ΟΧΙ, μόνον επί της ιστοριογραφίας μπορεί να γίνει κάποια εργασία. Με την βοήθεια βέβαια πάντοτε των εξειδικευμένων ειδικών του είδους, ήτοι επιστημόνων που επεξεργάζονται την ιστοριογραφία, χωρίς όμως, π.χ., να μένουν δογματικά κολλημένοι στη ιστοριογραφία του Κωνσταντίνου Παπαρηγοπούλου, αλλά που εκ παραλλήλου επίσης μελετούν, πάλι π.χ., την ιστοριογραφία του Κωνσταντίνου Σάθα.
Και πλην της καθαρής ιστοριογραφίας, που αφορά στην ιστορία των επιφανών ανδρών και γυναικών, όπως και την ιστορία των κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικών τάσεων της κάθε εποχής, που δημιουργούν τις επιφανείς γυναίκες και τους με τόσο κλέος άνδρες, επίσης είναι οι ιστοριογραφίες της αρχαιολογίας, της φιλοσοφίας και της τέχνης, όπως επίσης και οι ιστοριογραφίες των πολλαπλών σήμερα επιστημών, όπως είναι π.χ., οι ιστοριογραφίες της βιολογίας, των μαθηματικών και της φυσικής. Και όσο περισσότερες ιστοριογραφίες συμβουλεύονται οι εξειδικευμένοι ειδικοί του είδους, τόσο περισσότερο εμπλουτίζονται τα νοητικά μας πρότυπα, που αφορούν στην ιστορία, μέσω μιας διαλεκτικής διαδικασίας πολλαπλών προοπτικών.
Βλέπεις, η ελληνική Αλήθεια, π.χ., η θεά Αλήθεια του Παρμενίδου, απολύτως εμπεριέχει την αβεβαιότητα. Όμως η ρωμαϊκή Veritas, που ΔΕΝ είναι η θεά truth, αλλά είναι η θεά ΤΗΣ truth, την οποία το απολυταρχικό καθεστώς, της ενάντια στην φύση εξουσίας, ιστορικά μας επιβάλλει δια πυρός και σιδήρου, κάκιστα υπονοεί μια απολύτως πλασματική βεβαιότητα.