Ο σύριος στρατιώτης στέκεται όρθιος με ένα ύφος ευγνωμοσύνης και ξεγνοιασιάς έστω και για λίγο. Δύο και μισό έτη, 913 ημέρες πολιορκίας με μόνη βοήθεια από τα ελικόπτερα.
Για να το αναλογιστούμε λίγο. Μερικές εκατοντάδες ψυχές, αμούστακα παιδιά οι περισσότεροι, βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στη μέση του κυκλώνα. Περικυκλωμένοι από αγριανθρώπους, από αλλοδαπά αποβράσματα που έσπευσαν στη μάνα Συρία να πιουν, να βιάσουν, να λεηλατήσουν, να αρπάξουν, να σκοτώσουν.
Κι αυτά τα παιδιά; Τι να σκέπτονταν άραγε όλο αυτό το χρονικό διάστημα;
Όλοι θυμούνται τους συναδέρφους τους πριν από 14 μήνες στην Τάμπακα, όταν η εγκατάλειψη της βάσης έγινε αντιληπτή λίγο πριν ολοκληρωθεί και οι τελευταίοι 200-250 στρατιώτες αιχμαλωτίστηκαν, κι ένας Θεός μόνο γνωρίζει τι απέγιναν.
Κι αν εκαλούντο να εγκαταλείψουν; Κι αν κάτι στράβωνε; Κι αν εκείνοι οι σατανάδες κατάφερναν με κάποιον αναλώσιμο αυτοδιαμελιζόμενο να εισχωρήσουν;
Η κυβέρνηση προτίμησε να κρατήσει τα αστικά κέντρα και μαζί με αυτά τον πληθυσμό της χώρας. Οι σύγχρονοι Διγενήδες απέμειναν στις μακρινές γωνιές της Συρίας να υψώνουν τη σημαία τους θυμίζοντας σε όλους σε ποιον ανήκει αυτή η γη.
Όμως τελικά φύσηξε καθαρός αέρας και οι φόβοι εξαφανίστηκαν. Ο ήρωάς μας στέκεται όρθιος σε μια στάση ευχαριστίας αλλά και προσπάθειας να ζήσει αυτή τη στιγμή της απόλυτης ελευθερίας κι ανακούφισης.
Το τελευταίο οχυρό μετατρέπεται τώρα σε ορμητήριο απελευθέρωσης. Η Συρία μπορεί να είναι μια μουσουλμανική κατά βάση χώρα, όμως ο Θεός την αγαπάει γιατί πάντα Τον σεβάστηκε, γιατί είναι ζωντανό κειμήλιό Του και μέσα από αυτή προσφέρει καθημερινά μαθήματα σε όλη την ανθρωπότητα.
Κι όταν κάποια στιγμή τελειώσει αυτός ο πόλεμος, ευχή μας σύντομα, αυτή η χώρα δε θα είναι διαλυμένη. Έχει ένα δυνατό λαό, αυτόν που δεν την εγκατέλειψε και την κρατά όρθια.