του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ατυχέστατα, η Ελλάδα «επελέγη» ως τόπος μεγάλου οικονομικού πειράματος. Είναι μακροχρόνια ασυμβίβαστο με τη δημοκρατία – κάποια στιγμή όλες οι «εφεδρείες» κινδυνεύουν να εξαντληθούν. Βασικός σκοπός άλλωστε του «πειράματος» είναι να πάει σε πολιτική «αλλαγή καθεστώτος», πλήρη κατάργηση δημοκρατίας, εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας, αρχίζοντας από Ελλάδα και επεκτεινόμενο σε Ευρώπη.
Δεν μπορεί να γίνει δικτατορία με πρόγραμμα να πεθάνουν οι συνταξιούχοι και να μείνουν άνεργοι οι νέοι! Αν έχεις μια εθνική κρίση με την Τουρκία ή μείζονα τρομοκρατική απειλή, τότε όλα μπορεί να δρομολογηθούν/δικαιολογηθούν.
Το 2010 παρουσιάστηκε αίφνης στο προσκήνιο η «ιδέα» ότι η ΑΟΖ, νομική κατηγορία που υπάρχει από το 1982, χωρίς να απασχολήσει κανέναν, θα μας έλυνε όλα τα προβλήματα. Η «ανακήρυξή» της θα επέτρεπε στην Ελλάδα να εκμεταλλευθεί τους «θησαυρούς των πετρελαίων» (που είχε στο μεταξύ υποθηκεύσει!).
Επί πολλά χρόνια, συχνά απελιπιστικά μειοψηφών, ο γράφων υποστήριξε την πολύ μαχητικότερη υπεράσπιση των εθνικών δικαιωμάτων και ανάσχεση της τουρκικής επιθετικότητας. Αλλά δεν φιλοδόξησε ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου», «ταύρου», που ερεθίζεται από κάθε κόκκινο πανάκι, αλλά δεν βλέπει τον ταυρομάχο.
Απλή ανάγνωση της συνθήκης για το δίκαιο της θάλασσας επιτρέπει την διαπίστωση ότι τυχόν ανακήρυξη ΑΟΖ δεν επιφέρει την παραμικρή διαφοροποίηση της ελληνικής νομικής και πραγματικής θέσης ως προς την εκμετάλλευση υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων. Η ανακήρυξη θα προσέφερε μια φρούδα «ελπίδα στους χαχόλους», αποπροσανατολίζοντάς τους. Στη χειρότερη περίπτωση, θα προκαλούσε, άνευ λόγου και κέρδους, ελληνοτουρκική κρίση με την Τουρκία, στη χειρότερη στιγμή, με ανοιχτό μέτωπο με Ευρώπη-δανειστές. Εξυπηρετώντας παράλληλα τον ακόμα ασφυκτικότερο «εναγκαλισμό» της με τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ. Ευτυχώς, και ο κ. Σαμαράς, και ο κ. Τσίπρας, κατάλαβαν ότι επρόκειτο για κάτι μεταξύ αρλούμπας και προβοκάτσιας και έκαναν εγκαίρως πίσω.
Να μη γίνουμε και «γεωπολιτικό πείραμα»!
Διαβάζοντας πρόσφατες δηλώσεις του ‘Ελληνα Υπουργού ‘Αμυνας, θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα με τον κ. Τσίπρα, ανήμερα στις εκλογές του Ιουνίου 2012. Μου ανέφερε την πρόθεσή του να διορίσει, σε περίπτωση εκλογικής νίκης, τον Καμμένο στη θέση Υπουργού ‘Αμυνας.
Νομίζω ήμουν ο πρώτος που υποστήριξε, από το τέλος 2011, την άποψη «ενιαίου αντιμνημονιακού μετώπου, από τον Καμμένο μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ» για την κοινωνική-εθνική σωτηρία της χώρας, εκτιμώντας ότι τίθεται ζήτημα εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας και επιβίωσης.
Εντούτοις, η γνώμη μου ήταν, την είπα στον κ. Τσίπρα και την επανέλαβα αργότερα στη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, ότι έπρεπε να αναλάβει ο ίδιος αυτό το Υπουργείο. Σε περιόδους βαθειάς κρίσης, ο Υπουργός ‘Αμυνας οφείλει να ενσαρκώνει απόλυτα το κυβερνητικό-εθνικό σχέδιο. Αν υπάρχει.
Προ μηνών ο Υπουργός ‘Αμυνας επεσκέφθη το Ισραήλ, χώρα με το οποίο διατηρεί από μακρού στενές σχέσεις. Διακήρυξε την ολόθερμη συμμετοχή της Ελλάδας στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» (υιοθετώντας την φρασεολογία τύπου Μπους-Τσένεϊ!), χαρακτηρίζοντας μεγάλη απειλή για την περιοχή τους πυραύλους του Ιράν! (Σημειωτέον, ότι αυτό έγινε προτού συνθηκολογήσει η κυβέρνηση, που διερευνούσε τότε ακόμα τη δυνατότητα να στηριχτεί και στο Ιράν για τις ενεργειακές- χρηματοδοτικές της ανάγκες).
Ο Καμμένος υπέγραψε με το Ισραήλ την πιο προχωρημένη συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας που έχει υπογράψει οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο πλην των ΗΠΑ. Ολοκληρώνοντας τη διάρρηξη όλων των ισορροπιών που τήρησε η Αθήνα επί δεκαετίες στο μεσανατολικό.
Η Ελλάδα «παραχωρεί» τον εναέριο χώρο της για δοκιμή πολέμων κατά Αράβων και Ιράν, προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες ιδιότητες των ρωσικής προέλευσης αντιαεροπορικών συστημάτων και επιτρέπει στο Ισραήλ να μελετήσει από κοντά τις λεπτομέρειες της ελληνικής άμυνας.
Πολλοί αεροπόροι εκτιμούν πολύ τη δυνατότητα συνάσκησης με τους Ισραηλινούς. Οι αεροπόροι είναι από τους πιο μορφωμένους αξιωματικούς. Αποδίδουν μεγάλη σημασία στις τεχνολογικές δυνατότητες. Αλλά ο πόλεμος παραμένει συνέχεια της πολιτικής, όχι της τεχνολογίας.
Ελληνική ταυτότητα ως ισχύς και Ισραήλ
Με τούτα και πολλά άλλα, η Ελλάδα απομειώνει την τεράστια ακτινοβολία και το πολιτικό κεφάλαιο που συγκέντρωσε, τον προηγούμενο αιώνα στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο, χωρίς να κερδίζει τίποτα ιδιαίτερο. Αυτό το πολιτικό κεφάλαιο και η ακτινοβολία υπήρξαν βασική «ασπίδα» που γλύτωσε την Ελλάδα από την τρομοκρατία και τις προβοκάτσιες (αποτρέποντας και την αναγνώριση του ψευδοκράτους), επιτρέποντας την ασφαλή διεξαγωγή των Ολυμπιακών. Είναι η ελληνική «ήπια ισχύς».
Αν το Ισραήλ έθετε την τεράστια επιρροή του στην υπηρεσία διακοπής της μνημονιακής καταστροφής και δραστικής απομείωσης του χρέους, θα μπορούσαμε ίσως να συζητήσουμε τέτοια πολιτική. Επίσης, αν το Ισραήλ μπορούσε/ήθελε να διώξει την Τουρκία από την Κύπρο ή να δώσει αμυντικές εγγυήσεις σε Ελλάδα και Κύπρο.
Οι επιλογές όμως της Αθήνας δεν απορρέουν συνήθως από σοβαρό στρατηγικό σχέδιο, αλλά, συνήθως, από την επιθυμία των πολιτικών της να ταυτιστούν, μονοσημάντως και ανεπιφυλάκτως, προς ίδιον και όχι εθνικό όφελος, με τους «πλούσιους και ισχυρούς», που έχουν συνήθως τεράστιες δυνατότητες εσωτερικής επιρροής στην Ελλάδα.
Η γαλλική εμπειρία είναι εξαιρετικά διδακτική. Χώρα με ιδιαίτερους δεσμούς με τους ‘Αραβες, η Γαλλία εγκατέλειψε τον γνωλισμό ταυτιζόμενη, επί Σαρκοζί και Ολάντ, με νεοσυντηρητικούς-Νετανιάχου, πρωταγωνιστώντας στη λιβυκή καταστροφή, την προσπάθεια ανατροπής του ‘Ασαντ και τορπιλισμού της επιχειρώντας να τορπιλίσει τη συμφωνίας με το Ιράν. Για να πέσει η ίδια θύμα των δυνάμεων που συνέβαλε να παραχθούν, αν όχι εκείνων που τους χειραγωγούν και η ίδια εξυπηρετεί!
Τυχόν ενεργός συμμετοχή της Ελλάδας στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» μόνο ανυπολόγιστες καταστροφές μπορεί να μας επιφέρει, εκθέτοντάς μας σε κινδύνους αντιποίνων και προβοκατσιών. Δεν ξέρουμε γιατί ο κ. Τσίπρας επέλεξε Τουρκία και Ισραήλ για τις πρώτες επισκέψεις μετά τις εκλογές. Ας προσέξει όμως αυτούς που τον συμβουλεύουν κι εμπιστεύεται. Είναι οι ίδιες ακριβώς δυνάμεις που τον οδήγησαν στην πανωλεθρία του Ιουλίου.
Είναι ζωτικής σημασίας για την Ελλάδα και την Κύπρο να μείνουν μακριά από το μεσανατολικό ηφαίστειο.
Αξίζει επίσης να υπενθυμίσουμε τη βασική αλήθεια που σχεδόν όλοι αποφεύγουν. Χωρίς επίλυση του παλαιστινιακού, δεν μπορεί να υπάρξει σταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή, ούτε νίκη στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας».
Η νεώτερη Ελλάδα γεννήθηκε, ως εθνικό σχέδιο, από την αντίσταση στους Σταυροφόρους τον 13ο αιώνα. Δεν υπήρξε τμήμα του δυτικού αποικιακού σχεδίου στην Αραβία. Είμαστε γηγενείς, δεν ήρθαμε να κατακτήσουμε αυτή τη γωνιά του κόσμου. Η δική μας «στρατηγική ενδοχώρα» είναι η ακτινοβολία μας, οι αξίες που οφείλει να ενσαρκώνει η Ελλάδα και στην εξωτερική της πολιτική. (Ούτε βέβαια μπορούν να κερδίσουν διεθνή συμπάθεια οι Κύπριοι, παραβλέποντας την παλαιστινιακή υπόθεση, γιατί έτσι υπονομεύουν οι ίδιοι το ηθικό θεμέλιο των διεκδικήσεών τους).
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Παρόν”, στις 22.11.2015
Παρίσι, 18 Νοεμβρίου 2015