Στην Ελλάδα πρώτα χάθηκαν οι έννοιες και ύστερα η οικονομία. Πρώτα πέσαμε στη σύγχυση, στον λαβύρινθο των λέξεων, της γλώσσας και ύστερα ήρθαν τα νομοσχέδια και τα διατάγματα νομοθετικού περιεχομένου, που έβαλαν τα τέσσερα σώματα και στομάχια στο ένα, για να περάσουμε στην απροσδιόριστη περίοδο, όχι πλέον της λιτότητας, αλλά της οικονομικής καχεξίας και της εθνικής αναξιοπρέπειας...
Πρώτα μας έστειλαν ως αφελείς Δον Κιχώτες στα πεδία των ανεμόμυλων να πολεμάμε τις σκιές μας και ύστερα μπήκαν στα κελάρια και τα ρήμαξαν. Αυτό το "πρώτα" πληρώνουμε, που πολλοί ούτε εκ των υστέρων το καταλαβαίνουμε. Μας βρήκαν και αρκετά έτοιμους για το σπρώξιμο στον κατήφορο, όπου ως άμορφη στρογγυλή μάζα κυλήσαμε,γιατί είμαστε οι περισσότεροι ¨προοδευτικοί",οπότε δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε την επιτάχυνση της φθίνουσας γεωμετρικής προόδου.
Οσοι αντιδρούσαν ήταν οι "συντηρητικοί". Μόλις η πλειοψηφία των "προοδευτικών" πάτωσε, τότε άρχισε να καταλαβαίνει. Τι; Οτι πατώνουν οι "προοδευτικοί". Γι'αυτό και η επόμενη φάση ήταν η επιχωμάτωση. Και ακολούθησε η μοιραία πινακίδα: Ενθάδε κείνται οι προοδευτικοί!
Τι θα πει προοδευτικός και συντηρητικός; Η απλή λογική λέει ότι προοδευτικός είναι αυτός που ξεκινάει από κάπου με σίγουρα και προσεκτικά βήματα. Βελτιώνει ποιοτικά και ποσοτικά τη ζωή του. Αυτός που τολμάει με σύνεση να προχωράει στο θετικό νέο, να επινοεί το θετικό και να το κατακτά, έστω κι αν οι άλλοι εθισμένοι στο φόβο του αβέβαιου και του μελλούμενου αντιδρούν.
Οι έμφοβοι Ελληνες είμαστε συντηρητικοί. Αυτή την τόσο απλή αλήθεια, οι Ελληνες δεν θελήσαμε και εν πολλοίς δεν θέλουμε να τη δούμε. Και θελήσαμε πάντα να παίρνουμε τίτλους, που δεν μας ανήκουν από τα τιτλοπωλεία της πολιτικής απάτης και του άκρατου λαϊκισμού. Κι από εδώ αρχίζει το παραμύθι των Ελλήνων...
και σου βγαίνει ο τεμπέλης, ο αμαθέστατος,ο ανεξέλεγκτος "προοδευτικός", ο ανεπάγγελτος της Αριστεράς και της Δεξιάς, ο "κληρονόμος" των πολιτικών τίτλων, με ταχύτητα που ξεπερνά τα 200 χιλιόμετρα, ενώ στο κεφάλι του δεν μπορεί να κάνει τη διαίρεση στο άχυρο δύο γαιδουριών! Και βαφτίζει συντηρητικό τον απέναντι, που μπορεί πάλι να μην μπορεί να διαιρέσει το άχυρο, αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι και ο Αινστάιν...
Με αυτή τη "φτιαγμένη" ιδεολογική λογική βρήκαν το άλλοθι τους όσοι έπασχαν από τίτλο, που δεν μπορούσαν να τον κάνουν πράξη. Και μας προέκυψε ένα φαινόμενο που ουσιαστικά αποδιαλύει την ελληνική κοινωνία. Το σύνδρομο της "προοδευτικότητας".
Φοβερό σύνδρομο! Αν δεν το έχεις το...παράσημο του προοδευτικού είσαι ένα "τίποτα", ένα διεσταλμένο μηδενικό. Και στην καλύτερη περίπτωση, κατά τη νεολαιιστική φρασεολογία , είσαι "μούχλα". Κάτι δηλαδή, που ξεπετάχθηκε από τη ναφθαλίνη...
Και το σύνδρομο της "προοδευτικότητας" ακολουθείται και από εθιστικές λειτουργίες και μιμητικές αντιδράσεις, από "πιθηκισμούς" και το "κιτσαριό" σ' όλη τη δυναμική του έκφραση. Παράδειγμα εύγλωττο ο μέχρι πρότινος υπουργός των Οικονομικών, ο ανεκδιήγητος Γιάννης (επιμένω στα δύο νν) βαρουφάκης. Και βέβαια σύσσωμη σχεδόν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, προεξάρχοντος του απογυμνωμένου από κάθε λογική θεώρηση των πραγμάτων και αμόρφωτου πρωθυπουργού, με τις όποιες ιδεοληψίες του, που ωστόσο δεν 'συγκρούονται" με την "καπιταλιστική" του ροπή...
Αλλωστε, το σημερινό σύνδρομο της προοδευτικότητας, με την εικόνα των υπουργών να προσέρχονται σε διεθνείς συναντήσεις αγραβάτωτοι και με το...δισάκι στον ώμο, που έγινε "μόδα" στην ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα να βλέπεις σχεδόν όλους να κυκλοφορούν ως "καμπούρηδες" μ'ένα δισάκι συχνά άδειο, ξεκίνησε παλαιότερα. Οταν η ιδιότυπη ελληνική κοινωνία μετά τη μεταπολίτευση περιέπεσε όντως στη σοσιαλομανία χωρίς σοσιαλισμό!
Αυτή η μανία έγινε σχιζοφρένεια πολιτική και κοινωνική, γιατί ακριβώς έχασε το μύθο της λογικής αιτιολογίας της "Δεξιάς", που της έφραζε το δρόμο. Το να επιμένεις σοσιαλιστικά χωρίς σοσιαλισμό ή θρησκευτικά χωρίς θρησκεία, διανοίγεις το κενό μεταξύ λογικής και παραλόγου.
Η "προοδευτικότητα" έμεινε μετέωρη με το πραγματοποιημένο άλμα στο κενό. Αυτή είναι η ψυχολογική μετάσταση του όγκου...
Για πολλά χρόνια οι άρπαγες του σοσιαλισμού και οι ψευτοαριστεροί στις παρυφές του, όλοι αυτοί που σήμερα συγκροτούν την υποτιθέμενη κυβέρνηση της Αριστεράς, με "παχυλά πορτοφόλια, διογκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς σε ξένες τράπεζες και μετοχές σε επικερδείς επιχειρήσεις, για πολλά χρόνια ύψωναν λάβαρα και φωνές στο νύχτωμα των ιδεολογιών.
Κι αυτή είναι η χειρότερη κοινωνική ψυχασθένεια των σημερινών Ελλήνων. Οι εχθροί της προόδου θεωρούσαν και ακόμη θεωρούν εχθρούς τους πασχίζοντες. Κι αν ήταν απλώς κάποια φλυαρία στο κοινωνικό νύχτωμα, το φαινόμενο δεν θα ήταν και τόσο οδυνηρό. Οταν όμως ο έντιμος ιδιώτης της πρωτοβουλίας έπρεπε για χρόνια να περάσει από τον κρατικοποιημένο "προοδευτικό" της αβουλίας και της κομματικής παχυδερμίας, το φαινόμενο ήταν λογικό να έχει βαριές κοινωνικές επιπτώσεις.
Κι έτσι αναπτύχθηκαν οι διάφορες σκουλικοειδείς αποφύσεις των "κομματικών" επιχειρηματιών, κάποιοι εξ'αυτών σήμερα ελέγχουν το μιντιακό σύστημα, άνθησε η παραοικονομία, απέκτησε "φτερά" αετού η διαφθορά και γέμισαν τα βόρεια προάστια της Αθήνας με πολλών χιλιάδων τετραγωνικών βίλλες και μεγάλων διαστάσεων πισίνες, για να κολυμπάει η απληστία των ημετέρων και των παρανόμων πλουτισάντων, κάνοντας μάλιστα και επίδειξη της ματαιοδοξίας τους στα διάφορα life-style περιοδικά και στις τηλεοπτικές εκπομπές-σκουπίδια.
Οι ψυχασθενείς των γκρεμισμένων στεγάστρων προχώρησαν στην αντικοινωνικότητα δηλαδή. Υψωσαν τα τείχη του μίσους και της εχθρότητας ενάντια στους προοδευτικούς, που τους ονόμαζαν συντηρητικούς, επειδή αρνιόντουσαν να κρατικοποιηθούν. Οπότε εχθρός έγινε η πρόοδος και οι προοδευτικοί που την υποστασίαζαν. Και υπήρχε πάντα η δικαιολογία των ιδεών".