Η "διάσωση" της Ελλάδας, όπως την παρουσιάζουν οι "πινόκιο" της κυβερνητικής πλειοψηφίας και οι "αμνήμονες" της αντιπολίτευσης, με την καισαροπαπική λογική τους, όλοι αυτοί οι "παραγωγοί" αξιοπρόσεκτων μεγεθών και σχημάτων πολιτικού ψεύδους, χωρίς μάλιστα κάποιο εμβόλιμο συναίσθημα, δεν είναι απλώς ένα χιλιαστικό όραμα, αλλά και μια εκπτωχευτική για τους πολίτες ουτοπία...
Η σημερινή πολιτική αυθεντία στην Ελλάδα, με μια κυβέρνηση που πορεύεται χωρίς πυξίδα και υποταγμένη στη λογική του "όψιμου" ευκαιριακού της έρωτα με την εξουσία, συνθέτει ένα θρασύ, θα έλεγα βλάσφημο και δυναμικό πιστεύω, που εκμεταλλεύεται, απαρνιέται, παρωδεί και χρησιμοποιεί ή και καταχράται οτιδήποτε είχε επινοήσει, καθιερώσει και ίσως τιμήσει η πολιτική δημοκρατία σε παρελθόντες χρόνους.
Προσπαθούν οι "αυθεντίες"της πολιτικής να πείσουν την κοινωνία ακόμη και για την έσχατη βεβαιότητα του Τίποτα και να του προσδώσουν ιδιότητες τέτοιες, έτσι ώστε να διαμορφώνει προσδοκίες.
Η σημερινή πολιτική αυθεντία, ωστόσο, δεν μπορεί να βρει "σωτηρία" στα σχήματα, τους λεκτικούς ακροβατισμούς, τις θεωρητικές προσεγγίσεις και τις ξεπερασμένες ιδέες. Για τους σκεπτόμενους πολίτες, τους ρεαλιστές και ορθολογικούς, που γεωμετρούν τα μεγάλα στίγματα της ανθρωπιάς των προσώπων και των σημάτων της κοινωνικής καθημερινότητας, η πολιτική αυθεντία όπως εκδιπλώνεται μ' όλα τα δομικά χαρακτηριστικά της υποκριτικής αναίδειας, αξίζει χλευασμού...
Γιατί, για όσους επιμένουν να σκέπτονται και να αντιδρούν, κι ας συλλαμβάνουν συχνά εαυτούς να μονομαχούν με τις χίμαιρες, κανένα λάλημα πετεινού δεν απελπίζει την αγρύπνια της εξωτερικής τους όρασης. Και δεν τους τρομάζουν οι δικτάτορες των αριθμών και της παραγωγής πολιτικών ψεμάτων, οι οποίοι ως "χαρισματούχοι" ομολογητές του κοινωνικού θανάτου και της "σκελετοποίησης" των ελπίδων του λαού, ληστεύουν ταυτόχρονα και κάθε προοπτική αυτής της χώρας.
Το πρόβλημα είναι τόσο επίκαιρο και επιτακτικό, όσο ζωτικό και καυστικό, επειδή η ασθένεια του πολιτικού μας συστήματος δια της αυθεντολογίας, παρέσυρε και παρασύρει στη "δουλεία" και την τυραννία. Δεν έχει σημασία αν ο όρος "αυθεντία", προηγείται ή έπεται στη γέννεση του όρου "ελευθερία". Συναντώνται και συνυπάρχουν στον όρο "δημοκρατία".
Για την ελληνική κοινωνία, η πολιτική αυθεντία τν τελευταίων χρόνων ιδίως, συνιστά μια "τραγωδία", που δεν έχει στόχο να πετύχει μια ειδική κάθαρση των συναισθημάτων μας, όπως συμβαίνει στην αρχαία τραγωδία, αλλά συγκροτεί την κοροιδία, την απάτη και την έωλη κοινωνική προσδοκία.
Η διαφορά μας ως μια σκληρά χειμαζόμενη κοινωνία πολιτών από τον Φαουστικό τύπο της Αναγέννησης που πάσχιζε να συνταιριάσει την αποκάλυψη με την εμπειρική αλήθεια, είναι απλή. Η οδυνηρή εμπειρική μας πραγματικότητα αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός, ενώ η αποκάλυψη δεν αποτελεί πια ούτε συζητήσιμη υπόθεση.
Είναι ένα όμορφο ίσως "παραμύθι", που στηρίζεται σε αθέμελες επινοήσεις των πολιτικών της "αυθεντίας" ή και σε αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων...