Ένας από τους βασικούς λόγους που φρόντισαν να μην μάθουμε την ιστορία μας, είναι για να θεωρούμε ως πρότυπο την μετριότητα και να συμβιβάζομαστε με τους κακούς διαχειριστές της εξουσίας, αφού το πρότυπο, η μετριότητα, είναι δύσκολο να βρεθεί.
Το κράτος μπορούσε να ήταν διαφορετικό, η αρχή ήταν καλή...
Πρώτος υπουργός οικονομικών ήταν ο Ιωάννης Δόμπολης.
Γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη αλλά η καταγωγή του ήταν από την Ήπειρο.
Το 1814 έγινε ταμίας της «Φιλόμουσου Εταιρείας» που είχε ιδρυθεί στην Βιέννη από τον Ιωάννη Καποδίστρια για να σπουδάζουν οι νέοι Έλληνες σε Ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, αλλά και για να ενημερώνει την Ευρώπη για το δίκιο του Έλληνικού λαού.
Γράφει η Ρωξάνα Στούρτζα, καταγόμενη από ισχυρή οικογένεια και ένα από τα πιο ενεργά μέλη της Φιλόμουσου Εταιρείας
«Το πιο σπουδαίο αποτέλεσμα ήταν ότι υπενθυμίσαμε στην συγκεντρωμένη στην Βιέννη επίσημη Ευρώπη, την ύπαρξη ενός δυστυχούς έθνους που στέναζε κάτω από τον βάρβαρο ζυγό, που το ευγενές του όνομα είχε χαραχθεί βαθιά στο πέρασμα των αιώνων και που ζητούσε εναγωνίως να λάβει πάλι την θέση που δικαιωματικά του ανήκε, μέσα στις τάξεις του Ευρωπαικού Πολιτισμού.»
Κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν η επανάσταση του 1821 και η συμβολή των Ελλήνων του εξωτερικού καθοριστική. Δεν τους έδωσε κάτι το υπόδουλο έθνος, ήταν κομμάτι του και το ήξεραν και το ένοιωθαν και θεωρούσαν χρέος την Ελευθερία του.
Το 1828, μετά την εκλογή του Ιωάννη Καποδίστρια ως κυβερνήτη, ο Ιωάννης Δόμπολης ήρθε μαζί του και διορίζεται διαδοχικά στις θέσεις του Γενικού Ταμία της Ελλάδας, μέλος της επί οικονομίας επιτροπής και πρόβουλος οικονομίας.
Δεν καταδέχεται να βάλει ούτε δεκάρα στην τσέπη του. Πως θα μπορούσε άλλωστε ο οποιοσδήποτε, όχι ως πατριώτης, ως απλός ανθρωπιστής, να πάρει χρήματα όταν δεν είχε πρόβλημα επιβίωσης... έτσι σκέπτονταν και έτσι ένοιωθαν τότε...
Όχι μόνο λοιπόν δεν βάζει χρήματα στην τσέπη του από το έθνος, δίνει κι όλας για την ίδρυση της Εθνικής χρηματιστηριακής τράπεζας, της πρώτης Ελληνικής τράπεζας, η οποία μάλιστα –και αυτή- έδινε χρήματα στο κράτος, δεν έπαιρνε, ενώ με την διαθήκη του, αφήνει χρήματα για να ιδρυθεί πανεπιστήμιο με τον τίτλο Καποδιστριακό στα Γιάννενα ή στην πρωτεύουσα του Ελληνικού βασιλείου.
Επειδή υπήρχε το Εθνικό Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, έγιναν δύο πανεπιστήμια, με το Καποδιστριακό να περιλαμβάνει τις θεωρητικές σχολές.
Δύο πανεπιστήμια με κοινή διεύθυνση αλλά διαφορετική νομική προσωπικότητα.
Το 1932 τα δυο ιδρύματα συγχωνεύτηκαν σε ένα.
Ηθικά πλεονεκτήματα κερδίζονται από τις πράξεις, όχι τις ιδεολογίες.
Ναι, υπήρξαν κάποτε εύποροι που ήταν και πατριώτες και ανθρωπιστές, γιατί αυτά τα δύο πάνε μαζί.
Μόνο αν αγαπάς τον τόπο σου και τους συνανθρώπους σου μπορείς να αγαπάς και τους άλλους ανθρώπους και τους τόπους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πήραν δημόσια έργα, δεν κερδοσκόπησαν στην πλάτη του λαού και μετά αυτοβαυκαλίζονταν ότι ήταν ανθρωπιστές, επειδή τον μετέτρεψαν σε ζητιάνο και δεν τον σκότωσαν απευθείας.
Ο Δόμπολης -και δεν ήταν ο μόνος- προσπάθησε πρώτα, μέσω της Φιλομούσου εταιρείας, να μαθευτεί η ιστορία αυτού του Έθνους και μετά αγωνίστηκε για να το βοηθήσει να χτίσει Κράτος από τα ερείπια.
Κάποτε είχαμε υπουργό το Δόμπολη...
Αυτό πρέπει να είναι η επιδίωξη και το μέτρο σύγκρισης για να ξαναποκτήσουμε ή μάλλον για να αποκτήσουμε, το κράτος που ξεκίνησε να φτιάξει ο Καποδίστριας αλλά δεν τον άφησαν.