Έλαβα αυτό το σημείωμα χθες στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου από μια Ελληνίδα μάνα.
Το αναδημοσιεύω αυτούσιο χωρίς φυσικά το όνομα.
Ουδέν σχόλιον:
"Γιατί ξαπόστειλα την κόρη μου την Αλεξάνδρα:
Η ελπίδα είναι αυτό το πράγμα με τα φτερά, που ξεπουπουλιάστηκε.
Σε πόσα πρέπει να αναφερθώ, για να γίνω κατανοητή και να δικαιολογηθώ γιατί έστειλα την κόρη μου έξω;
Ας επιχειρήσω ξεκινώντας από το εκπαιδευτικό. Μπαλτάς, Χασάπης και τώρα Φίλης. Νομίζω ότι σε μία φράση εμπεριέχεται ο τεμαχισμός του πτώματος.
Από την αριστεία-ρετσινιά, στο κυνήγι της ιδιωτικής παιδείας στο διοικητικό σύστημα των πανεπιστημίων, τα άσυλα, τους αιώνιες φοιτώντες και στις πρόσφατες αποφάσεις περί καταλήψεων, όλα ανορθόγραφα και απόλυτα ανιστόρητα, είναι να αναρωτιέσαι για παιδεία και δή με τόσους παράγοντες χωρίς πτυχία και καθαρίστριες που πήραν προαγωγή σε γραμματείς, εν μία νυκτί;
Πάμε στην πιθανότητα εξεύρεσης εργασίας. Με ιδιωτικό τομέα στο ικρίωμα, μόνο το δημόσιο μένει για κάποια αποκατάσταση, που εξαρτάται από τις εισφορές του ήδη πεθαμένου, ανύπαρκτου ιδιωτικού τομέα και με ανεργία πάνω από 40%, για να μιλάμε με αληθινά νούμερα, κατάχλωμο είναι και το ενδεχόμενο επαγγελματικού μέλλοντος.
Αν υπολογίσεις και το ασφαλιστικό που θα είναι σίγουρα ανασφάλιστο μέχρι τότε, καλά σαράντα μιλάμε.
Πάμε στο περιουσιακό τώρα. Το σπίτι που έχει να αφήσει ο καθένας στο παιδί του. Το λένε ένφια και φορολόγηση ακινήτου το θεριό. Όλα τα δεδομένα λένε ότι ούτε καν αυτό θα μπορεί να έχει το παιδί στο μέλλον, για να λες ότι έχει τουλάχιστον μια σκεπή πάνω από το κεφάλι του.
Τέλος, πάμε στο ευρύτερο περιβάλλον της χώρας, του de facto προσφυγικού καταυλισμού, κατά τον ΟΗΕ. Με τους άνεργους Έλληνες από τη μία και τους άνεργους πρόσφυγες από την άλλη, τα κλειστά σύνορα των άλλων χωρών και πιθανά την κατάργηση του Σένγκεν σε άμεσο μέλλον.
Εκεί που πήγε το παιδί, φοιτεί με τα χρήματα που θα είχα δώσει για φροντιστήρια και ιδιαίτερα, έχει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει τις σπουδές του με παράλληλη επαγγελματική εμπειρία (internship), με δυνατότητα να εργαστεί στο χώρο του πανεπιστημίου και να βιώσει τα φοιτητικά του χρόνια σε ένα περιβάλλον που δε θυμίζει κατά καμία έννοια χωματερή και χαρακώματα και κομματική μαφία.
Επίσης, με την απόκτηση του πτυχίου της, έχει την ευχαίρια να βρει εργασία με τη βοήθεια του ακαδημαϊκού της περιβάλλοντος, σε μία κοινωνία που δεν αυτοκαταστρέφεται.
Μένει καμία απορία; Αν βάλει κανείς και τη φαντασία του να λειτουργήσει, τα σενάρια για τη χώρα μας είναι όχι απλά δυσοίωνα, αλλά και τρομακτικά.
Για ποια ελπίδα ακριβώς μιλάμε;
Τι δεν καταλαβαίνουμε επιτέλους;
Εσύ τι ακριβώς θα επέλεγες για το δικό σου παιδί;”
capital.gr