Και πολλοί Ελληνες τούτων των πολύ πικρών καιρών, μολονότι πασχίζουν να δώσουν την ύστατη μάχη με την πραγματικότητά τους, δεν γνωρίζουν πόσες στιγμές ασωτεύθηκαν χωρίς πλήρωση, χωρίς την απαραίτητη ένταση τους, με αποτέλεσμα κάποιοι τουλάχιστον να νιώθουν το πέρασμά τους από την ιστορία να είναι το μικρό χαλίκι που εξουσιάζεται από την παλίρροια...
Τα τελευταία χρόνια η προβολή της ατομικότητας διεκδικεί τη θέση της στο δειγματολόγιο των αναγκών της καθημερινότητας, που ρυθμίζουν και το "βηματισμό" της κοινωνίας, μιας κοινωνίας απομακρυσμένης από την πορεία της προς τις διαχρονικές αξίες και τον πολιτισμό.
Και η προβολή της ατομικότητας γίνεται συχνά με αυθάδεια και αυταρέσκεια, κυρίως από τους έχοντες την ευθύνη για τα δεινά που υφίσταται η κοινωνία. Και είναι οι ίδιοι που αντί να επιχειρήσουν μια "κάθαρση" των λέξεων και των εννοιών, για να μη νοθεύουν την ειλικρίνεια των προθέσεων τους και να "σταθεροποιήσουν" τη συνείδησή τους στους στόχους της κοινωνικής δικαιοσύνης, επιδίδονται σε παραπλανητικά φενακίσματα.
Χάσαμε την αίσθηση της Στιγμής και κυρίως την αξία της, που έγκειται στην έντασή της. Κι έτσι χάσαμε και την ισορροπία μας ως κοινωνία πολιτών. Γιατί κάθε ισορροπία, κάτω από τις συνθήκες που διαμορφώνονται από την ατομικότητα, χωρίς ωστόσο να το παραδεχόμαστε εγκλωβισμένοι σ'ένα άκρατο εγωισμό ή στην προσπάθεια επιβίωσή μας, σημαίνει και μια παραχώρηση ή υποχώρηση μας προς την οργανωμένη δύναμη...
Τι παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια; Η ασκούμενη πολιτική να περιορίζει ολοένα τον κύκλο της ατομικής αυτονομίας και ολοένα ο καθείς προσπαθεί με "τεχνάσματα" να διευρύνει τον κύκλο τούτο. Και άλλοι υποτάσσονται αμαχητί στην πραγματικότητα, που υπαγορεύεται από τα συμφέροντα των άλλων ή εκπηγάζει από την ανομολόγητη φοβία τους.
Μια μηχανοποίηση της ζωής επί της ουσίας, που εκτρέφει αυταρχικές πολιτικές με οποιαδήποτε κοινωνική μορφή εμφανίζονται, για να δημιουργήσουν ένα μυστικισμό που υποκαθιστά την όποια αμφιβολία του πολίτη και εξουδετερώνει κάθε διάθεση κριτικής του συστήματος και πολύ περισσότερο αντίδρασης. Ετσι οι πολίτες είναι μονάδες εν δυνάμει, αλλά πειθαρχημένες από τις ίδιες τις ανάγκες τους, που η οργανωμένη δύναμη διαμορφώνει...
Αποδεχόμενοι την πολιτική αυθαιρεσία, που συνέχεια καταπατεί τους χώρους της ατομικής δραστηριότητας και επιβάλλει την προσαρμογή και την υποτελή πραγματικότητα του πολίτη, δεχόμαστε αυτό το "νόσημα" της κοινωνίας ως ανίατο. Και απομακρυνόμαστε από το ρεύμα της Ιστορίας!..
Αν οι πολίτες πλάθουν τη μοίρα τους, οι ίδιοι πολίτες πλάθουν και τη μοίρα της κοινωνίας, αρκεί να κατορθώσουν να συντονίσουν τις ατομικές τους θελήσεις...