Υπό το ολοκληρωτικό καθεστώς της ενάντια στην φύση εξουσίας, της τυραννικής αριστερο-κεντρο-δεξιάς κομματοκρατίας, του αγγλοσαξονικού τύπου κοινοβουλευτισμού, συχνά ακούμε πως δήθεν βιώνουμε το χάος. Χαίρονται λοιπόν κάποιες και κάποιοι, ελπίζοντας σε κάτι καλό, λόγω του γνωστού: «Εν αρχη ήν το χάος», από το οποίο αναδύεται η Ευρυνόμη, κατά τον πελασγικό μας μύθο.
Γίνεται όμως χάος χωρίς ένα κατά φύσιν σύστημα; Πώς ρε παρέα;
Ακόμη όμως και το νομοτελειακό χάος (βλ. ένθετο σχήμα), ένας ελκυστής της δυναμικής συμπεριφοράς κάποιου πραγματικού, κατά φύσιν συστήματος είναι, όπως επίσης είναι οι σημειακοί και οι περιοδικοί ελκυστές, μόνον των κατά φύσιν συστημάτων. Υπό το ολοκληρωτικό καθεστώς της ενάντια στην φύση εξουσίας, μόνον μία είναι η δυνατή δυναμική συμπεριφορά που βιώνουμε: «ο χαμός στο ίσιωμα», ήτοι το οξύ άκρο της καταστροφής, στοχαστικά ενισχυμένο με καταστροφικές δίνες.
