Με τις "μαραθώνιες" διαβουλεύσεις να συνεχίζονται μεταξύ του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης και τους δανειστές, για την προστασία της πρώτης κατοικίας και τα "κόκκινα" δάνεια, χωρίς ωστόσο να διαφαίνεται "συμφωνία", αλλά και με τον πρωθυπουργό να "σχεδιάζει" το ταξίδι του στην Τουρκία, ελπίζοντας να "εντυπωσιάσει" τον Ταγίπ Ερντογάν με τη...διπλωματική του ευελιξία, με βαρύφορτη την ατζέντα των συζητήσεων με τον Τούρκο πρόεδρο και τον πρωθυπουργό, για το επίμαχο θέμα των προσφύγων, υπό τη σκιά μάλιστα της επίθεσης στο Παρίσι, όπως και για την επανεκκίνηση των διευρενητικών επαφών στο Αιγαίο και φυσικά για το Κυπριακό, ξεκίνησε ήδη η εβδομάδα για την κυβέρνηση...
Αν τώρα ο Ταγίπ Ερντογάν "εντυπωσιαστεί" από τη...διπλωματική ευελιξία του Αλέξη Τσίπρα, γνωρίζοντας μάλιστα τη μόνιμη καχεξία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, είναι όντως θέμα για διερεύνηση της εγκεφαλικής λειτουργίας των εγχώριων τσαρλατάνων της πολιτικής ντεκαντέτσιας.
Για κάθε σκεπτόμενο πολίτη, ο οποίος αηδιασμένος παρακολουθεί την πολιτική βλακεία και ανικανότητα, με τη θρασεία τόλμη των πολιτικών και την ανερμάτιστη λογική, προτιμώντας την αποξένωση και τη μόνωση απ' όλα εκείνα που του προξενούν νέκρωση πνευματική, του του λιγοστεύει τον τάραχο των παθών, την άσκηση του νου, διατηρώντας ωστόσο στον ιστορικό χρόνο τος πολυώνυμες αμφιβολίες του για τις αυθεντίες, τις εξουσίες, τις μαρτυρίες και τις δήθεν πολιτικές πρωτοβουλίες και προσπάθειες, η απόφαση να γίνει "εγκόσμιος αναχωρητής" είναι η πλέον ενδεδειγμένη...
Τα τελευταία ιδίως χρόνια οι Ελληνες ακολουθούν τα ίχνη των πεθαμένων Σισύφων, ανεβάζοντας την πέτρα στο βουνό κατά την επιθυμία των εκάστοτε κυβερνώντων, άλλοτε υποχωρούντες ενώπιον της αυταρχικής πολιτικής κι άλλοτε ολισθαίνοντες στην προσδοκία που με τρόπο έντεχνο καλλιεργείται από τα κυβερνητικά φερέφωνα και το διάλληλο κύκλο της παραπλανητικής ενημέρωσης.
Τα πεθαμένα όνειρα του Ελληνισμού δεν του επιτρέπουν να ακούσει για ποιον κτυπάει η καμπάνα. Αυτή η καμπάνα της Ρωμιοσύνης που για μια ακόμη φορά ηχεί λυπητερά και πένθιμα, ενώ οι επιτήδειοι της σημερινής των κυβέρνησης των ασύστολων ψεμάτων, την παρουσιάζουν ενίοτε σαν αναστάσιμο παιάνα.
Κι ας γκρεμίζονται όλα. Κι ας οδηγούνται οι Ελληνες, ως κουρασμένοι στρατοκόποι προς του Πουθενά, με το " ομπρός της γης οι κολασμένοι". Κι ας ηχούν τα δελφικά μηνύματα εκ Δυσμών και εξ' Ανατολών "ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην", οι κυβερνώντες της εξαθλιωμένης και κατακερματισμένης Αριστεράς, κτίζουν στην άμμο, προς δόξαν της καπιταλιστικής αντίληψης των προνομιούχων αριστερών, των γνωστών και μη εξαιρετέων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και φυσικά των δανειστών.
Γνωρίζουν άλλωστε ότι η επανάσταση έχει πεθάνει προ πολλού. Ακόμη και οι λάτρεις της πρώην μούμιας του Κρεμλίνου, το ΚΚΕ ή ο δογματικός ρομαντισμός της ευρύτερης Αριστεράς, είναι συνήθως χιμαιρικός και πλαστικοποιημένος.
Καμία πολιτική βλακείας και ανικανότητας όμως, όσο κι αν μετασχηματίζεται και ενσωματώνει νέους στόχους, δεν μπορεί να κονιορτοποιήσει το αυτονόητο: Οτι πορίζει στην ανθρώπινη σκέψη οδυνηρή εμπειρία και δεν οδηγεί στην ιστορική σύλληψη της κοινωνίας. Για΄τι η ιστορική σύλληψη, που συνδέεται άρρηκτα με το μέλλον της κοινωνίας, αποτελεί έργο συλλογικότητας. και προέρχεται από τον κάματο και από τον έντονο προβληματισμό ισχυρών συνειδήσεων...
Πολιτική βλακεία και ανικανότητα με θύμα τη λογική. Μια μορφή "δράσης" χαρακτηριστική των ηγετίσκων, οι οποίοι με ελαφρά τη καρδία στερούν μαζικά την αξιοπρέπεια των πολιτών. Με αντιδράσεις που καταδείχνουν ναρκισσιστική αναζήτηση μιας κυρίαρχης εικόνας του Εγώ. Πολιτικοί απαίδευτοι και πνευματικά ακαλλιέργητοι, καταπιεσμεσμένοι από χρόνια στις πρωταρχικές βιολογικές τους ανάγκες.
Αναφροδιασιακοί της πολιτικής. Με την ανακολουθία στις αποφάσεις τους να συναγωνίζεται την αλαζονεία τους. Στο τέλος όμως οι ηγετίσκοι αυτού του βεληνεκούς, γραβατωμένοι ή αγραβάτωτοι, περνούν από την εσωτερική αλαζονεία και την κατάρρευση στην εξωτερική γελοιοποίηση!..