Μας "παραμυθιάζουν" και παραμυθιάζονται ταυτόχρονα από τη λαγνεία της εξουσίας. Και τελικά οι Μυνχάουζεν της πολιτικής και οι πολίτες μιας εξαθλιωμένης κοινωνίας κτίζουμε ένα απροσδιόριστα πολύπλοκο μύθο, ένα παραμύθι, που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων.
Και διαπιστώνουμε συχνά ότι βρισκόμαστε μπροστά στην έσχατη αβεβαιότητα του Τίποτα. Και στο τέλος αναγκαζόμαστε να προσβλέπουμε για τη...σωτηρία μας σ' ένα κόσμο πέρα από το εδώ και το τώρα...
Σάββατο σήμερα και ποιος θέλει να διαβάζει δυσάρεστες σκέψεις...Κι αν κανείς λάβει σοβαρά τις αναρτήσεις στο facebook, που υποτίθεται "καθρεπτίζει" διάφορες κοινωνικές ομάδες, τότε καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα ότι είμαστε ένας "ευτυχισμένος λαός", που ζει απαθής και ευαπάτητος ένα μελόδραμα με στοιχεία γκροτέσκο.
Και προσβλέπουμε στην "κάθαρση", που ωστόσο δεν βασίζεται στην εμπειρική αλήθεια, στην τεκμηριωμένη πολιτική πρακτική και στη σοβαρότητα, αλλά στην αποκάλυψη της γελοιότητας. Και καταλήγουμε "ευτυχισμένοι" να διασκεδάζουμε με τη γελοιότητα είτε την παράγουμε μόνοι μας, είτε οι αυτοπροσδιοριζόμενοι πολιτικοί "σωτήρες"μας,οι οποίοι διαγκωνίζονται στην πολιτική βλακεία, προτρέποντας όλους εμάς να σιωπούμε ενώπιον των βλακωδών ενεργειών τους...
Πρόκειται για πληθωρική "διασκέδαση" και συναρπαστική γελοιότητα, που συντηρεί την παρουσία του μηδενός σ'όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του τόπου, δημιουργώντας παράλληλα όλες τις προυποθέσεις για την οδυνηρή περιπέτεια του Ελληνισμού, με τη δραματική της πάντα έξαρση και με τη συντελεσμένη αντιαισθητική της μορφή..
Πήραν οι λέξεις τον κατήφορο. Το εθνος κατάντησε μια μαζα λεξιμαγνική. Και είναι δύσκολο να θρυμματιστεί αυτή η μάζα των λέξεων. Με τον λαό να έχει μπλέξει .εν πολλοίς στην επικίνδυνη περιπέτεια της πολιτικής,με την έννοια όμως της κομματικής εσωφθαλμίας, της αμετροέπειας, του ψέματος και της μωρίας. Ετσι ο λαός συνεπαρμένος αρχικά από την πολιτική μυθοπλασία και την πολιτική ρητορεία,μεταπίπτει στη λοιδορία...
Η όλη προσπάθεια των "συνασπισμένων" της πολιτικής μετριότητας, της αναίδειας και της βλακείας, είναι να κερδίζεται πολιτικός χρόνος. Ετσι εξασφαλίζεται η "σιωπή" και η ανοχή του λαού,ενώ ενισχύεται η προσδοκία των "διασκεδαστών" μας για περισσότερη για τους ίδιους και τα τρωκτικά που συνασπίζονται μαζί τους.