Το άναμμα ενός απλού πυρείου, κοινώς σπίρτου, στα χέρια ανθρώπων με αιματηρή διαδρομή και με όχημα την ιδεοληπτική τους σύγχυση ή και τον ωφελιμισμό τους, μπορεί να αποδειχθεί πυροδοτική θρυαλλίς με εκρηξιγενείς αντιδράσεις και καταστάσεις...
Η υπόθεση της τρομοκρατίας αφορά όλους μας. Ο φόνος και η διαλεκτική του τρόμου, οι "θεόπνευστοι", οι "εμπνευσμένοι", οι κάτοχοι της "απόλυτης αλήθειας", που διατάζουν την ώρα της χώνεψης το φόνο χιλιάδων ανθρώπων και ύστερα δοξολογούν τον θεό τους, όπως λέει ο Βολταίρος στο Μικρομέγα, αφορά όλους μας!
Τι κάνει τους "φιλήσυχους" ανθρώπους, τους καλούς οικογενειάρχες , τους καλούς γιούς, τρομοκράτες; Επιθετικά ορμέμφυτα που ξεκινούν από μια σκοτεινή αίσθηση ανικανοποίητου, ενστικτώδεις τάσεις καταστροφής και θανάτου, τάση για δύναμη, ναρκισσιστική αναζήτηση μιας κυρίαρχης εικόνας του Εγώ μέσα στην αλλοτρίωση, ανικανοποίητη επιθυμία οργασμού για ιρασιοναλιστική ψυχική δομή του μέσου ανθρώπου, καταπιεσμένου επί αιώνες στις πρωταρχικές του ανάγκες, θρησκευτική και ιδεολογική αποβλάκωση.
Αφήνουμε τους ψυχολόγους να ψαχουλεύουν στο σκοτεινό υπόγειο...
Στην τρομοκρατία η ιστορία υποχωρεί αφήνοντας τη θέση της στην τραγωδία.
Σ' όλες τις τρομοκρατίες γίνεται το ίδιο. Και ο αδαής ανώνυμος τρομοκράτης είναι ντεσπεράντος, επομένως προκαταβολικά ηττημένος που ανταλλάσσει θάνατο με θάνατο.
Και ανοχή στην τρομοκρατία δεν δικαιολογείται. Η ανοχή αποτελεί το πρώτο στάδιο για άλλες ανοχές, συναφείς με την κατάργηση της δημοκρατίας. Την ηρωποίηση της βίας για τη διάβρωση της δημοκρατικής και κοινωνικής συνείδησης.