Πολλοί υποστηρικτές της υποτιθέμενης Ελληνοτουρκικής φιλίας, θέλοντας να υποτιμήσουν την γενοκτονία του Ποντιακού, του Μικρασιατικού Ελληνισμού και του Ελληνισμού της Ανατολικής Θράκης, μιλάνε για ένα εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Τούρκων εναντίον των ξένων, συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων, ξεχνώντας φυσικά ότι η Μικρά Ασία δεν ήταν Τουρκική.
Γηγενείς λαοί ζούσαν για χιλιάδες χρόνια στο έδαφος της Μικράς Ασίας πριν εμφανιστούν οι Τούρκοι τον 11ο αιώνα μχ.
Η οργανωμένη μετακίνηση των Ελλήνων χρονολογείται από το 1100 πχ. ως το 700 πχ. όταν οι Αιολείς ίδρυσαν την Αιολίδα και οι Ίωνες την Ιωνία στο κεντρικό τμήμα των παραλίων της Μικράς Ασίας.
Ο χρονογράφος Ερατοσθένης τοποθετεί την μετανάστευση των Ιώνων 140 χρόνια μετά την πτώση της Τροίας.
Σήμερα είναι παραδεκτό ότι η μετακίνηση διήρκησε πάνω από δύο αιώνες. Οι Δωριείς ήταν το τελευταίο από τα Ελληνικά φύλλα.
Το ότι η Μικρά Ασία και ο Πόντος δεν ήταν ανήκαν στην Τουρκία, φαίνεται από το κείμενο για τους όρους της αυτονομίας του Πόντου, που υπέγραψαν το 1919 ο μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος και ο βαλής Τραπεζούντας Σουλεϊμάν Νετζμή Βέη, το οποίο μιλούσε για ισοπολιτεία των κατοίκων του, και αναφερόταν σε Έλληνες και μουσουλμάνους... και όχι Τούρκους.
Ο Κεμάλ ήταν ένας στυγνός δικτάτορας.
Από το 1923 ως το 1950 η Τουρκική δημοκρατία είχε μόνο δύο προέδρους, τον Κεμάλ και τον Ισμέτ Ιονού.
Ο Νόμος που ανακήρυξε την Τουρκία ως δημοκρατία (τυπικά), ενίσχυσε την εκτελεστική εξουσία που συγκεντρώθηκε στα χέρια ενός ανθρώπου -του προέδρου- υποβιβάζοντας στην ουσία τον ρόλο του κοινοβουλίου στον οποίο λογοδοτούσαν οι υπουργοί μέχρι τότε.
Το 1924 ιδρύθηκε το ‘‘προοδευτικό ρεπουμπλικανικό κόμμα’’ από στρατιωτικούς που είχαν διαφωνήσει με τον τρόπο που η Τουρκία ανακηρύχθηκε δημοκρατία, το οποίο τέθηκε εκτός νόμου, τον Ιούνιο του 1925.
Αργότερα, ο Κεμάλ ζήτησε από φίλο του να συγκροτήσει μια πλασματική αντιπολίτευση και έτσι το 1930 ιδρύθηκε το ‘‘ελεύθερο ρεπουμπλικανικό κόμμα’’ από το οποίο όμως αργότερα ο Κεμάλ απέσυρε την υποστήριξη του και έτσι ακόμα και αυτή η επιφανειακή αντιπολίτευση διαλύθηκε.
Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 30 η άσκηση πολλών επαγγελμάτων δεν επιτρεπόταν στους μη Τούρκους, όπως αυτό του γιατρού.
Νόμος καθιστούσε υποχρεωτικό το πηλίκιο ή το καπέλο αντί για το φέσι.
Ήδη από την αρχή, οι νεότουρκοι αντιμετώπιζαν τον λαό με υπεροψία, η έννοια Τούρκος ήταν απαξιωμένη εντελώς από τους Οθωμανούς και δύσκολα μπορούσε να γίνει συνδετικός κρίκος, γιαυτό ο Ισμέτ Ιονού είχε πει σε νέους αξιωματικούς ότι... ακόμα και ο λαός είναι εχθρός.
Οι νεότουρκοι δεν δίστασαν να κρεμάσουν και τους κύριους εκπροσώπους της εξέγερσης το 1909 εναντίον των νεότουρκων, να κηρύξουν παράνομη την αντιπολίτευση και να εκτελέσουν βασικά της στελέχη.
Αυτή την δημοκρατία ονειρεύονται οι οπαδοί της Ελληνοτουρκικής φιλίας...
Λογικό, βλέπουν τον λαό με την ίδια μεγαλοαστική υπεροψία με την οποία έβλεπαν οι νεότουρκοι τους λαούς της Ανατολίας.
Ξεφορτώθηκαν τους επικίνδυνους για την εξουσία, τους Έλληνες, Αρμένιους, Ασσύριους, επεδίωξαν την βίαιη Τουρκοποίηση των Κούρδων και των εναπομεινάντων Ποντίων.
Βασίστηκαν σε μια Τουρκική μειοψηφία και ονειρεύονταν ένωση των Τουρκικών λαών, αφού άδειασαν τις πατρίδες των λαών από τους κατοίκους τους.
Κάτι ανάλογο κάνει και σήμερα ο Ερντογάν.
Κανένας δεν είναι πιο φασίστας από τους ψευτοανθρωπιστές.
Κανένας δεν μισεί όλους τους λαούς περισσότερο από αυτούς που εξισώνουν και ονομάζουν αντιεθνικισμό την στήριξη κάθε ξένου εθνικισμού.
Κανένας δεν απειλεί περισσότερο την ειρήνη από αυτούς που προπαγανδίζουν μια ειρήνη βασισμένη στην μονόπλευρη λήθη.
Και αυτοί που κάνουν όλα τα παραπάνω είναι οι ‘‘ανθρωπιστές’’ στην Ελλάδα, από την εποχή του Σημίτη.
Και αυτοί που κάνουν όλα τα παραπάνω είναι ο λόγος που φτάσαμε εδώ.
Είναι η κυρίαρχη τάση στη διανόηση και γιαυτό μείναμε να ψάχνουμε πνευματικούς ηγέτες.