Μπροστά σ' ένα σύμπαν που η άγνοια και η αγωνία μας το θέλουν κόσμο, μια "ενημερωμένη" συνείδηση επιχειρεί να βρει το μυστικό υπαρξιακό πυρήνα, το σημείο του ανθρώπου. Αυτός ο κύκλος θανάτου και γένεσης, που μας περιέχει, ενώ φαίνεται αντιθετικός είναι ωστόσο κύκλος, είναι ένα τι, απειλή και ζωοδότης του ανθρώπου ταυτόχρονα.
Οι τρόμοι μας είναι μέρος της διαδικασίας,που μας υπερβαίνει από άποψη του σύμπαντος,που υποτάσσεται από την άποψη της ευθύνης. Είναι ζήτημα χρονικού μέτρου.
Καθώς μάλιστα η γνωστική και πάσχουσα συνείδηση αφανίζεται διαπορούσα, ο άνθρωπος από τη στάση του, στάση απελπισμένης συνείδησης, ξεκινάει από την ανάγκη να διεκδικεί το πρόσωπό του κάθε στιγμή. Το πρόσωπό του όμως μονάχα κάποιες στιγμές είναι δικό του. Εχει να κάνει με τη "στιγμή" που σχετίζεται με την ανάληψη της ευθύνης μας, που καθρεπτίζεται και στα μάτια του εικονιζόμενου κοριτσιού...
Γιατί ο άνθρωπος συνήθως συναπαντά την απουσία του στην αποκτήνωση και τη γέννησή του στο θάνατο της πλαστότητας. Κι αυτή η στάση του ανθρώπου, η δική μας στάση, στάση τόσο ελλείπουσα,μαςοδηγεί όχι βέβαια στο βάθρο της ματαιοδοξίας σ' όλες τις εκφράσεις της, αλλά στο σταυρό της οδύνης και της ακεραιότητας. Και θέτει σ' όλους μας το στόχο: Οχι πια ωραίες και επιχρυσωμένες κουβέντες και δήθεν αισθήματα ενοχής, αλλά ευθύνη!..
Ας παύσουμε να είμαστε εύθραστοι ερασιτέχνες της εξομολόγησης!..
Ευλογημένη η βασιλεία του στεναγμού, λένε κάποιοι. Και πολλοί περισσότεροι που δεν διστάζουν να πλαγιάσουν με το διάολο και με το δόκτορα Φάουστ σ'όλες τις κλίνες των ωραίων εμπαιγμάτων, συμβιώνουν "αρμονικά" με το μαύρο όραμα που οι ίδιοι οικοδόμησαν.
Το όραμα του θανάτου σαν κόσμου και του κόσμου του θανάτου. Μόνο η στιγμή που ζούμε υπάρχει γι' αυτούς. Κι αυτή σαν κάτι φευγαλέο. Μόνο το χρόνο που ρέει από μέσα μας αισθανόμαστε, υποστηρίζουν επίμονα...
Οπως σημασία έχει η ικανότητα του ανθρώπου να γεύεται το κακό, αλλά και να μαθαίνει ενδόμυχα πως να το αντιμετωπίζει, ολοκληρώνοντας τη δική του οντότητα και διπλή φύση, αγαθός και κακός, με τη βιβλική τους έννοια.
Η έκφραση των παραπάνω ενδόμυχων σκέψεων, με φόντο τα θλιμμένα μάτια του κοριτσιού της προσφυγικής λαίλαπας, η συμμετοχή μας σε μια συμπαντική προβληματική, συγκρούεται εξ' αντικειμένου με την απτή πραγματικότητα, με την "ελαφρότητα" που συστηματικά καλλιεργείται στην ελληνική κοινωνία. Συγκρούεται με την ενέργεια και τον παρόντα χρόνο.
Και το αίσθημα της μετάληψης στοιχείων μυστικισμού που τον γράφοντα δεν αφήνουν αδιάφορο, μπορεί να προσκρούουν στην 'ειρωνεία" του ωχαδερφισμού κάποιων. Ανήκω ωστόσο σ' εκείνους που πιστεύουν ότι η γραφίδα δεν πρέπει να περιορίζεται σε μια πρωτογενή καταχώρηση των δεδομένων της αίσθησης. Και, οπωσδήποτε, η πραγματικότητα πρέπει να υποβάλλεται στην επεξεργασία ενός δευτερογενούς συστήματος σήμανσης.