Στην πορεία της 12ης Νοεμβρίου υπήρξα μάρτυρας ενός θλιβερού περιστατικού. Η πορεία εν μέσω μικροεπεισοδίων περνούσε μπροστά από το προαύλιο της βουλής, όπου κάποιοι διαδηλωτές είχαν υψώσει μια ελληνική σημαία. Την ώρα που περνούσε μια ομάδα αναρχικών η ελληνική σημαία μετατράπηκε σε κόκκινο πανί. Με μανία έτρεξαν και την κατέβασαν φωνάζοντας στους άλλους διαδηλωτές, που την είχαν υψώσει, «Φασίστες!»… Επακολούθησε μια μικροσυμπλοκή, όπου έλαβε χώρα και ο εξής διάλογος: «Είσαι Φασίστας!», είπε ένας αναρχικός σε έναν διαδηλωτή… «είμαι Έλληνας! Όχι φασίστας», απάντησε ο διαδηλωτής για να ακολουθήσει η εξής απάντηση του αναρχικού: «Δεν είμαι Έλληνας, είμαι εργάτης…». Οι αναρχικοί αποχωρούσαν φωνάζοντας το σύνθημα «…στην εθνική ενότητα είμαστε προδότες».
Αυτό το «αθώο» περιστατικό, οφείλω να ομολογήσω τουλάχιστον από όσα υπέπεσαν στην αντίληψή μου, υπήρξε αυτοσυγκράτηση και δεν είχαμε κάποιον τραυματισμό, κρύβει μια πολύ σοβαρή συζήτηση για το έθνος και την παγκοσμιοποίηση, όπως και για τον πατριωτισμό και το διεθνισμό. Αυτό το «αθώο» περιστατικό επίσης μπορεί να έχει πραγματικά καταστροφικές συνέπειες για τη δημιουργία ενός μαζικού λαϊκού κινήματος αντίστασης, στρέφοντας τον οποιοδήποτε πολίτη, που έχει κάθε δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας - όπως ο έτερος διαδηλωτής έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχικός - στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής.
Αρχικά ας δούμε μερικά αποσπάσματα από μερικά έργα του θεωρητικού του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν: «…Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή… (Άπαντα Μιχαήλ Μπακούνιν, εκδόσεις Πλέθρον). Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης. Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδα. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα (Γράμματα για τον Πατριωτισμό).
Ας βγάλουμε λοιπόν κάποια συμπεράσματα με βάση το περιστατικό που σας διηγήθηκα και τα λεγόμενα του Μπακούνιν. Η ταύτιση μέρους του αναρχικού χώρου, του πατριώτη με τον φασίστα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Μπακούνιν είναι φασίστας! (καλό ε;) Επίσης ο διαδηλωτής που έσκισε την ελληνική σημαία είναι ένας πραγματικός αναρχικός ενώ ο θεωρητικός του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν είναι ένας φασίστας. Όπως επίσης με τη λογική των συνθημάτων, που έχουν δημιουργήσει τη σύγχρονη νεοελληνική αντίληψη περί αναρχίας και όχι μέσω μιας επίπονης μελέτης των θεωρητικών του χώρου πραγματικοί επαναστάτες είναι αυτοί που δηλώνουν απάτριδες και όχι ο Μπακούνιν, που θεωρεί την πατρίδα ως αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα… Επίσης όποιος είναι Έλληνας είναι φασίστας (μικρή σημασία έχει ότι όταν η μια ευρωπαϊκή χώρα μετά την άλλη παραδινόντουσαν στους Ναζί, οι Έλληνες αντιστάθηκαν πληρώνοντας βαρύτατο τίμημα). Τέλος όποιος είναι εργάτης είναι και επαναστάτης (μικρή σημασία έχει ότι οι Αμερικανοί στρατιώτες, που πολεμούν σε ολόκληρο τον κόσμο προέρχονται από την εργατική τάξη ή το ότι οι εργάτες πολλές φορές στην ιστορία αποτελούν τη δεξαμενή των φασιστών).
Όμως πέρα από την κωμική πλευρά του θέματος υπάρχει και μια τραγική πλευρά. Αν ο χώρος της Αριστεράς δεν προστατεύσει την έννοια του έθνους και της πατρίδας, τότε αυτοί, που θα το κάνουν θα είναι οι φασίστες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη, η οποία μαστίζεται από μεγάλες ανισότητες, κερδισμένοι βγαίνουν και οι φασίστες, το οποίο φασιστικό φαινόμενο, αν ακολουθήσουν και άλλες προδοσίες από αριστερές κυβερνήσεις, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μη αναστρέψιμο.
Θεωρώ ότι o χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Η ιστορία δεν μας περιμένει. Όσοι «Μαύροι Δεκέμβρηδες» κι αν έρθουν δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα, αν δεν απαντήσουμε σε πρακτικά θέματα και αν δεν γίνει πράξη μια αντιεραρχική οργανωτική δομή η οποία θα εγγυάται την πραγματική δημοκρατία. Όσες τράπεζες κι αν καούν, όσες βιτρίνες κι αν σπάσουν, όσες διαδηλώσεις κι αν γίνουν δε θα φέρουν καμία αλλαγή, αν δεν απαντήσουμε στο ερώτημα τί πατρίδα θέλουμε και στο πως θα οργανώσουμε την αντίστασή μας.
Η αυτοοργάνωση είναι μια πολύ όμορφη λέξη, αλλά η πραγματοποίησή της σε εθνικό επίπεδο είναι ένα πολύπλοκο εγχείρημα. Άλλο αυτοοργάνωση μιας κατάληψης και άλλο αυτοοργάνωση μιας ολόκληρης χώρας. Ζητήματα όπως το τι μπορεί να παράγει αυτή η χώρα, πως θα αποκτήσει διατροφική αυτάρκεια, τι είδους παραγωγικό μοντέλο θα ακολουθήσει, ποιο θα είναι το όραμα του έθνους, πως θα οργανώσουμε την αντίστασή μας, όπως και οι σχέσεις της Ελλάδας με τις υπόλοιπες χώρες, είναι συζητήσεις οι οποίες δεν πρέπει να αποφεύγονται. Έχει έρθει η ώρα να βάλουμε το δάχτυλό μας επί τον τύπον των ήλων.
Καλώς ή κακώς το κομμάτι της νεολαίας και του υπόλοιπου λαού, που δαπανά χρόνο για να υπερασπίζεται εργαζομένους που απολύονται και γενικότερα συμπολίτες μας, που έχουν πληγεί από την κρίση αλλά και να συμμετέχει σε συλλογικές διαδικασίες προέρχεται από τον ευρύτερο πολιτικό χώρο της αριστεράς. Όμως αν αυτός ο πολιτικός χώρος δεν κατανοήσει την ανάγκη της συμπόρευσης του πατριωτισμού με το διεθνισμού δεν θα μπορέσει ποτέ να αναδειχθεί σε πρωτοπορία ενός μαζικού λαϊκού κινήματος. Αντίθετα θα αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα.
Αυτή η αλλαγή πρέπει να πραγματοποιηθεί αρκετά γρήγορα μιας και δεν έχουμε «άπειρο» χρόνο. Η νεολαία είναι εκείνη, που πρέπει να αμφισβητήσει τις ιδεοληψίες των κάθε λογής «Πατερούληδων» της αριστεράς, που πρωταγωνιστούν τα τελευταία τριάντα χρόνια στο χώρο της αριστεράς, παριστάνοντας τους ηγέτες, καθώς και την πολυδιάσπαση σε επαναστατικά καπετανάτα, που επιτρέπει τον αποκλεισμού των ανένταχτων αγωνιστών από τη συνδιαμόρφωση και τη λήψη αποφάσεων, μετατρέποντας την αριστερά σε υπόθεση μιας «επαναστατικής κάστας», στείρα από πραγματικά ριζοσπαστικές ιδέες.
Ας μη ξεχνάμε τα λόγια του Σαιν Ζυστ: «Σε καιρούς ανανέωσης ότι δεν είναι νέο είναι και ολέθριο».