματος της
τιμοκρατίας. Μέχρι το 222 π.Χ., τα καθεστωτικά,
λάγνα της εξουσίας φερέφωνα κατάφεραν
να δολοφονήσουν όλες τις πολιτείες της
κλασικής Ελλάδος.
Αυτή
η λάγνα της εξουσίας μειοψηφία δίδαξε
τις δόλιες τακτικές της στην ρωμαϊκή
αυτοκρατορία, υπό την κατοχή της οποίας,
οι ελληνικής καταγωγής πλέον Ρωμιοί
κατάφεραν να επιβιώσουν για 1.599 έτη
συναπτά. Μέχρι την κατοχή των Ρωμιών
από την οθωμανική αυτοκρατορία, που
μετά το 1453, ξανά υποβίβασε τους Ρωμιούς
σε ραγιάδες.
Υπό
το ίδιο ακριβώς καθεστώς μετά βίας
επιβιώνουμε σήμερα, ως οι ενάντια στην
φύση εξουσιαζόμενοι ιθαγενείς-υπήκοοι
του ―αποκλειστικά και μόνων ξένων
συμφερόντων― προτεκτοράτου ‘Greece’,
στο οποίο υποβίβασαν την νεοσυσταθείσα
τότε χώρα Ελλάδα, οι συνθήκες του Λονδίνου
και της Νέας Ρώμης, το 1832. Είναι το ίδιο
καθεστώς, που τώρα διεθνώς επιβάλλει η
ενάντια στην φύση εξουσία, της τυραννικής
αριστερο-κεντρο-δεξιάς κομματοκρατίας,
του αγγλοσαξονικού τύπου κοινοβουλευτισμού,
υπό την σιδηρά ράβδο του απολυταρχικού
στέμματος της Αγγλίας.
Σήμερα
λοιπόν, ο δήθεν εκ νέου εξευρωπαϊσμός
των ελληνικών ανθρώπων, μας έχει γυρίσει
πίσω στον χρόνο. Βιώνουμε ξανά την «ύβρη
της εξουσίας», μια ύβρη ενάντια στην
ίδια την φύση του σύμπαντος κόσμου, που
μας γεννά πλάσματα κυρίαρχα εν ελευθερία.
Ζούμε
την εποχή της επιβολής ξανά μανά του
απολυταρχικού δεσποτισμού της Ανατολής.
Πολύ πιο πριν από την ανέλιξη της
κυκλαδικής και της μινωικής κουλτούρας,
που οδήγησε μια πλειοψηφία ανθρώπων να
μεταλλαχθούν σε ανθρωποκεντρικούς και
κοινωνιοκεντρικούς ανθρώπους· σε
ανθρώπους αυθεντικά ελληνικούς.
Δύσκολο
τάχα μας φαίνεται, καθόλου εύκολο,
αναίμακτα και ειρηνικά πάλι να κάνουμε
περιττή την ενάντια στην φύση εξουσία.
Όμως γίνεται, με μία βιώσιμη προσέγγιση: