ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Κι ας σκεφτούμε, καθώς διατρέχουμε τα τελευταία 24ωρα του 2015, γιατί τούτη η χώρα του ήλιου "αναπνέει" ακόμα με την αναμονή του αναπόφευκτου και με το δέος των δυσβάστακτων όρων των μνημονίων. Ας αναρωτηθούμε αν τελικά η ελπίδα είναι για τους απομονωμένους της απελπισίας, που κάθονται κάτω από τον ίσκιο του ολέθρου, καθώς προβάλλεται από τα ανερεύνητα βάθη του μέλλοντος.
Κι ας σκεφτούμε, καθώς διατρέχουμε τα τελευταία 24ωρα του 2015, γιατί τούτη η χώρα του ήλιου "αναπνέει" ακόμα με την αναμονή του αναπόφευκτου και με το δέος των δυσβάστακτων όρων των μνημονίων. Ας αναρωτηθούμε αν τελικά η ελπίδα είναι για τους απομονωμένους της απελπισίας, που κάθονται κάτω από τον ίσκιο του ολέθρου, καθώς προβάλλεται από τα ανερεύνητα βάθη του μέλλοντος.
Ας μαζέψουμε τις μνήμες μας που έχουν σκορπίσει και πασχίζουν να περισυλλέξουν τα νήματα από κάποια παλιά βιώματα, κάποιες παλιές ιδέες και "μουχλιασμένες" προσδοκίες. Και με άπειρα τα νήματα που ξέφτισαν, με τις μνήμες να χάνονται ανάμεσα από τα θολά οράματα του νου, ας αναρωτηθούμε: Εχει η ελπίδα μέλλον;
Και για να ξεφύγουμε από τον ασφυκτικά περιορισμένο ελλαδικό χώρο, όπου η ελπίδα "αραχνιασμένη" αδυνατεί να αντιδράσει και στις πιο αισιόδοξες απαντήσεις υπάρχει κρυμμένος πίσω από τις λέξεις ο σκεπτικισμός, κοιτώντας όσο μας είναι δυνατό στη διαφάνεια των πραγμάτων και μέσα ακριβώς στο πλαίσιο της διαφάνεια αυτής, διακρίνουμε τα αμφίσημα και κακοήθη στίγματα που σχετίζονται με το ευρύτερο ερώτημα, αν ο κόσμος που ζούμε, έχει μέλλον...
Και μολονότι οι άνθρωποι μπροστά στις εξαιρετικά δύσκολες στιγμές ή τους επερχόμενους κινδύνους, εύκολα περιπίπτουν σ' ένα είδος υστερικής αδιαφορίας ή ακόμη και ευφορίας, την περίφημη Belle Indiference, διαισθάνονται τις "μυστικές βοές των γεγονότων που πλησιάζουν".
Η αλήθεια είναι ότι η ελπίδα ξεχνάει πάντα ότι είναι εύθραυστη και χρησιμεύει στο να γλυκαίνει την παρούσα ζωή μας,τη φανταστική μέλλουσα και το ωραίο παρελθόν. Η ελπίδα είναι ένα φάρμακο που έχουμε μέσα μας. Ο αυστηρός ορθολογισμός μας μάρανε αυτά που μας χάρισε η φύση. Απογυμνωθήκαμε, όπως ακριβώς απογυμνώνεται ένα έντομο, όταν του κόβουν τις κεραίες του και τα φτερά του.
Και μείναμε γυμνοί μπροστά στα καταιγιστικά γεγονότα και τη μανία της λογικής μας, που συχνά περνάει τα όρια της υπεροψίας...
Το αποτέλεσμα; Κάθε φορά που σκεπτόμαστε το μέλλον του κόσμου να σκοτώνουμε την αισιοδοξία μας!
Τη σύγχρονη και τη μέλλουσα ιστορία, είμαι της γνώμης, ότι θα κινούν δύο κυρίως παράγοντες: Η γνώση και η επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη και οι από αυτήν απορρέουσες δυνατότητες ολοκληρωτικής καταστροφής της ζωής επάνω στη Γη. Η αύξηση της γνώσης προσθέτει θλίψη. Η αντίφαση ανάμεσα στη φύση, το θεμέλιο της ζωής μας και την επιστημονική ανάπτυξη, κορυφώνεται και αποσπά τον άνθρωπο από τους κόλπους του γνήσιου Είναι.
Η απειλή του απόλυτου ολέθρου, ανεξάρτητα από το αν θα πραγματοποιηθεί ή όχι, θα χρωματίζει την παγκόσμια ιστορία. Με αυτή την απειλή θα συμβιώνουν οι ερχόμενες γενιές και εφιαλτικός θα γίνεται ο ύπνος τους. κανένας ηγέτης και καμία ισορροπημένη συνείδηση δεν μπορεί να την αγνοήσει. Θα πραγματοποιηθεί αυτή η απειλή; Δεν το ξέρουμε. Γιατί έτσι είμαστε υποχρεωμένοι να εργαστούμε για να αποφύγουμε τον όλεθρο, κοινό πεπρωμένο του ανθρωπίνου γένους.
Από αυτήν τη φοβερή απειλή βλασθαίνει η μεγάλη ελπίδα ότι στο άμεσο μέλλον θα υπερνικηθεί η καταπίεση και η βία, η βάρβαρη ανελευθερία,η έλλειψη κοινωνικής δικαιοσύνης, η θηριωδία,ο φανατισμός και η αθλιότητα.
Από άποψη αξιολογική, το μέλλον της ανθρωπότητας στηρίζεται σ' ένα θέμα ουσιαστικής επιλογής.Ο άνθρωπος καλείται να συλλάβει και να επιβάλλει στον εαυτό του ένα συγκεκριμένο πρότυπο. Στο πρότυπο αυτό που είναι, κατά βάθος, η ίδια του η μελλοντική εικόνα, όπως ο ίδιος την οραματίζεται και αποβλέπει.
Από άποψη πολιτιστική, πάλι η αξιολογική επιλογή θα έχει αναμφισβήτητες επιπτώσεις επάνω στον τρόπο με τον οποίο η ζωή των κοινωνιών θα οργανωθεί στο απώτερο μέλλον. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν στο επίπεδο αυτό, ο άνθρωπος θα στραφεί οριστικά προς την παραγωγή ή προς τη δημιουργία.
Από άποψη βιολογική, πρέπει να τονιστεί πως ο κίνδυνος ενός παρόμοιου υποβιβασμού του ανθρώπου δεν είναι επιστημονικώς αδιανόητος.
Στο ερώτημα επίσης για το μέλλον του Ελληνισμού είναι αδύνατο να δοθεί απάντηση εύλογη, αν δεν διασταλεί πρώτα η έννοια "μέλλον προσεχές" από την έννοια "μέλλον απώτερο". Κατά τις προσεχείς δεκαετίες, ό,τι σήμερα εκφράζει το ελληνικό έθνος θα ακολουθήσει, τούτο είναι φανερό, έστω με τη δυσκολία του ταλαίπωρου, τη μοίρα των ευρωπαικών εθνών ή εθνοτήτων,
Στο πλαίσιο αυτό η οικουμενικότης της ελληνικής ιδιοτυπίας θα κλυδωνίζεται μεταξύ κλασσικού και τεχνολογικού πνεύματος στην Ευρώπη. Είτε αυτό μας ικανοποιεί είτε όχι,η ιδιοτυπία αυτή αποτελεί το μοναδικό όπλο του Ελληνισμού. Οσο ενωρίτερα το εννοήσουμε, όσο ενωρίτερα το αξιοποιήσουμε, τόσο ασφαλέστερα θα το επιβάλλουμε.