Η "αριστερή" κυβερνητική λογική και η "πλαδαρή" αντιπολιτευτική αντίληψη δεν "πειθαρχούν" μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα εξόφθαλμα γεγονότα. Δεν εναρμονίζονται με το δράμα το καθημερινό της κοινωνίας και με το αίτημα, που η αγωνία για το αύριο αναδίνει.
Πολιτικοί και πολιτικάντηδες στις παρυφές της πολιτικής "στρουθοκαμηλίζουν", προσπαθώντας να μετουσιώσουν την εντύπωση από το αδρό γεγονός, για να τη στριμώξουν μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του ευκαιριακού ωφελιμισμού τους. Και αρνούμενοι μεν να υποταχθούν στις ανάγκες της κοινωνίας, πρόθυμα δε υποτάσσονται στις απαιτήσεις των δανειστών και των όποιων συμφερόντων...
Και οι "σκληρές" διαπραγμάτευσεις; Το γεγονός ότι δεν έχουν περιθώρια ελιγμών και αντίδρασης προς τους δανειστές, με το δυσβάστακτο χρέος να τους καθηλώνει; Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν; Τα ερωτηματικά αυτά, απλοικά μεν στη σύλληψή τους, αλλά με ευρεία απήχηση στις κοινωνικές ομάδες, εγείρονται συχνά και αποτελούν ένα είδος "συγχωροχάρτι" για τους εναλλασσόμενους στην εξουσία "στρουθοκάμηλους".
Είναι ωστόσο ερωτηματικά που έντεχνα καλλιεργήθηκαν από τα κομματικά χαλκεία του αποπροσανατολισμού του λαού, για να δικαιολογηθούν πολιτική ανικανότητα και απάτη. Να δικαιολογηθούν οι ανίκανες πολιτικές ηγεσίες που προδίδουν ανελέητα τις γενιές. Και μια ανίκανη πολιτική ηγεσία δεν μπορεί να την αποδέχεσαι μόνιμα διασπασμένος.
Κι ας κατατρώγει τους Ελληνες το σαράκι. Μήπως αυτό το "σαράκι" κατάντησε να είναι η μικρή μας αναπόδραστη ευτυχία; Ας μη φανεί παράξενο. Γιατί πως αλλιώς να ερμηνευτεί η θεληματική μας προσαρμογή στο ρυθμό της προδοσίας, που πάντα παρουσιάζεται "φτιασιδωμένη" με νέο πρόσωπο;
Υπάρχει κάθε φορά ένας κάποιος επίδοξος "σωτήρας" μας που νας προδίδει, κατά το "λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε".Μήπως τελικά κατασκευάζουμε οι ίδιοι "στρουθοκαμηλίζοντες" επίσης τα όρια, τους ρυθμούς και ζητείται λυτρωτής που θα μας προδώσει;
Και στην προκειμένη περίπτωση, η προδοσία δεν στέκεται στη στενή έννοια των εδαφικών υποθέσεων ή εθνικών μυστικών, αλλά στην ευρύτερη έννοια της καταλήστευσης των ονείρων, των προσδοκιών και της ισοπέδωσης της ψυχολογίας και της νόησης του λαού...
Τελικά χάσαμε ως λαός το αίσθημα της ζωής, τον ενθουσιασμό, την ανάσα του νέου που φτιάχνεται με το μυαλό,με τα χέρια και την καρδιά. Συνηθίσαμε στην επίπεδη ζωή. Στο πρόβλημα χωρίς προβληματισμό. Χρησιμοποιούμε και τις δανεικές ατάκες για να φαινόμαστε "πνευματώδεις" και μέσα στα πράγματα, καθυβρίζουμε ή σπερμολογούμε από τον καναπέ ό,τι εκφεύγει των συνηθειών μας. Και απολαμβάνουμε την κατάστασή μας, όπως οι αρρωστομανείς την αρρώστια τους!
Η απουσία κοινωνικής ομοψυχίας, ως κύριο χαρακτηριστικό της εθνικής ψυχής, μετασχηματίστηκε σε διάσπαση και παθητικότητα. Με μοχλό τον πανικό, κατόρθωσαν οι "στρουθοκάμηλοι" της πολιτικής να δημιουργήσουν καταρράκτη στους οφθαλμούς του λαού και βαρείας μορφής κώφωση στην ακοή του, ώστε να είναι απολύτως ανίκανος να ατενίσει και να "αφουγκραστεί" την επιβεβλημένη από τα ίδια τα γεγονότα κοινωνική αντίδραση και να μη δέχεται τις εκβιαστικές πολιτικές μίξεις.
Κι αυτός ο αποπροσανατολισμός των πολιτών και η επικρατούσα σύγχυση των ορθών πολιτικών ενεργειών, ανανεώνει την αξία της επαναλαμβανόμενης σκληρής κριτικής στους "στρουθοκάμηλους" της πολιτικής, ως θεραπαινίδας της αλήθειας...