Του Στέλιου Συρμόγλου
Απιστία προς το δημόσιο αίσθημα, προς το δημόσιο βίο, προς τη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων, προς ό,τι μας ανήκει ως καθεστώς. Το ευνομούμενο κράτος ή έστω το κράτος που μπορεί να ασεβεί μέσω των νόμων, αλλά να σέβεται αυτούς τους νόμους, δεν υπάρχει στην Ελλάδα.
Γυρίσαμε στην προ του Δράκοντα εποχή, που ο νόμος ήταν η θέληση της ολιγαρχίας. Η καθολική πλέον ασέβεια είναι το μόνο καθεστώς, που διέπει την ελληνική ζωή. Το άσυλο της προσωπικότητας δεν υπάρχει. και με τον όρο αυτό εννοώ την κατοχύρωση του Ελληνα πολίτη, που τον κάνει να πιστεύει ότι "δν υπάρχει ποινή άνευ νόμου" και ότι η φύση του νόμου είναι να προνοεί αυτά που απαγορεύονται και επιτρέπονται.
Οταν λοιπόν αυτά που απαγορεύονται επίσημα από το νόμο, επιτρέπονται στην κυβερνώσα ολιγαρχία κι αυτά που επιτρέπονται στον πολίτη κηρρύσσονται αναδρομικά απαγορευτέα, η έννοια του κράτους δεν υφίσταται. Η δε κατοχύρωση είναι ανύπαρκτη.
Ετσι εξηγείται ο έμμεσος και άμεσος εκφοβισμός της δικαιοσύνης. Πως είναι δυνατόν να λειτουργήσει ο δικαστής, αν είναι υποχρεωμένος να μην ερμηνεύει το νόμο, αλλά τη θέληση της κυβερνώσας ολιγαρχίας; Κι αν ακόμη φτάσει σ'αυτό το σημείο και θεωρήσει ως θέληση ολιγαρχίας την εκφρασμένη αποχή της μέσω του νόμου, τι τον κατοχυρώνει ό,τι συμφωνεί με τη θέλησή της, όταν η ίδια άλλα θέλει ξαφνικά;
Απορούμε οι πολίτες να ζήσουμε σ' ένα κράτος κακό. Απορούμε να διαμορφώσουμε τη στάση μας σ΄ένα κράτος σκληρό. Απορούμε να επιλέξουμε έναν τρόπο δραστηριοποίησης σ' ένα κράτος φτωχό. Μπορούμε να συνεννοηθούμε μ' ένα κράτος αυταρχικό, που η αυταρχία του εκφράζεται μέσω του νόμου. Δεν μπορούμε όμως να κάνουμε τίποτα από τα παραπάνω, όταν έχουμε να κάνουμε μ' ένα κράτος άπιστο και συνεπές.
Απιστο ως προς τα πιστεύω του. Και πιστεύω του κράτους είναι οι νόμοι. Ασυνεπές ως προς αυτό που νομοθέτησε, ώστε ο πολίτης να μην ξέρει να φυλαχτεί από την αδικία του και να ακολουθήσει τη δύσκολη, έστω αυταρχική νομιμότητα. Το κράτος που δεν νομιμοποιεί ούτε τον αυταρχισμό τους, είναι προορισμένο να χαθεί...
Το άπιστο όμως κράτος πριν χαθεί, καταστρέφει τους πολίτες του και όλες τις κοινωνικές λειτουργίες. Αν καταλύεται ο νόμος και οι ομάδες παίρνουν εξουσίες στα χέρια τους, τότε όχι μόνο η πολιτεία δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά και η ζωή των πολιτών υπάγεται στο νόμο του ισχυρότερου. Και στη μεν χούντα νιώθεις απροστάτευτος, επειδή δεν λειτουργεί το πολιτικό δικαίωμα του πολίτη κι όσα απορρέουν απ'αυτό.
Στη δημοκρατία όμως, όπου ο νόμος γίνεται της πολιτείας και του πολίτη προστάτης, όταν ο νόμος περάσει στην εξουσία μιας ανίκανης πολιτικής ολιγαρχίας, τότε η δημοκρατία είναι χάρτινη!
Ετσι η ολιγαρχική δημοκρατία απιστεί, ούτως ή αλλέως στη δημοκρατία, ο δε πολίτης τρέπεται και εκτρέπεται οπουδήποτε νομίζει ότι μπορεί να διασφαλιστεί Και φυσικά τρέπεται προς την παρανομία, όταν η νομιμότητα λειτουργεί μόνο για τους αδύναμους.
Παρανομία και τύχη έγιναν τα ιδανικά καταφύγια των Ελλήνων...
Παρανομία, γιατί διδάσκεται επίσημα ως τρόπος ζωής. Τύχη δε, γιατί εκφράζει την αναπάντεχη και άκοπη ισχύ. Εγινε πεποίθηση πια πως το μόνο δίκαιο είναι η ισχύς. Οποιος την έχει είναι δίκαιος και νόμιμος. Οποιος δεν την έχει δε θεωρεί στέγαστρο τη δημοκρατία. Και επειδή οι ανίσχυροι υπερβαίνουν συντριπτικά τους ισχυρούς, το άπιστο κράτος συνθέτει όλες τις προυποθέσεις της αποσύνθεσης.
Κάπως έτσι όμως φτιάχνει το δίχτυ του εγκλωβισμού του. Οταν η αράχνη υφαίνει το ιστό της για τα έντομα, εκθέτει την παρουσία της στα αρπακτικά πουλιά. Κάποια ώρα ο Σαμψών, παρά την τύφλα του, θα ταρακουνήσει το άπιστο οικοδόμημα και θα πεθάνει η ψυχή του, η πεθαμένη, με τους ζωντανούς αλλόφυλους.
Γιατί πραγματικά αλλόφυλοι μας κυβερνάνε. Ατομα με ψυχολογικά απωθημένα, κυνικά λαίμαργα όντα, πολιτικά ανερμάτιστα, ιδεολογικά ανύπαρκτα εδούλωσαν το γένος των Ελλήνων, πλουτίζοντας από την επιχείρηση άπιστο κράτος.
Και θα εξακολουθούν, όσο ο Σαμψών θα κοιμάται με τη Δαλιδά του συμβιβασμού, του ωχαδερφισμού, της ευπιστίας, του βολέματος και θα σιτίζεται από τα ψιχία της εκτροπής της δημοκρατίας...