Η πρωτόγονη πολιτική λογική και ο λεκτικό πολιτικός οχετός επικρατούν στην ελλαδική πραγματικότητα. Οι πολιτικοί, με την αγελαία και αντιαισθητική συμπεριφορά τους, έχουν εκποιήσει κάθε σοβαρότητα και υπευθυνότητα, προς χάριν ευκαιριακών κομματικών και προσωπικών συμφερόντων, έχοντας ταυτόχρονα αποστραγγίξει την καραμέλα της προοδευτικότητας και του εκσυγχρονισμού η των μεταρρυθμίσεων, όντας τα περιδεέστερα και τα οπισθοδρομικότερα όντα...
Πολιτικοί της επιφάνειας και του θεαθήναι, με μοναδική προσαρμοστικότητα στο να υπηρετούν ευαισθητικές αυταπάτες, ενώ ο πολιτικός τους λόγος είναι προσδεμένος σε καθετί ουδέτερο και επίπεδο και σε κάθε κατεστημένη σημασιολογία. Ενας πολιτικός λόγος, συχνά οχετός, που εκφράζει την γκρίζα πραγματικότητα του πολιτικού συστήματος.
Με δόσεις νοθείας στις απόψεις, οι πολιτικοί που μας οδήγησαν στο οικονομικό ναυάγιο και οι ίδιοι ανέλαβαν τον οίακα για να μας σώσουν, έχουν αλλοιώσει και αποσυνθέσει τον κοινωνικό και πολιτικό βίο. Κακοδιοίκηση και δημαγωγία, που αναπαράγεται σε ευρήματα για να δικαιολογήσει την ανυπαρξία επιτευγμάτων. Η επιδίωξη της αλήθειας έπαυσε προ πολλού να είναι πράξη επαναστατική και απελευθερωτική.
Ο λαός βρίσκεται σε αμηχανία, αλλά αρνείται ακόμα να πετάξει τις παρωπίδες του φόβου και του εθισμού του στην πολιτική απάτη. Να αποκτήσει κριτήρια και αισθητήρια, για να βλέπει με ενάργεια. Η ευπιστία των πολιτών επιτείνει την υποσχεσιολογία, την υποσχεδιολογία και την πολιτική μπουρδολογία. Ολα μαζί συντηρούν την μαθητικά διαψευδόμενη λαική προσδοκία. Με τελική κατάληξη τον γενικό αρνητισμό, από τον οποίο επωφελούνται πάλι κάποιοι ευκαιριακοί ψευδοσωτήρες, τύπου Αλέξη Τσίπρα και Αντώνη Σαμαρά, πουλώντας ελπίδα τοις μετρητοίς!...
Ετσι, αυτός ο φαύλος κύκλος, σταθεροποιεί τις σατραπείες των φαύλων στην πολιτική. Κι έτσι διαποτίζονται τα πάντα με την οσμή της ανικανότητας ή και της διαφθοράς και εικονογραφείται ο ξεπεσμός της κοινωνίας με τα πιο μελανά χρώματα.
Η Ελλάδα εθεωρείτο για αιώνες OPUS DEI (έργο Θεού) και είναι! Απαιτείται ωστόσο εθνική αυτογνωσία και αυτοκριτική. Δυστυχώς δεν έχουμε την ποιότητα του Ελληνα, που θέλει να σκέφτεται, να βλέπει, να εκτιμά, να δικάζει και να επωμίζεται την απόφασή του, άρα και την πράξη του.
Απέναντι στον πολιτικό πρωτογονισμό και πολιτικό λεκτικό οχετό, δεν αρκεί η λαική αμηχανία. Και δεν πρόκειται για μια απαισιόδοξη θέαση των πραγμάτων. Δεν μπορεί ο Ελληνας να συνεχίσει να κοιμάται τον ύπνο τον ενδυμίωνο με γεμάτο τον υπνόσακκό του με πρόσκαιρες φοβίες και ανασφάλειες, ένδοτος σε ευκαιριακά οφέλη και πολιτικές ανοησίες...
Τι κάνουμε συνήθως οι Ελληνες; Αγκιστρωνόμαστε σε ό,τι μας αρέσει και μας κολακεύει. Κάνουμε εκτιμήσεις επιπόλαιες γι' αυτά που από τη φύση τους είναι απρόβλεπτα και αρνούμαστε την ύπαρξη του μόνου προβλεπτού, που είναι η πραγματικότητα που βιώνουμε.
Συναντά λοιπόν ο καθείς αυτό που ο ίδιος προσελκύει. Και ενίοτε δοκιμάζεται ως Οδυσσέας. Ολα υπαγορεύονται από τη δική μας στάση. Δεν επιτρέπεται να "παγιδευόμαστε" στην ελευθερία του συρμού, την πάντοτε δοτή από τον ισχυρότερο. Τούτη εδώ δεν αφαιρείται ουδέ με δόλο, μηδέ με πιστόλι στο κρόταφο.